การพัฒนาดัชนีชี้วัดวัฒนธรรมอาเซียน และมาตรวัดวัฒนธรรมอาเซียนสำหรับสื่อ

Main Article Content

ภาณุฤทธิ์ สารสมบัติ
พัชนี เชยจรรยา
กาญจนา แก้วเทพ

Abstract

The Development of ASEAN Cultural Indices and ASEAN Cultural Measurement for Media is an Exploratory Research in term of mixed methods which aimed to study the typology of ASEAN common cultures, identifying the cultural indices and indicators of ASEAN for develop the useable quantitative cultural measurement for measuring the quantity of ASEAN culture in all media. The study had 3 research processes i.e. (1) The study of concept with Documentary Research and the experts inquiry, (2) The extraction of cultural domain and indicating factor and (3) The testing of developed cultural measurement.


          The results of the study had been organized by methodology as follow: firstly, Documentary Research,the researcher gathered data by secondary sources; previous history researches, the framework of cultural statistics (UNESCO FCS and EU ESSnet-Culture) and archaeological evidences. This stage finding reveals 7 domains and 29 indices as a basic indicator. Secondly, the first basic indicator had been considered and adjusted by 7 experts with Delphi Method. The result of Delphi in second round indicated 9 cultural domains and 47 cultural indices (the second indicator) which had consensus agreement (Me 4-5, IR ≤ 1.50). Then the second indicator (9 domains 47 indices) had been confirmed by a statistic – Second Order Confirmatory Factor Analysis (Second Order CFA) in term of Structural Equation Model (SEM) with 720 participants form 6 regions of Thailand. The Second Order CFA in SEM reveals the statistical confirmation of consistency between the expected model and empirical data which had been passed the criterion of Model Fit Indices [(χ2/ df=1.761, GFI =.912, AGFI =.895, NFI =.904, CFI =.956, RMSEA =.033 (PCLOSE = 1.00), RMR =.019)]. Furthermore, the model had high Regression weight/Pathcoefficient between .726 - .940 with Estimating Predicted Coefficients (R2) between .527 - .883. Finally, the confirmed indices had been developed to be a measurement as a Tally Sheet. The developed measurement was tested by Content Analysis method with 100 parts of selected documentary (as tested subject). The testing confirmed that the cultural measurement from this study is able to measure any cultures which were appeared on tested subjects.

Article Details

Section
Articles
Author Biographies

ภาณุฤทธิ์ สารสมบัติ

ภาณุฤทธิ์ สารสมบัติ (ปร.ด.นิเทศศาสตร์และนวัตกรรม สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์)

พัชนี เชยจรรยา, คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์

พัชนี เชยจรรยา (นศ.ม.จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย) ปัจจุบันดำรงตำแหน่งรองศาสตราจารย์และรองคณบดีฝ่ายวางแผนและพัฒนา คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการจัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์

กาญจนา แก้วเทพ

กาญจนา แก้วเทพ (Ph.D.Sociology,University de Paris) อดีตรองศาสตราจารย์ประจำคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

