Language artistry of double meaning of erotic word in Thai country song’s Lyrics
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research of “Language artistry of double meaning of erotic word in Thai country song’s lyrics” aims to study three aspects from selective Thai country
songs in 3 periods, namely old period, middle period, and present period as following: firstly, to study the use of language artistry of double meaning of erotic word in Thai country song’s lyrics; secondly, to compare the use of language artistry of double meaning of erotic word in Thai country song’s lyrics in different periods; thirdly, to analyze sexuality reflecting through the language artistry of double meaning of erotic word in Thai country song’s lyrics. Content analysis and textual analysis are main tools in research conduct.
The results firstly show that double meaning of erotic word which can be divided into 8 types: 1) symbol 2) spoonerism 3) changing of vowel or consonant but still illustrating sexual suggestion 4) homophone 5) significance of sex blanking 6) blanking for a sexual word 7) narration 8) Onomatopoeic. Secondly, due to the freedom of using language through online and social media, double meaning of erotic word can be seen more frank and straightforward. Thirdly, sexual image and sexual behavior, sexual site and myths in sexual culture in Thailand in the past portray the patriarchy presenting men power in starting sexual relation, at the present time, however, women can be mischievous and have right to be proactive in sexual relation. The evidences through language artistry of double meaning of erotic word in Thai country song’s lyrics present, somehow, the equality between male and female in expressing their sexual desire.
Article Details
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2544). ผู้หญิง/ผู้ชาย:ที่บ้าน/ที่สาธารณะ. ในสตรีศึกษา 2 ผู้หญิงกับประเด็นต่าง ๆ. กรุงเทพฯ: คณะกรรมส่งเสริมและประสานงานสตรีแห่งชาติ สำนักงานปลัดสำนักนายกรัฐมนตรี.
คำ ผกา. (2556). กระทู้ดอกทอง. กรุงเทพฯ: อ่าน.
คำ ผกา. (2560). ผู้บริโภคอันสำส่อน. กรุงเทพฯ: มติชน.
จิรเวทย์ รักชาติ และกาญจนา แก้วเทพ. (2559). กรอบความรู้เรื่องเพศสภาวะในเพลงไทย. วารสารนิเทศศาสตร์ คณะนิเทศ-ศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 34(1)
ชลิดาภรณ์ ส่งสัมพันธ์. (2551). ประวัติศาสตร์ของเพศวิถี:ประวัติศาสตร์เรื่องเพศ/เรื่องเพศในประวัติศาสตร์ไทย. กรุงเทพฯ:มูลนิธิสร้างความเข้าใจเรื่องสุขภาพผู้หญิง.
ทิพย์พธู กฤษสุนทร. (2553). การวิเคราะห์การปรับตัวของสื่อพื้นบ้าน : ศึกษากรณีเพลงโคราช จังหวัดนครราชสีมา. วารสารนิเทศศาสตร์ 28(1). คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธเนศ วงศ์ยานนาวา. (2559). เพศ:จากธรรมชาติสู่จริยธรรมจนถึงสุนทรียะ. กรุงเทพฯ: สมมติ.
นคร ถนอมทรัพย์ และคณะ. (2544). มหกรรมดนตรีเพลงไทยยุคทอง. สมาคมนักแต่งเพลง.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2545). คำมีคม : ว่าด้วยภาษา วัฒนธรรม และอำนาจ. กรุงเทพฯ: มติชน.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2557). โขน, คาราบาว, น้ำเน่าและหนังไทย. กรุงเทพฯ: มติชน.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2557). ผ้าขาวม้า, ผ้าซิ่น, กางเกงใน, และ ฯลฯ. กรุงเทพฯ: มติชน.
พงษ์ศักดิ์ พงษ์สุวรรณ (เท่ง เถิดเทิง). ศิลปินตลกและนักประพันธ์เพลง. สัมภาษณ์, 18 เมษายน 2561.
พิชิต วิจิตรบุญยรักษ์. (ม.ป.ป.). สื่อสังคมออนไลน์:สื่อแห่งอนาคต. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ. Executive Journal.
รัชนีกร แซ่วัง. (2560). นิยายอีโรติกออนไลน์: เส้นทางแห่งการจ้องมองและเพศวิถีของสตรี. วารสารไทยคดีศึกษา. 14(2).
ศิริพร กรอบทอง. (2547). วิวัฒนาการเพลงลูกทุ่งในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: พันธกิจ.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2554). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2554. สืบค้นจาก http://www.royin.go.th/dictionary/
สุกัญญา ภัทราชัย. (2540). เพลงปฏิพากย์: บทเพลงแห่งปฏิภาณของชาวบ้านไทย.กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2560). เซ็กซ์ดึกดำบรรพ์ ของบรรพชนไทย. กรุงเทพฯ: นาตาแฮก.
สุพรรณ พันธุ์ศรี. (2548). บท (x) อัศจรรย์ในวรรณคดี. กรุงเทพฯ: มติชน.
สุวรรณี ลัคนวณิช. (2554). การส่งเสริมความเสมอภาคหญิงชายในระดับอุดมศึกษา. วารสารนักบริหาร. 31(2).
เอนก นาวิกมูล. (2550). เพลงนอกศตวรรษ. นนทบุรี: มติชน.
อุดม ชมดง และอรทัย เพียยุระ. (2557). เพศวิถีและสังคมไทยในวรรณกรรมเพลงลูกทุ่ง. วารสารบัณฑิตศึกษา มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์. 3(2).
อิศราวุฒิ กิจเจริญ. (2016). กลยุทธ์การสื่อสารช่อง Gutumdai เพื่อสร้างรายได้ผ่านเว็บไซต์ Youtube ในรูปแบบรายการโทรทัศน์. Journal of Communication and Management NIDA. 2(2).
อมรา พงศาพิชญ์. (2553). สิทธิมนุษยชนในมิติวัฒนธรรม. ในแด่ศักดิ์เสมอกันทุกชนชั้น:วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชน.กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
อวยพร เขื่อนแก้ว (2555). วัฒนธรรมชายเป็นใหญ่. สืบค้นเมื่อวันที่ 30 มกราคม 2561.จาก http://muslimchiangmai.net/index.php?topic=7723.0
BrandThinkBiz. เพลงสองแง่สองง่าม ทะลึ่งทะลุล้านวิว. สืบค้นเมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2561 จาก https://brandthinkbiz.com/p/เพลงสองแง่สองง่าม-ทะลึ่งทะลุล้านวิว-uxscle
ภาษาอังกฤษ
Cook, P.,&Heilmann, C. (2013). Two types of self-crnsorship: Public and private. Political Studies. Vetter, H. (1971). language behavior and communication an introduction. F. E. Peacock Publishers.