Communication, Identity and Travel Experience of the Thai Elderly
Main Article Content
Abstract
The research of communication and identities of elderly in travel context aims to broaden a study of the elderly into new perspective. Travel and tourism contexts provide a challenging space for the elderly to communicate their identities since the elderly have to overcome many obstacles in order to go to travel space. The objectives of this study are to study and to compare the communication and identities of elderly before, between and after traveling including, to examine travel behaviours and meaning of travel experience. This qualitative research employed hermeneutic phenomenology as a methodology. The respondents were the elderly who 60 years old who had travel experience at least once a year. They were selected by using purposive sampling method. In-depth interview and participant observation were used in collecting data from 90 participants.
The results reveal that communication and identities of the elderly before, between and after traveling are both similar and different. The elderly can be categorized into three groups: 1) the elderly who depends on their family or friends to manage the trip for them, 2) the elderly who can partly manage a trip by themselves and still depends on family, and, 3) the strong elderly who can organize a trip by themselves. Before travel, the elderly have to prepare themselves such as seeking information, and preparing their physical and mental health and money, The seniors who have strong identities are more ready to travel than other groups. For seniors who are weak have to depend on family and friends such as a capital and motivation to travel. Travel and tourism are the space for contesting, negotiating, reproducing, reconstructing and changing the identities for the seniors. The seniors communicate their identities in multifaceted ways. After traveling, most of the, communicate their travel experience with their family. They view their travel experience in positive way. Travel Space in this context demonstrates that the elderly try to convey their strong identities.
Article Details
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2554). ผู้สูงวัยกับการสื่อสาร. ผู้คนที่หลากหลายในการสื่อสาร: เด็ก สตรี และผู้สูงวัย. (pp. 408-577). กรุงเทพมหานคร : ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์
กาญจนา แก้วเทพ. (2555). สื่อเก่า-สื่อใหม่: สัญญะ อัตลักษณ์ และอุดมการณ์. (pp.8-73). กรุงเทพมหานคร : ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์
กำจร หลุยยะพงศ์. (2553). การสื่อสารกับวาทกรรมอัตลักษณ์ผู้สูงอายุในสังคมไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กุลวดี แก้วเกล้า. (2550). พฤติกรรมการท่องเที่ยวของข้าราชการเกษียณอายุ. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาประชากรศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
ตุ้ย ชุมสาย, ม.ล., & ญิบพัน พรหมโยธี. (2527). ปฐมบทแห่งวิชาการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช.
นพวรรณ จงวัฒนา, เกื้อ วงศ์บุญสิน, วิพรรณ ประจวบเหมาะ รูฟโฟโล, ดาราวรรณ เจียมเพิ่มพูน, มยุรี นกยูงทอง, รุ่งรัตน์ โกวรรธนะกุล, & ฑิฆัมพร เอี่ยมประกอบกิจ. (2542). ข้อมูลผู้สูงอายุที่น่าสนใจ. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยประชากรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
นิศา ชัชกุล. (2551). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
พลอยระพี ชลวนิช. (2555). แรงจูงใจที่มีผลต่อการท่องเที่ยวภายในประเทศของผู้สูงอายุในกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญาวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาวิทยาศาสตร์การกีฬา คณะวิทยาศาสตร์การกีฬา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิพรรณ ประจวบเหมาะ, และชลธิชา อัศวนิรันดร. (2555). การเปลี่ยนแปลงทางประชากร และข้อมูลสถิติที่สำคัญเกี่ยวกับผู้สูงอายุ. รายงานประจำปี สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2554 (pp.7-28). กรุงเทพมหานคร : มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.).
ศุภลักษณ์ อัครางกูร. (2548). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ขอนแก่น: หจก. โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.
สมศักดิ์ ชุณหรัศมิ์. (2555). ข้อเสนอเชิงนโยบาย. รายงานประจำปี สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ.2553. (pp. 2-5). กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย (มส.ผส.).
สุชาดา ทวีสิทธิ์. และ สวรัย บุณยมานนท์. (2553). การเปลี่ยนกระบวนทัศน์เพื่อการวิจัยผู้สูงอายุ. ประชากรและสังคม: คุณค่าผู้สูงอายุในสายตาสังคมไทย (pp.1-11). นครปฐม: สำนักพิมพ์ประชากรและสังคม.
สุชาดา นิ่มหิรัญวงษ์. (2544). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความต้องการท่องเที่ยวภายในประเทศของผู้สูงอายุไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาประชากรศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
สุภางค์ จันทวนิช. (2554). วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 19). กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาษาอังกฤษ
Barker, C. (2008). Cultural Studies: theory and practice. London: Sage Publication.
Carey, J.W. (1989). Communication as culture: essays on media and society. Boston: Unwin Hyman, Inc.
Laverty, S.M. (2003). Hermeneutic phenomenology and phenomenology: A comparison of historical and methodological considerations. International Journal of Qualitative Methods, 2(3),21-35
Littlejohn, S.W., Foss, K.A. (2008). Theories of human communication (9.ed.). Belmont, CA: Thomson Wadsworth.
Rothenbuhler, E.W. (1998). Ritual communication. London: Thousand Oaks.
Wilinska, M., & Henning, C. (2011). Old Age Identity in Social Welfare Practice. Qualitative Social Work, 10(3), 346-363. Doi: 10.1177/1473325911409477
Williams, A., & Ylanne-McEwen, V. (2000). Elderly lifestyles in the 21st century: Doris and Sid’s excellent adventure. Journal of Communication, 50(3), 4-8. Doi: 10.1111/j.1460-2466.2000.tb02849.x