References

ภาษาไทย
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2556). การวิเคราะห์สมการโครงสร้างด้วย AMOS. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วน
จำกัดสามลดา.
กาญจนา แก้วเทพ. (2544). ศาสตร์แห่งสื่อและวัฒนธรรมศึกษา. กรุงเทพฯ: เอดิสันเพรสโปรดักส์.
คณะกรรมาธิการการพัฒนาเศรษฐกิจ สภาผู้แทนราษฎร. (2555). รายงานการศึกษาเรื่อง การเตรียม
ความพร้อมและการปรับตัวของประเทศไทยในการเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน
ปี 2558. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
จิราภรณ์ อรัณยะนาค. (2536). การศึกษาผ้าโบราณสมัยอยธุยาตอนปลาย ถึง รัตนโกสินทร์ตอนต้น
จากผ้าห่อคัมภีร์. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
จอย ทองกล่อมสี. (2555). การพัฒนาตัวชี้วัดความรับผิดชอบต่อสังคมของสถาบันอุดมศึกษาไทย
ตามหลักธรรมาภิบาล. วิทยานิพนธ์ครุศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาอุดมศึกษาคณะครุศาสตร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จุฑาพรรธ์ ผดุงชีวิต. (2550). วัฒนธรรม การสื่อสาร และอัตลักษณ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่ง
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ตรีศิลป์ บุญขจร. (2523).นวนิยายกับสังคมไทย. กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์สร้างสรรค์.
เพชรน้อย สิงห์ช่างชัย. (2549). หลักการและการใช้สถิติวิเคราะห์ตัวแปรหลายตัวสำหรับการวิจัยทางการ
พยาบาล (พิมพ์ครั้งที่ 3). สงขลา: ชานเมืองการพิมพ์.
ภาสกร วงศ์ตาวัน. (2556). นานาชาติเหนือแผ่นดินสยาม. กรุงเทพฯ:นานาสำนักพิมพ์.
มาลิทัต พรหมทัตตเวที. (2555). อาหารการกินในงานวรรณกรรมเรื่องพระอภัยมณี. วารสาร
ราชบัณฑิตยสถาน The Journal of the Royal Institute of Thailand, 37 (2), 124-145.
มิลตัน ออสบอร์น. (2544) เอเชียตะวันออกเฉียงใต้: สังเขปประวัติศาสตร์(ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 8).
เชียงใหม่: สำนักพิมพ์ตรัสวิน.
มนต์ชัย เทียนทอง. (2548). สถิติและการวิจัยทางเทคโนโลยีสารสนเทศ. กรุงเทพ: รวยบุญการพิมพ์.
มณฑิรา ตาเมือง. (2555). จุดร่วม จุดต่าง ของประเทศในกลุ่มอาเซียน. พิษณุโลก: สุรสีห์กราฟฟิค.
มณฑิรา ตาเมือง. (2556). ภาษา สังคม และวัฒนธรรม ท่ามกลางกระแสของการก้าวเข้าสู่ประชาคม
อาเซียน. พิษณุโลก: สุรสีห์กราฟฟิค.
เมตตา วิวัฒนานุกูล. (2548). การสื่อสารต่างวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วารุณี โอสถารมย์. (2547). เมืองสุพรรณบนเส้นทางการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์พุทธ
ศตวรรษที่ 8 - ต้นพุทธศตวรรษที่ 25. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศักดา ปั้นเหน่งเพ็ชร์. 2552. บุคลิกภาพ และมรรยาทวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์
จุฬาลงกร์มหาวิทยาลัย.
สาขาวิชาภาษาไทย โรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์. (2555). เอกสารประกอบการจัดการเรียนรู้ รายวิชา ท๔๐๑๐๖
วรรณคดีกับชีวิต.นครปฐม: สาขาวิชาภาษาไทย โรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์.
สาวิตรี สุวรรณสถิตย์. (2540). สายสัมพันธ์ทางวัฒนธรรม.ใน จินตนา กระบวนแสง (บรรณาธิการ).
วัฒนธรรมเอเชียอาคเนย์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปกร.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2537). คนไทยอยู่ที่นี้ ที่อุษาคเนย์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2542). ร้องรำทำเพลง ดนตรีและนาฏศิลป์ชาวสยาม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2547). ชาติพันธุ์สุวรรณภูมิ บรรพชนคนไทยในอุษาคเนย์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2549). สุวรรณภูมิ ต้นกระแสประวัติศาสตร์ไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2559). วัฒนธรรมร่วมอุษาอาคเนย์ในอาเซียน. กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์.
เสริมสกุล โทณะวนิก. (2553). ภูมิปัญญาพื้นบ้านไทย. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของ สกสค.
สมจินตนา รัตรสาร. (2540). ลักษณะสังคมและวิถีชีวิตเอเชีย. ใน จินตนา กระบวนแสง (บรรณาธิการ).
วัฒนธรรมเอเชียอาคเนย์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปกร.
อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (มปป.). อุตสาหกรรมวัฒนธรรมไทยกับตลาดเพื่อนบ้าน: บทวิเคราะห์สินค้า
บันเทิงไทยในลาว กัมพูชา พม่า และมาเลเซีย. ใน เอกสารประกอบการสอน Seminar in
Communication Innovation and Society. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์และนวัตกรรมการ
จัดการ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อัศวิน เนตรโพธิ์แก้ว. (6 กรกฎาคม 2547). โลกาภิวัฒน์ทางวัฒนธรรม.มติชนรายวัน, หน้า 7.
อนันตชัย จินดาวัฒน์. (2553). ตามรอยอารยธรรม ตอน ยุคล่าอาณานิคมกับตำนานโจรสลัด. กรุงเทพ: ยิปซี กรุ๊ป.
อุดม อรุณรัตน์. (2532). ต้นตอของดนตรีไทย: ความสัมพันธ์กับประเทศเพื่อนบ้าน. ใน สัญชัย สุวังบุตร
(บรรณาธิการ). เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เน้นภาคพื้นทวีป.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ภาษาอังกฤษ
ASEAN Beyond 2015. ซุปเปอร์สตาร์อาเซียน[วิดิทัศน์]. ออกอากาศเมื่อ 4 เมษายน 2557: สถานีโทรทัศน์ไทยพีบีเอส.
ESSnet-Culture. (2012). European Statistical System Network on Culture Final Report 2012. LU,Luxembourg: The European Commission.
Hemsworth D., Sanchez-Rodriguez C., Bidgood B. (2005). Determining The Impact of Quality Management Practices and Purchasing-related Information Systems on Purchasing Performance. The Journal of Enterprise Information Management, 18(2) pp. 169-194.
Osborne, M.E. (2000). The Mekong: Turbulent Past, Uncertain Future. New York, USA: Grove Press.
Osborne, M.E. (2013). Southeast Asia: An Introductory History (11th ed.). NSW, Australia: Allen & Unwin.
Stufflebeam, D.L., & Shinkfield, A.J. (2007). Evaluation Theory, Models, and Applications. San Francisco, CA: A Wiley Imprint.
UNESCO. (2009). The 2009 UNESCO Framework For Cultural Statistics (FCS). Quebec, Canada:
UNESCO Institute for Statistics.
UNESCO. (2007).The 2007 UNESCO Framework For Cultural Statistics (FCS). Quebec, Canada:
UNESCO Institute for Statistics.