The Study of Media Information and Digital Literacy (MIDL) And The Ability in Educating and Regulating the Online Media Usage of Parents with High School Children

Main Article Content

Thitamon Sansea
Nonthasruang Kleebpung

Abstract

This work aims to study the awareness of media, information, and digital literacy, as well as the ability to provide knowledge and supervise the online media usage behavior of parents with adolescent children at the high school level. The sample group consisted of parents with adolescent children at the high school level in Bangkok, with a total of 412 individuals. The study employed a mixed-method approach, collecting data through surveys and in-depth interviews. The research findings revealed that the overall level of media literacy among parents was good ( = = 4.02). When considering specific aspects, the creative content and information skills were rated as very good ( = = 4.34), the skills in application and creating changes were also very good ( == 4.32), and the skills in accessing media, information, and using technology securely were at a very good level ( = = 4.21). The skills of analyzing, interpreting, and evaluating media and digital technology were considered good ( = = 4.14). There was a statistically significant correlation (at the 0.01 level) between the media, information, and digital literacy of parents and their ability to provide knowledge and supervise the online media usage behavior of their children. Specifically, there was a moderately positive relationship between parents' media, information, and digital literacy and their knowledge and ability to provide knowledge to their children. Therefore, it is important to enhance parents' level of media literacy in order to increase their knowledge and ability to supervise the online media usage behavior and be a good role model for their children in media consumption.

Article Details

Section
Articles

References

ภาษาไทย

กรมสุขภาพจิต. (2560). ประเด็นร้อนในจิตเวชเด็กและวัยรุ่น. รายงานจากการประชุมวิชาการจิตเวชศาสตร์เด็กและวัยรุ่น ครั้งที่ 21. นนทบุรี: กรมสุขภาพจิต กระทรวงสาธารณสุข.

ขนิษฐา จิตแสง. (2557). ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยด้านบุคคลและกลุ่มบุคคลที่มีผลต่อทักษะการรู้เท่าทันสื่ออินเทอร์เน็ตของเยาวชน ในเขตเทศบาล 46 นครขอนแก่น. Information. 21(1), 46-60.

จินตนา ตันสุวรรณนนท์. (2551). ผลการฝึกอบรมเพื่อพัฒนาการรู้เท่าทันสื่อของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. วารสารพฤติกรรมศาสตร์. 14(1), 21-32.

ชาญวิทย์ พรนภดล, บัณฑิต ศรไพศาล, กุสุมาวดี คำเกลี้ยง, เสาวนีย์ พัฒนอมร. (2557). การพัฒนาแบบทดสอบการติดเกม. วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย. 59(1), 3-14.

ดุษฎี จึงศิรกุลวิทย์. (2558). 6C ที่พ่อแม่ควรรู้…ก่อนลูกถูกสื่อออนไลน์ครอบงำ. วันที่เข้าถึงข้อมูล 10 เมษายน 2564. แหล่งที่มา https://mgronline.com/live/detail/9580000102361

เดฟโวราห์ เฮทเนอร์. (2565). พ่อแม่ทำไง ผลวิจัยชี้เด็กใช้เวลากับโลกโซเชียลเพิ่มขึ้น 17% ในช่วง 2 ปี. วันที่เข้าถึงข้อมูล 28 มิถุนายน 2566 แหล่งที่มา https://www.thairath.co.th/news/foreign/2351426

อุษา บิ้กกิ้นส์. (2563). ตัวบ่งชี้การรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัลระดับบุคคล เพื่อส่งเสริมความเป็นพลเมืองประชาธิปไตย ฉบับสมบูรณ์. สถาบันสื่อเด็กและเยาวชน (สสย).

นิรมิษ เพียรประเสริฐ. (2560). Smart Class: ห้องเรียนในยุค 4.0. สสวท. 45(208), 40-45.

ผ่องศรี วาณิชย์ศุภวงศ์. (2546). เอกสารคําสอนระเบียบวิธีวิจัยทางการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 4. ปัตตานี:ฝ่ายเทคโนโลยีการศึกษา สำนักวิทยบริการมหาวิทยาลัย สงขลานครินทร์.

พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2540). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร,

พรรษสิริ กุหลาบ. (2563). การส่งเสริมการรู้เท่าทันสื่อ สารสนเทศ และดิจิทัลสำหรับเด็กและเยาวชน: กรณีศึกษาจากเกาหลีใต้ สิงคโปร์ และสหราชอาณาจักร 1. วารสารศาสตร์. 13(2), 130-165.

วิสาลักษณ์ สิทธิ์ขุนทด. (2551). การพัฒนาโมเดลเชิงสาเหตุของการรู้เท่าทันสื่อของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3 ในโรงเรียนสังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมพงษ์ จิตระดับ. (2560). การส่งเสริมกระบวนการทางความคิด (Mindset) เด็กและเยาวชนสู่ประเทศไทย 4.0. ศูนย์วิชาการและเครือข่ายวิชาการ ด้านเด็ก เยาวชน และครอบครัว คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สกล ธีระวรัญญู, เก็จแก้ว ธเนศวร, ศุเรนทร์ ฐปนางกูร, ผนวกเดช สุวรรณทัต, ไพฑูรย์ อนันต์ทเขต. (2560). รูปแบบการเรียนรู้สำหรับคนรุ่นใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักงานบริหารและพัฒนาองค์ความรู้ และสถาบันการเรียนรู้มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.

สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2553). การสำรวจสำมะโนประชากรไทย ปี 2553. วันที่เข้าถึงข้อมูล 21 พฤศจิกายน 2561, แหล่งที่มา http://www.nso.go.th/sites/2014/

สุชา จันทร์เอม. (2542). จิตวิทยาพัฒนาการ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

สุภารักษ์ จูตระกูล. (2559). ครอบครัวกับการรู้เท่าทันสื่อดิจิทัล (Digital Literacy) ของดิจิทัลเนทีฟ (Digital Native). วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. 11(1), 31-50.

สุริชัย หวันแก้ว. (2565). รู้ทันสื่อได้อย่างไรใน ปี 2565. วันที่เข้าถึงข้อมูล 28 มิถุนายน 2566 แหล่งที่มา https://www.presscouncil.or.th/6969

อุษา บิ้กกิ้นส์. (2555). การรู้เท่าทันสื่อและสารสนเทศ ชุดเครื่องมือและกิจกรรมสร้างสรรค์เพื่อชุมชน. กรุงเทพฯ: แผนงานสื่อสร้างสุขภาวะเด็กและเยาวชน สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ;

ภาษาอังกฤษ

Bevort E, Breda I. (2008). Adolescents and the Internet: Media appropriation and perspectives on education. Retrieved June 15, 2019, from http://www.irma-international.org/

Potter WJ. (2005). Media Literacy. 3rd ed. New York: SAGE Publications Inc.

Potter, W. J. (2005). Media Literacy. (3rd ed.). Sage Publications, Inc. United State of America.

UNESCO. Unifying Notions of Media and Information Literacy. (2013). Retrieved November 21, 2018, from http://unesco.mil-for-teachers.unaoc.org/foreword/unifying-notions-of-media-and-information-literacy/