The Collaboration of Stakeholders for Neighborhood Open Space Revitalization of Industrial Estate Community: The Case of Bang Plee New Town 1st Phase
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article is aimed at proposing the solutions to solve the problem of deteriorated recreational
space within an industrial community. The solutions employ collaboration between stakeholders in order
to achieve the best recreational space revitalization for communities both in an economic aspect and
social aspect. The research team study communities located in Bangplee New Town, Samutprakarn Province-
a new town with an industrial estate. The research process is divided into three steps. The first step
is collection of data related to social and economic aspects of dwellers in order to assess their attitudes
and needs. In this step, the researchers employ questionnaires survey and interviewing methods. In the
second step, the researchers collect data of institutions who responsible for recreational space maintenance
and development to assess their potential and limitation in terms of resources, authority and power.
The research methods employ in this step are interviewing both at implementation level staffs and policyplanning
level staffs. In the last step, the researchers analyze the structural relationship of the problems to
propose the solutions. The research reveal that the most appropriate solutions is to build collaboration
between stakeholders in different ways in order to enable each partner to take part in the revitalization
process which finally entails a sustainable recreational space revitalization.
Downloads
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
All material is licensed under the terms of the Creative Commons Attribution 4.0 International (CC-BY-NC-ND 4.0) License, unless otherwise stated. As such, authors are free to share, copy, and redistribute the material in any medium or format. The authors must give appropriate credit, provide a link to the license, and indicate if changes were made. The authors may do so in any reasonable manner, but not in any way that suggests the licensor endorses you or your use. The authors may not use the material for commercial purposes. If the authors remix, transform, or build upon the material, they may not distribute the modified material, unless permission is obtained from JARS. Final, accepted versions of the paper may be posted on third party repositories, provided appropriate acknowledgement to the original source is clearly noted.
References
โครงการเมืองใหม่, ฝ่าย. (2535). สรุปสาระสำคัญโครงการเมืองใหม่บางพลี. กรุงเทพฯ: การเคหะแห่งชาติ กระทรวงมหาดไทย.
Park, R. E. et al. (eds.) (1925). The City. Chicago: The University of Chicago Press.
เทศบาลตำบลบางเสาธง. (2545ก). ข้อมูลพื้นฐานเทศบาลตำบลบางเสาธง. เอกสารถ่ายสำเนา (15 มกราคม 2546).
Jacobs, J. (1961). The Death and Life of Great American Cities. London: Random House, 104.
อภิศักดิ์ ไฝทาคำ. (2542). แนวทางการพัฒนาพื้นที่ว่างสาธารณะสำหรับชุมชนเมือง: กรณีศึกษา เมืองขอนแก่น. วิทยานิพนธ์ ปริญญาการวางผังภาคและเมืองมหาบัณฑิต จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Alexander, C. et .al. (1977). A Pattern Language: Town Building Construction. New York: Oxford University Press.
มนเฑียร อัตถจรรยา. (2544). “แนวทางการออกแบบสภาพแวดล้อมที่ว่างในชุมชน เพื่อให้เกิดการรวมกลุ่มของผู้อยู่อาศัย: กรณีศึกษาคอนโดมิเนียมราคาประหยัด.” หน้าจั่ว: วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร. 18, 130.
วิมลสิทธิ์ หรยางกูร. (2535). พฤติกรรมมนุษย์กับสภาพแวดล้อม มูลฐานทางพฤติกรรม เพื่อการออกแบบและวางแผน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 293.
พีรวรรณ พงศ์ไพบูลย์. (2538). แนวทางการจัดเตรียมสวนสาธารณะระดับชุมชน ระดับเขตหรือย่าน และระดับเมือง: กรณีศึกษาผังเมืองรวมเมืองชลบุรีจังหวัดชลบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญาการวางผังภาคและเมืองมหาบัณฑิตสถาบันเทคโนโลยี พระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
Taylor, L. (ed.) (1979). Urban Open Spaces. New York: The Cooper-Hewitt Museum, The Smithsonian Institution’s National Museum of Design.
Fainstein, S. and Campbell, S. (2002). Readings in Urban Theory. 2nd Edtions, Oxford: Blackwell.
Allmendinger, P. and Tewdwr-Jones, M. (eds.). (2002). Planning Futures: New Directions for Planning Theory. London: Routledge.
Goldsmith, M. (2001). “Urban Governance.”, 325-35. in R. Paddison (ed.), Handbook of Urban Studies. London: Sage.
Martin, J.A. and Pentel, P.R. (2002). “What the Neighbors Want: The Neighborhood Revitalization Program’s First Decade.” Journal of American Planning Association. 68(4), 435-49.
Chaskin, R. (2001). “Building Community Capacity: A Definitional Framework and Case Studies from A Comprehensive Community Initiative.” Urban Affairs Review. 36(3), 291-323.
Kearns, A. and Parkinson, M. (2001). “The Significance of Neighborhood.” Urban Studies. 38(12), 2103-10.
Fainstein, S. and Hirst, C. (1996). “Neighborhood Organizations and Community Planning: The Minneapolis Neighborhood Revitalizing Program.” In W. D. Keating, N. Krumholz, and P. Star (eds.). Revitalizing Urban Neighborhood. Kansas: University Press of Kansas.
Davoudi, S. (1995). “City Challenge: The Three Way of Partnership.” Planning Practice and Research. 10 (3/4), 333-44.
Lowndes, V. and Skelcher, C. (1998). “The Dynamics of Multi-Organizational Partnerships: An Analysis of Changing Modes of Governance.” Public Administration. 76, 313-33.
