The Communication of Kumanthong Sacredness in Thai Society

Main Article Content

รัญคุณานิชช กันหลง
กาญจนา แก้วเทพ

Abstract

The communicative sacredness of Kumanthong in Thailand is a phenomenon of belief in Kumanthong in Thai society, which reflects the transformation in perspective and the point of view among Thais from a religion-centered holiness to the economy-driven secular world. The objective of this research was aimed to examine the change in meaning of the sacredness of Kumanthong. In the perspective of both traditional and new mystics, and the perception of the meaning pf the sacredness of Kumanthong in the perspective of both traditional and new Kumanthong worshippers. In addition, to pinpoint the role of media where the secular world is central to conceptualize a sacredness of Kumanthong, in this study, the signs and the conceptualization of the sacredness of Kumanthong by the media were investigated.
The results showed that conceptualization of the sacredness of Kumanthong according to the perspective of traditional and new mystics varied depending on the mystic’s point of view about the sacredness and secular world. The traditional mystics focused on inner sacredness while the new mystics focused on outer sacredness. The traditional worshippers focused on inner sacredness while the new worshippers focused on outer sacredness. In addition, the media focused on the sacredness of Kumanthong differently. Television drama and film focused on inner sacredness while the magazine focused on outer sacredness.

Article Details

Section
Articles
Author Biographies

รัญคุณานิชช กันหลง

รัญคุณานิชช กันหลง (นศ.ม., จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2544) กำลังศึกษาต่อระดับปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย (อีเมล : runkunenarnitht@gmail.com) 

กาญจนา แก้วเทพ, สถาบันคลังสมองแห่งชาติ

กาญจนา แก้วเทพ (Ph.D., University of Paris, 1984) เดิมเป็นรองศาสตราจารย์ประจำภาควิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และปัจจุบันเป็นนักวิชาการประจำสถาบันคลังสมองแห่งชาติ

References

กฤติกาพร มลาสานต์ เหล็กเพ็ชร. (20 มกราคม 2557). สัมภาษณ์
กาญจนา แก้วเทพ และ ทิฆัมพร เอี่ยมเรไร. (2554). การสื่อสาร ศาสนา และกีฬา. กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. (2554). สื่อเก่า สื่อใหม่ ใจเชื่อมร้อย. กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
กาญจนา แก้วเทพ. (2549). ศาสตร์แห่งสื่อและวัฒนธรรมศึกษา. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เอดิสัน เพรส โพรดักส์ จำกัด.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2543). ใน อรศรี งามวิทยาพงศ์ (บรรณาธิการ). พุทธศาสนาในความเปลี่ยนแปลงของสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เม็ดทราย
พระเกจิ (สงวนนาม). (5 เมษายน 2557). สัมภาษณ์.
ครูปลัดธวัชชัย ชีวสุทโธ (พระอาจารย์โอ พุทโธรักษา). (13 มีนาคม 2557). สัมภาษณ์.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). (2538). สิ่งศักดิ์สิทธ์ เทวฤทธิ์ ปาฏิหาริย์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต). (2539). สถานการณ์พระพุทธศาสนา กระแสไสยศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม
รอบทิศ ไวยสุศรี. (2555). ตอบโจทย์พระเครื่องรู้เรื่องของขลัง. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เน็ตดีไซน์ พับลิชชิ่ง จำกัด.
ว. วชิรเมธี. (2552). ธรรมะศักดิ์สิทธิ์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : อมรินทร์ธรรมะ.
สายชล สัตยานุรักษ์. (2546). สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ การสร้างอัตลักษณ์ “เมืองไทย” และ “ชั้น” ของชาวสยาม. กรุงเทพมหานคร: มติชน.
สุริยา รัตนกุล. (2555). พิธีกรรมในศาสนา เล่ม 1. พิมพ์ครั้งที่ 2. นครปฐม: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุวิทย์ มาประสงค์. (2554). โครงการยุววิจัยประวัติศาสตร์ท้องถิ่นภาคใต้. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

ภาษาอังกฤษ
Barthes, R. (1968). Elements of semiology. New York : Hill and Wang.
Barthes, R. (1972). Mythologies. London: Jonathan Cape.
Berger, P.L. (1967). The Social Reality of Religion. London: Faber & Faber.
Durkhiem, E. (1915). The Elementary Forms of the Religious Life. London: George Allen & Umwin Ltd.
Otto, R. (1970). The Idea of the Holy. Oxford: University Press.
Saussure, F . de( 1959). Course in the General Linguistics. New York : McGraw-Hill.
Scheler, M. (1958). Philosophical Perspectives. Translated by Oscar Haac. Boston: Beacon Press.