The Buddhist Views in Thai Contemporary Performing Arts
Main Article Content
Abstract
This research aims to study Buddhist performing arts media in terms of their artistic forms, style and the religious perception reflecting through the presentation of stage plays, TV dramas and movies. The research applied qualitative methodology by purposively selecting 30 samples from the 3 forms of media (10 pieces for each). The reseach found that 1) freedom of creation and nature of each media affect the creativity and the way Dhamma is represented: stage plays prioritise experimentation and creativity the most, follows by movies, while television plays have a number of restrictions, resulting in the use of recurring forms and didactic approach with simple direct Dhamma instruction; all of which are opposite to stage plays that mostly present Dhamma by using teaching-without-instructing-techniques; whereas movies concern “Dhamma presentation” moderately. 2) the media, in general, opt to present Dhamma in ethical aspects (Lokiya-dhamma) rather than presenting natural truth (Lokuttara-dhamma) by focusing on “Gharāvāsadhamma” (i.e. sin, merit, morality and Karma), the theme which are presented via tevelision plays the most, while stage plays opts for wider messages up to Lokuttara-dhamma; and movies present mix messages. 3) The media producers reveal both positive and negative attitudes towards Buddhism: movie producers have the most optimistic ones, by tending to glorify those representative characters of the religion; while stage-play producers have the most pessimistic attitudes, presenting the religion in the way of questioning, reinterpreting or criticizing defects in the religion, which aims to balance faith with wisdom.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กฤษดา เกิดดี (2547). ประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ : การศึกษาว่าด้วย 10 ตระกูลสำคัญ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: พิมพ์คำ.
กาญจนา แก้วเทพ. (2542). ผี พุทธ พราหมณ์และสื่อ. ใน กิตติ กันภัย (บก.), สื่อกับศาสนา. (น. 8-41) กรุงเทพฯ: ภาควิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
---------------------. (2552). การวิเคราะห์สื่อ : แนวคิดและเทคนิค. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์.
ชยพล สุทธิโยธิน, และ สันติ เกษมสิริทัศน์. (2548). เอกสารการสอนชุดวิชาการสร้างสรรค์รายการ โทรทัศน์หน่วยที่ 6-10. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
ณฐภรณ์ รัตนชัยวงศ์. (2560). เอกสารประกอบการสอน รายวิชา การเขียนบทละครเวที. กรุงเทพฯ: คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ปนัดดา ธนสถิตย์ (2531). ละครโทรทัศน์ไทย. กรุงเทพฯ: ภาควิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
พระ ว.วชิรเมธี. (27 มีนาคม 2560). สัมภาษณ์.
พระพรหมคุณาภรณ์. (2555). พุทธธรรม ฉบับปรับขยาย. พิมพ์ครั้งที่ 32. กรุงเทพฯ: กองทุน ป.อ. ปยุตฺโต เพื่อเชิดชูธรรม.
------------------------. (2551). เชื่อกรรม รู้กรรม แก้กรรม. กรุงเทพฯ: พิมพ์สวย.
พระไพศาล วิสาโล. (2546). พุทธศาสนาไทยในอนาคต แนวโน้มและทางออกจากวิกฤต. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์ และเครือข่ายชาวพุทธเพื่อพระพุทธศาสนาและสังคมไทย.
พระมหาสมบูรณ์ วุฑฺฒิกโร. (2558). วรรณกรรมพระพุทธศาสนาในสังคมยุคใหม่. วันที่เข้าถึงข้อมูล 20 เมษายน 2560 แหล่งที่มา https://www.mcu.ac.th/article/detail/515
พระสุรศักดิ์ จรณธัมโม. (29 กันยายน 2564). สัมภาษณ์.
พุทธทาสภิกขุ. (2504). แก่นพุทธศาสน์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
----------------. (2552). คู่มือมนุษย์. กรุงเทพฯ : กรมศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม.
มัทนี รัตนิน. (2546). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับศิลปะการกำกับการแสดงละคอนเวที. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิทยา และ วราพรรณ ทรัพธนอุดม. (29 กันยายน 2564). สัมภาษณ์.
สดใส พันธุมโกมล. (2550). ประเภทละคร. ใน นพมาส แววหงส์ (บก.), ปริทัศน์ศิลปการละคร. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสาวนุช ภูวณิชย์. (อัดสำเนา) (ม.ป.ป.). เอกสารประกอบการสอนวิชาการอ่านออกเสียงและตีความหมาย. กรุงเทพฯ: คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Dirks, Tim. Main Film Genres. Retrieved April 26, 2017, from https://www.filmsite.org/genres.html
Stokes, J. (2013). How to Do Media and Cultural Studies. London: Sage.
Rush, David. (2005). A Student Guide to Play Analysis. Southern Illinois University Press.
Wilson, Edwin & Goldfarb, Alvin. (2016). Theatre: The Lively Art (9th ed.). Boston: McGraw-Hill Education.