การทดลองกระบวนการสร้างสรรค์ผลงานจิตรกรรมจากแนวคิดความหมายอันไม่สิ้นสุด
Main Article Content
บทคัดย่อ
ในเบื้องต้นผู้วิจัยตั้งสมมติฐานว่า คำถามที่มีต่อพื้นที่ เวลา และบริบทอื่นๆ นั้นย่อมมีความสำคัญต่อการสร้างความหมายใหม่ต่อวัตถุสิ่งของและสิ่งอื่น ๆ ที่ปรากฏในผลงานศิลปะ ไม่น้อยไปกว่าความหมายของศิลปินที่ได้แสดงเจตจำนงไว้ในผลงานด้วยการตั้งต้นจากแนวคิดดังกล่าวจึงนำมาสู่การทดลองกระบวนการสร้างสรรค์ผลงานจิตรกรรมโดยผ่านการเชื่อมโยงความหมายของคำๆ หนึ่งผ่านภาพผลงานจิตรกรรมหนึ่งภาพไปสู่ภาพจิตรกรรมอีกภาพหนึ่งเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ เพื่อมองหาความเป็นไปได้ของการแปรเปลี่ยนความหมายในคำผ่านประสบการณ์ของผู้ชมที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับผู้วิจัย
กระบวนการทดลองมี 2 ขั้นตอน ดังนี้
1 สร้างสรรค์งานจิตรกรรมโดยผู้ชมเป็นผู้กำหนดภาพให้กับผู้วิจัย
2) ทดลองกระบวนการสร้างสรรค์ผลงานจิตรกรรมจากประสบการณ์ของผู้อื่นและตนเอง
จากการศึกษาการทดลองสร้างสรรค์ผลงานจิตรกรรมผ่านการทดลองในการสร้างสรรค์ตามขั้นตอนดังกล่าวจำนวน 34 ชิ้น พบว่า การกำหนดภาพของแต่ละบุคคลมีความสัมพันธ์กับอายุ พื้นที่ วิถีชีวิตและสิ่งแวดล้อม รวมถึงบริบทของผู้เลือก ณ ขณะนั้นเป็นสำคัญ ขณะที่ความหมายของภาพในแต่ละชิ้นจะเปลี่ยนแปลงไปตามประสบการณ์และการจินตนาการถึงสิ่งที่มีลักษณะสัมพันธ์กันในทางใดทางหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็น เนื้อหา เรื่องราว รูปร่าง รูปทรง ที่มีความคล้ายกัน จึงทำให้ผู้ชมเชื่อมโยงความหมายไปหากันได้อย่างเป็นหมวดหมู่
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2555). สัญวิทยาโครงสร้างนิยม หลังโครงสร้างนิยมกับการศึกษารัฐศาสตร์. กรุงเทพฯ : วิภาษา.
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2560). บทแนะนำสกุลความคิดหลังโครงสร้างนิยม. กรุงเทพฯ : สมมติ.
ดาเนียล มาร์โซนา. (2552). Conceptual Art. คอนเซ็ปชวลอาร์ต. กรุงเทพฯ : เดอะเกรทไฟน์อาร์ท.
ธีรยุทธ บุญมี. (2558). การปฏิวัติสัญศาสตร์ของโซซูร์เส้นทางสู่โพสต์โมเดอร์นิสม์. กรุงเทพฯ: วิภาษา
ธัญญา สังขพันธานนท์. (2559). แว่นวรรณคดีทฤษฎีร่วมสมัย. กรุงเทพฯ : เอดิสัน เพรสโปรดักส์.
นพพร ประชากุล. (2544). มายาคติ. กรุงเทพฯ : คบไฟ.
พรพรรณ ชินณพงษ์, ธีระ เตชะทัศนสุนทร, ชัยยศ อิษฏ์วรพันธุ์, กุลภัทร ยันตรศาสตร์, กฤษณะพล วัฒนวันยู, และกรรณิการ์ รัตนปรีดากุล. (2556). DE+CONSTRUCTION=?: 20 แนวความคิดทางสถาปัตยกรรมในศตวรรษที่ 20. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ภาพพิมพ์.
อรรถสิทธิ์ สิทธิดำรง, พิพัฒน์ พสุธารชาติ. (2558). กลิ่นไอ การเมือง และภาพยนตร์ อ่าน “งานศิลปะในยุคของการผลิตซ้ำแบบจักรกล” ของวอลเตอร์ เบนยามิน. กรุงเทพฯ : วิภาษา.