พฤติกรรมทางสังคมของอาจารย์ดนตรีในมหาวิทยาลัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้นำเสนอการศึกษาพฤติกรรมทางสังคมของอาจารย์ผู้สอนดนตรีในมหาวิทยาลัย ผู้วิจัยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพตามแนวทางปรากฎการณ์วิทยาโดยอาศัยแนวคิดทางสังคมวิทยาดนตรีศึกษาเป็นแนวคิดหลัก ผู้วิจัยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกกับอาจารย์ดนตรีในมหาวิทยาลัยจำนวน 7 คน จาก 5 สถาบัน บทความวิจัยนำเสนอประเด็นเพื่อสะท้อนให้เห็นพฤติกรรมทางสังคมของอาจารย์ดนตรีผู้สอนในมหาวิทยาลัยได้แก่ อาจารย์ดนตรีพัฒนาแนวคิดเชิงปรัชญาด้านการศึกษาดนตรี อาจารย์ดนตรีเป็นศิลปินและนักพัฒนาดนตรี อาจารย์ดนตรีมุ่งพัฒนานักศึกษาดนตรี อาจารย์ดนตรีเป็นนักวิชาการ อาจารย์ดนตรีเป็นบุคลากรของมหาวิทยาลัย
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กีรติ คุวสานนท์. (2560). การพัฒนาผู้เรียนระดับประถมศึกษาอย่างรอบด้านผ่านห้องเรียนดนตรี. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 45(2), 109-122.
คณิเทพ ปิตุภูมินาค. (2558). อัตลักษณ์ครูดนตรีพื้นเมืองเหนือ กรณีศึกษา พ่อครูมานพ ยาระณะ พ่อครูอุ่นเรือน หงส์ทอง และครูบุญยิ่ง กันธวงค์. วารสารวิจิตรศิลป์, 6(2), 138-169.
คณิเทพ ปิตุภูมินาค. (2560). เนื้อหาและกระบวนการเรียนการสอนในระบบดนตรีชุมชนศึกษาในพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิจิตรศิลป์, 8(2), 265-302.
คณิเทพ ปิตุภูมินาค. (2563). สภาพการจัดการศึกษาดนตรีระดับอุดมศึกษาในภาคเหนือของประเทศไทย. ศึกษาศาสตร์สาร มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 4(3), 106-119.
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์ และคณะ. (2547). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ณัฐชา มิตรกูล, และอนีญา อุทัยสุข. (2557). การพัฒนาวีดิทัศน์เชิงสารคดีเพื่อสร้างทัศนคติในการอุทิศตนเพื่อสังคมสาหรับครูดนตรีรุ่นใหม. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(2), 421-433.
ณัฐธิดา กิ่งเงิน, และดนีญา อุทัยสุข. (2560). การรับรู้สภาพปัญหาความเครียดของครูดนตรีในปัจจุบัน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 12(3), 491-503.
ดนัย ไชยโยธา. (2534). พื้นฐานทางสังคมวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ทัตพล พูลสุวรรณ. (2559). ผู้หญิงกับบทบาทการเป็นครูดนตรีไทย (พ.ศ. 2475-2500). วารสารประวัติศาสตร์ธรรมศาสตร์, 3(2), 13-67.
ธนสรรค์ เกตุพุฒ, และพรทิพย์ อันทิวโรทัย. (2559). การวิเคราะห์คุณค่าดนตรีเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตตามแนวคิดของครูดุษฎี พนมยงค์. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 11(4), 1-16.
นันธิดา จันทรางศุ, สุรสีห์ ชานกสกุล, และสกาวรุ้ง สายบุญมี. (2563). ทิศทางการสอนดนตรีโลก: นิยาม หลักการ และข้อเสนอแนะสำหรับประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 48(1), 142-163.
ประภัสสร พวงสำลี. (2561). การจัดการโครงการแนะแนวสาชาดนตรีศึกษาของวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 28(2), 1-12.
ปวันรัตน์ ประศาสน์ศิลป์, และพระราชรัตนมงคล. (2563). ตัวบ่งชี้คุณสมบัติของครูดนตรี ในระดับมัธยมศึกษาสังกัดสานักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 6(2), 42-54.
พงษ์เทพ จิตตวงเปรม, และกาญจน์นภา พงศ์พนรัตน์. (2562). การมีส่วนร่วมของชุมชนกับการพัฒนา: กรณีศึกษาองค์กรสอนดนตรีในชุมชนแออัด เขตคลองเตย จังหวัดกรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 12(1), 866-887.
พงษ์ลดา ธรรมพิทักษ์กุล. (2563). สื่อการสอนดนตรีขั้นพื้นฐาน: พหุวัฒนธรรมดนตรีอาเซียน. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 48(1), 206-223.
เพียงแพน สรรพศรี, และยุทธนา ฉัพพรรณรัตน์. (2562). การศึกษาต้นแบบความเป็นนักดนตรีพื้นเมืองล้านนา: กรณีศึกษาครูพรหเมศวร์ สรรพศรี. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 8(2), 90-103.
