Communication Of Liberalism Trough The Creation Of Adaptive Ballet From Jonathan Livingston Seagull.

Main Article Content

พัชราวลัย ทิพย์ลมัย
ปอรรัชม์ ยอดเณร

Abstract

This creative research has the following objectives to study the creative process and the audience perceptions and attitudes towards adaptive ballet to communicate the concept of liberalism from Jonathan Livingston Seagull via observation journal and creative process including questionnaires and focus group discussion among experts and performers.


The results were concluded as follows 1) Performance creation process must be started from studying the novel “Jonathan Livingston Seagull”, (Charnvit Kasetsiri), which related the concept of liberalism. The art directing and the choreography combining Balanchine technique with seagull-like movements. 2) Audience perceptions and attitudes towards adaptive ballet performance divided into 3 groups 1. The experts were able to understand the content through symbols in the performance and suggested to add more liberalism aspects in the present context. 2. General audience was able to moderately Balanchine technique ballet indicated freedom and highly reflected the concept of liberalism (M = 4.10) 3. Dancers discovered that reading the novel before performing increase more dance expressions. Performing in the outdoor space helped them connect to the audience and changed their attitudes towards their movement physical potential and moved more freely.

Article Details

Section
Articles
Author Biographies

พัชราวลัย ทิพย์ลมัย

พัชราวลัย ทิพย์ลมัย (นศ.ม., จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2558; อีเมล์ : nannikiriti@gmail.com)

ปอรรัชม์ ยอดเณร, คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

ปอรรัชม์ ยอดเณร (ค.ด.,จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย , 2555) ปัจจุบันดำรงตำแหน่งอาจารย์ประจำภาควิชาวาทวิทยาและสื่อสารการแสดง คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

References

กฤษณะ คุปตามร. (2554 ).สุนทรียภาพการดัดแปลงข้ามสื่อจากวรรณกรรมเรื่องสั้นและภาพเขียนชุดภูตผองของ เหม เวชกรเป็นละครโทรทัศน์และหนังสือการ์ตูน.วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จักรกฤษณ์ ดวงพัตรา. (2544). แปล แปลงและแปรรูปบทละคร กรุงเทพฯ: ศยาม.
ธาม เชื้อสถาปนศิริ. (2558). เล่าเรื่องข้ามสื่อ (Transmedia : story-telling). วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม นิด้า, 2, 1.
มัทนี รัตนิน. (2556). ศิลปะการแสดงละคอน หลักเบื้องต้นและการฝึกซ้อม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
มิรายญิ์. (2555). ทฤษฎีวรรณกรรม ก่อนและหลัง : ทฤษฎีปฏิฐานนิยม. เข้าถึงแหล่งข้อมูลเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม 2558, แหล่งที่มา https://www.facebook.com/notes/%E0%B8%A1%E0%B8%
B4%E0%B8%A3%E0%B8
รัชฎาวรรณ รองทอง. (2554). การสร้างสรรค์การแสดงร่วมสมัยเพื่อสื่อสารปรัชญานิเวศวิทยาแนวลึกจากกวีนิพนธ์ของรพินทรนาถ ฐากูร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วชิรพงษ์ แก้วพลอย. (2557). บัลเล่ต์นีโอคลาสสิค ชุด หนุมานจับนางสุพรรณมัจฉา พา เดอ เดอซ ตามรูปแบบของบาลองชีน.วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต. มหาวิทยาราชภัฏสวนสุนันนทา.
วิปัศยา อยู่พูล . (2557). กระบวนการสร้างสรรค์การแสดงเพื่อสื่อสารเจตจำนงอิสระของสตรี จากการผสมผสานเรื่องรามเกียรติ์ และเรื่องเดอะริงไซเคิล. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิศปัตย์ ชัยช่วย.(2557). ประกอบแสง เสียง เรื่อง อุรังคธาตุปกรณัม. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 6(1).
วิไลวรรณ พรมสิทธิ์. (2546, 13 ธันวาคม 2558). เข้าถึงแหล่งข้อมูลเมื่อวันที่ 10 ธันวาคม 2558. ครูวิไลวรรณ พรมสิทธิ์ ,แหล่งที่มา http://wl.mc.ac.th/?author=1
สมพร ฟูราจ. (2554). Mime : ศิลปะท่าทางและการเคลื่อนไหว กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Antonin Artaud.(2005). Fifty key theatre directors. London : Routledge.
Jeromy Hopgood (2016). Dance Production Design&Technology New York: Taylor&Francis.
Jennifer Monson, Mark Dendy, Modern dance,(2012) Site-specific, University of Illinois. Art, fineRetrieved 24 June 2016 ,from https://ascho3.wordpress.com /2012/01/08/site-specific-work-what-is-it/
Lincoln kirstein (1978). thirty years the New York City Ballet. New York :A. A. Knopf.