Guidelines for Development Tourism Area on the Tsunami Disaster Area: A Case Study of Kamala Beach, Amphoe Kathu, Phuket Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to study guidelines for developing Tsunami disaster area of Kamala Beach,
Phuket Province, to be a tourism area. The purposes of this research are to study situation, potential,
types of tourism and problems of developing the tourism area. The conditions and standards, then, are
analyzed to find appropriateness of the tourism development in that area and to reduce damage from
Tsunami in the future. Data from secondary sources such as map, land use map, Tsunami evacuation
plan, standards plan for Tsunami disaster area, are collected and analyzed descriptively. The result
shows that Kamala Beach has potentials to be developed as a tourism area especially the beach area.
Having been promoted by the government aiming at earning money from tourism after being restored,
the Tsunami disaster area of Kamala Beach has more people doing their business the same as before
the incident. The main type of Kamala Beach tourism is beach tourism, and more guest houses are
being built for long-stay tourists. This results in a tourism area development conflicting with the standard
criteria for curbing the damage from natural disasters. In addition, the whole Phuket town plan was also
revised to facilitate more development. According to the new town plan, rural and agriculture areas were
developed to be low-density residential areas. This contrasts sharply with the criteria for the development
of Tsunami disaster area that area development should be avoided as much as possible. Therefore,
some regulations or law pertaining to this issue should be enforced in the area. These regulations or
law can reduce damage from Tsunami in the future for tourists and people in community to travel and
stay with confidence, and they can also evacuate promptly in case of emergency. Guidelines for the
development, thus, should be planning according to the potential of the area, zoning the area according
to land use such as tourism area, commercial area, residential area. Also, measures to reduce damage
from Tsunami in the future should be implemented, such as doing construction according to engineering
theories, employing evacuation plan, educating people in the community about Tsunami, etc. There still
have non-used areas in Kamala Beach that should be developed for agritourism. The tourism should
be promoted according to the quality of soil in the area for long-stay tourists to show the long agricultural
lifestyle of Kamala local people.
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
All material is licensed under the terms of the Creative Commons Attribution 4.0 International (CC-BY-NC-ND 4.0) License, unless otherwise stated. As such, authors are free to share, copy, and redistribute the material in any medium or format. The authors must give appropriate credit, provide a link to the license, and indicate if changes were made. The authors may do so in any reasonable manner, but not in any way that suggests the licensor endorses you or your use. The authors may not use the material for commercial purposes. If the authors remix, transform, or build upon the material, they may not distribute the modified material, unless permission is obtained from JARS. Final, accepted versions of the paper may be posted on third party repositories, provided appropriate acknowledgement to the original source is clearly noted.
References
คอนซัลแทนท์ ออฟ เทคโนโลยี. (2548). โครงการวางและจัดทำผังเมืองเฉพาะ ชุมชนเชิงทะเลและชุมชนกมลา จังหวัดภูเก็ต. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
กรมแผนที่ทางทหาร. (2549). ภาพถ่ายทางอากาศ พ.ศ. 2543 และ พ.ศ. 2547. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2549). ข้อมูลจำนวนนักท่องเที่ยวและรายได้จากการท่องเที่ยวจังหวัดภูเก็ต (เอกสารเผยแพร่). ภูเก็ต: ผู้แต่ง.
นิชิมูระ. (ม.ป.ป.). Locally-based tourism. ใน นิรมล เปียแดง, เอกสารประกอบการสอนวิชาสัมมนา. ภาควิชาการวางผังเมืองและสภาพแวดล้อม คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ไมเคิล คาร์. (2532). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการพัฒนาพื้นที่เมือง. ใน ชัญญ ชีวาภรณาภิวัฒน์, ปัจจัยที่มีผลต่อการเปลี่ยนแปลงการตั้งถิ่นฐานย่านบางลำพู. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาการวางแผนภาคและเมือง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Norman, M. M. (2003). The role of local institutions and their interaction in disaster risk mitigation: A literature review. Retrieved September, 10, 2006, from http://www.fao.org/docrep/006/ad710e/ad710e00.HTM
Richard, E. (2001). Design for Tsunami. Retrieved November, 18, 2005, from http://www.nthmphistory.pmel.noaa.gov/hazard3.pdf
คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2548). โครงการจัดทำแนวทางการพัฒนาเชิงพื้นที่ในพื้นที่ชายฝั่งทะเลที่ประสบธรณีพิบัติภัย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
Pearce, D. G., & Kirk, R. M. (1980). Carrying capacities for coastal tourism. ใน โครงการจัดทำแนวทางการพัฒนาเชิงพื้นที่ในพื้นที่ชายฝั่งทะเลที่ประสบธรณีพิบัติภัย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Carsten, M. H., Alan, T. W., & Monica, M. F. (2002). Sustainable coastal tourism handbook for the Philippines. ใน โครงการจัดทำแนวทางการพัฒนาเชิงพื้นที่ในพื้นที่ชายฝั่งทะเลที่ประสบธรณีพิบัติภัย. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Wikipedia: The free encyclopedia. (n.d.). Greenbelt. Retrieved November 8, 2007, from http:// en.wikipedia.org/wiki/Green_belt
สภาวิศวกร. (2548). รายงานการสำรวจความเสียหายเพื่อหามาตรการฟื้นฟูสาธารณูปโภคจากภัยพิบัติคลื่นยักษ์ถล่มภาคใต้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กรมทรัพยากรธรณี. (2548). แผนที่หนีภัยสึนามิ หาดกมลา จังหวัดภูเก็ต. กรุงเทพฯ: ผู้แต่ง.
กรมโยธาธิการและผังเมืองจังหวัดภูเก็ต. (2549). ผังการใช้ประโยชน์ที่ดินจังหวัดภูเก็ต. ภูเก็ต: ผู้แต่ง.