วรจสมน ปานทองเสม, และดนีญา อุทัยสุข. (2564). การพัฒนาพฤติกรรมเอื้อสังคมผ่านห้องเรียนดนตรีในโรงเรียนเอกชนนอกระบบ. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 16(1), 1-15.
วรินธร สีเสียดงาม, และสุพัตรา วิไลลักษณ์. (2561). ความคิดเห็นของนิสิต และอาจารย์ที่ปรึกษาที่มีต่อบทบาทหน้าที่ของอาจารย์ที่ปรึกษา ในสาขาวิชาดนตรีศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารดนตรีรังสิต มหาวิทยาลัยรังสิต, 13(1), 15-26.
วรินธร สีเสียดงาม. (2562). แนวทางการจัดการเรียนการสอนการปฏิบัติแซ็กโซโฟนในระดับอุดมศึกษา เขตกรุงเทพมหานคร. วารสารศิลปกรรมบูรพา, 22(2), 70-88.
วีระกิจ สุวรรณพิทักษ์, วิชฏาลัมพก์ เหล่าวานิช, และยุทธนาฉัพพรรณรัตน์. (2565). คุณลักษณะสำคัญและความเป็นครูต้นแบบของครูเชวงศักดิ์ โพธิสมบัติ. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 14(2), 88-112.
สิชฌน์เศก ย่านเดิม. (2560). แนวทางการสนับสนุนการเรียนดนตรี. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 21(1), 2-11.
สุกิจ พลประถม. (2553). สภาพและบทบาทวงโปงลางของสถาบันการศึกษา สังกัดเขตพื้นที่การศึกษาในจังหวัดอุดรธานี หนองคาย และหนองบัวลำภู. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 2(2), 1-21.
สุธาทิพย์ แสงสาย, และศศิลักษณ์ ขยันกิจ. (2559). ผลการจัดกิจกรรมโดยใช้กระบวนการร่วมสร้างดนตรีที่มีต่อพฤติกรรมเสริมสร้างสังคมของเด็กอนุบาล. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 11(1), 142-156.
สุธาสินี ถีระพันธ์, และณรงค์รัชช์ วรมิตรไมตรี. (2563). สภาพและปัญหาการจัดการเรียนการสอนในรายวิชาทักษะปฏิบัติขับร้องตะวันตกของสถาบันอุดมศึกษาในประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 10(2), 59-66.
สุพัตรา สุภาพ. (2534). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุภางค์ จันทวานิช. (2551). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสาวภาคย์ อุดมวิชัยวัฒน์. (2561). การพัฒนาคุณลักษณะครูดนตรีไทยที่พึงประสงค์ในระดับอุดมศึกษา: กรณีศึกษา ครูสำราญ เกิดผล ศิลปินแห่งชาติ. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(4), 439-460.
อดิศร ศรีอรัญ. (2558). บทบาทของผู้บริหารในการส่งเสริมกิจกรรมการเรียนการสอนทางด้านดนตรีของกลุ่มโรงเรียนไตรมิตรสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ประถมศึกษาขอนแก่น เขต 4. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาฬสินธุ์, 2(1), 152-172.
อนุกูล แว่นประโคน, และณัฐชยา นัจจนาวากุล. (2564). ความเป็นครูต้นแบบด้านดนตรีไทยของครูชยุดี วสวานนท์. Mahidol Music Journal, 3(2), 14-31.
อนุชาติ อยู่สุข, ธิติ ปัญญาอินทร์, และธนพล ตีรชาติ. (2565). แนวทางการพัฒนาการจัดการเรียนการสอนดนตรีของโรงเรียนในสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารดนตรีและวัฒนธรรม, 1(1), 59-69.
อัมทิภา ศิลปพิบูลย์, นัทธี เชียงชะนา, และนิอร เตรัตนชัย. (2564). กลวิธีการสอนดนตรีในชั้นเรียนรวมระดับประถมศึกษา: มุมมองจากประสบการณ์ของครูดนตรี. วารสารวิทยาลัยราชสุดาเพื่อการวิจัยและพัฒนาคนพิการ, 17(2), 18-33.
อาทิตย์ โพธิ์ศรีทอง, รจนา คลี่ฉายา, และประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2559). ประสิทธิผลของหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ด้านดนตรีในศตวรรษที่ 21. วารสารมหาาวิทยาลัยคริสเตียน, 22(3), 316-328.
Campbell, P. S. (2008). Musician & Teacher: An orientation to music education. New York : W.W. Norton.
Colwell, R., & Richardson, C. (Ed.). (2002). The new handbook of research on music teaching and learning. New York : Oxford University Press.
Froehlich, H. C. (2007). Sociology for music teachers: perspectives for practice. New Jersey : Routledge.
Manen, M. V. (2016). Researching lived experience: Human science for an action sensitive pedagogy. 2nd ed. California : Althouse Press.
Mark, L. M., & Madura, P. (2010). Music education in your hand: An introduction for future teachers. New Jersey : Routledge.