Wacker, C. et al. (1999). “Partnership for Urban Environmental Management: The Roles of Urban Authorities, Researchers and Civil Society.” Environment and Urbanization. 11(2), 113-25.
Arnstein, S. R. (1969). “A Ladder of Community Participation.” Journal of American Institute of Planners. 35(4), 216-44.
Osborne และ Gaebler (1992) เช่นเดียวกันกับ Jessop (1997) (Jessop, B. (1997). “The Entrepreneurial City: Re-Imaging Localities, Redesign Economic Governance, or Restructuring Capital.”, 28-41. in N. Jewson and S. Macgregor (eds.), Transforming Cities: Contested Governance and New Spatial Divisions. London: Routledge) ได้เสนอการเปลี่ยนกระบวนทัศน์การบริหารจัดการ ของภาครัฐให้เป็นการจัดการเชิงรุก โดยเสนอให้ใช้แนวคิด ของการบริหารของภาคเอกชนในการบริหารจัดการ.
Wakely, P. (2000). “Capacity Building for Better Cities.” http://www.gdrc.org/uem/capacity-build.html. Accessed on May 5th 2000.
Peltenburg, M. et al. (1996). Building Capacity for Better Cities. Rotterdam: Institute of Housing and Urban Development Studies.
Fischer, R. and Kling, J. (eds.) (1993). Mobilizing the Community: Local Politics in the Era of Global City. London: Sage.
Lepofsky, J. and Fraser, J. C. (2003). “Building Community Citizens: Claiming the Right to Place-making in the City.” Urban Studies. 40(1), 127-42.
Sanoff, H. (2000). Community Participation Methods in Design and Planning. Singapore: Wiley.
Hunter, F. (1953). Community Power Structure: A Study of Decision Maker. Chapel Hill, NC: The University of North Carolina Press.
Jon Pirre. (1999). ได้สรุปลักษณะการจัดการรูปแบบการจัดการรัฐตามแนวความคิดธรรมาภิบาลไว้สี่แนวทาง ได้แก่ Managerial, Progrowth, Corporatist และ Welfare governance ซึ่งสองแบบแรกเป็นแนวทางการจัดการโดยมีแนวทาง การใช้กลไกตลาดในการฟื้นฟู โดยคำนึงถึงประสิทธิภาพในการให้บริการสาธารณูปการเป็นสำคัญส่วนสองแบบหลัง เป็นแนวทางที่คำนึงถึงผู้มีส่วนได้เสีย โดยยึดหลักความเท่าเทียมเป็นสำคัญ.
Pierre, J. (1999). “Models of Urban Governance: The Institutional Dimension of Urban Politics.” Urban Affairs Review. 34(3), 372-96.
พงศ์ศักดิ์ วัฒนสินธุ์. (2543). “การวางผังและออกแบบกายภาพชุมชน.” สถาปัตยกรรม: วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 1, 163-177.
ปรางศิริ สุกใส. (2545). พื้นที่เพื่อการนันทนาการของผู้อยู่อาศัยภายในอาณาเขตของอาคารชุดพักอาศัยระดับราคาสูงใน กรุงเทพฯ: การจัดให้มี-ความต้องการ-และการเข้าใช้. วิทยานิพนธ์ปริญญาการวางผังเมืองและภาคมหาบัณฑิต สถาบัน เทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยขอนแก่น. (2540). องค์กรชุมชน: กลไกเพื่อแก้ปัญหาและพัฒนาสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
Friedmann, J. (1987). Planning in Public Domain: From Knowledge to Action. New Jersey: Princeton University Press.
Osborne, D. and Gaebler, T. (1992). Reinventing Government: How the Entrepreneurial Spirit is Transforming the Public Sector. New York: Addison-Wesley.
Healey, P. (1997). Collaborative Planning: Shaping Places in Fragmented Society. London: Palgrave.
เทศบาลตำบลบางเสาธง. (2545ข). สรุปปัญหาสิ่งแวดล้อมและพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน: เคหะเมืองใหม่บางพลีการนิคม อุตสาหกรรมบางพลีเทศบาลตำบลบางเสาธง. เอกสารถ่ายสำเนา (15 มกราคม 2546).
ณัฐวุฒิ อัศวโกวิทวงศ์ และสุขุมาภรณ์จงภักดี. (2547). การฟื้นฟูพื้นที่ว่างสาธารณะในชุมชนที่อยู่อาศัยของรัฐ กรณีศึกษา: โครงการ เมืองใหม่บางพลีวาระที่ 1 การเคหะแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: สภาวิจัยแห่งชาติ.
Shirlow, P. and Murtagh, B. (2004). “Capacity Building, Representation and Intracommunity Conflict.” Urban Studies. 41(1), 57-70.
Asian Development Bank. (2004). “Elements of Governance.” http://www.adb.org/Governance/gov_elements.asp. Accessed on December 7th 2004.
Hunter, F. (1953). Community Power Structure: A Study of Decision Maker. Chapel Hill, NC: The University of North Carolina Press.
Friedmann, J. (1998). “The New Political Economy of Planning: The Rise of Civil Society.”, 19-35. in M. Douglass and J. Friedmann. (eds.) Cities for Citizens. Chichester: Wiley
Flyvbjerg, B and Richardson, T. (2000). “Planning and Foucault.” in P. Allmendinger and M. TewdwrJones (eds.), Planning Futures: New Directions for Planning Theory. London: Routledge.