Marketing Communication and Creativity for Thai Fashion Brand Building
Article Sidebar
Published:
Sep 1, 2017
Keywords:
Brand Building Fashion Creativity
Main Article Content
Abstract
This research aims to study how marketing communication and creativity were used for building Thai Fashion Brands. The study employed qualitative method by using in-depth interviews with Thai brand fashion entrepreneurs, fashion experts, academics and government officials.
The research found that building brand identities and differentiations are the keys to building Thai’s fashion brands. Thai fashion brands’ identities relate with sophisticated lifestyles. The study also found that Thai brand fashion entrepreneurs use creativity in all aspects of their business. The creativities are formed by arts, imagination, impression, inspiration, knowledge, and experience.
Article Details
Section
Articles
References
กาญจนา แก้วเทพ. (2541). การวิเคราะห์สื่อ: แนวคิดและเทคนิค. กรุงเทพฯ: อินฟินิตี้เพรส.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์.(2553).การคิดเชิงวิเคราะห์.กรุงเทพฯ: บริษัทซัคเซส มีเดีย.
พิริยะ ผลวิรุฬห์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศ.วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทัศน์, 7(1), 1-70.
นิสา ชูโต. (2545). การวิจัยเชิงคุณภาพ.กรุงเทพฯ: แม็ทส์ปอยท์.
สุภางค์ จันทวานิช. (2550). วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ.กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อธิคม โกมลวิทยาธร. (2538). วัฒนธรรมบริโภค: แนวคิดและการวิเคราะห์.กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัยและผลิตตำรามหาวิทยาลัยเกริก.
Aaker, D. (1991). Managing brand equity: Capitalizing on the value of a brand name. New York: Free Press.
Alvesson, M., & Sköldberg, K. (2009). Reflexive methodology:New vistas for qualitative research. London: Sage.
Baudrillard, J. (1998).The Consumer Society: Myths and Structures. London: Sage.
Kotler, P., & Keller, K.L. (2006). Marketing management. New Jersey: Prentice Hall.
Kotler, P. (1998). Marketing management, analysis, planning, implementation, and Control. New Jersey: Prentice Hall.
Saviolo, A. & Marazza, A.(2013). Life Style Brand: A guide to aspirational marketing.London: Palgrave.
Torrance, E.P. (1962). Guiding creative talent.New Jersey: Prentice Hall.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์.(2553).การคิดเชิงวิเคราะห์.กรุงเทพฯ: บริษัทซัคเซส มีเดีย.
พิริยะ ผลวิรุฬห์. (2556). เศรษฐกิจสร้างสรรค์กับการพัฒนาประเทศ.วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทัศน์, 7(1), 1-70.
นิสา ชูโต. (2545). การวิจัยเชิงคุณภาพ.กรุงเทพฯ: แม็ทส์ปอยท์.
สุภางค์ จันทวานิช. (2550). วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ.กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อธิคม โกมลวิทยาธร. (2538). วัฒนธรรมบริโภค: แนวคิดและการวิเคราะห์.กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัยและผลิตตำรามหาวิทยาลัยเกริก.
Aaker, D. (1991). Managing brand equity: Capitalizing on the value of a brand name. New York: Free Press.
Alvesson, M., & Sköldberg, K. (2009). Reflexive methodology:New vistas for qualitative research. London: Sage.
Baudrillard, J. (1998).The Consumer Society: Myths and Structures. London: Sage.
Kotler, P., & Keller, K.L. (2006). Marketing management. New Jersey: Prentice Hall.
Kotler, P. (1998). Marketing management, analysis, planning, implementation, and Control. New Jersey: Prentice Hall.
Saviolo, A. & Marazza, A.(2013). Life Style Brand: A guide to aspirational marketing.London: Palgrave.
Torrance, E.P. (1962). Guiding creative talent.New Jersey: Prentice Hall.