ปฎาน : การสร้างสรรค์งานนาฏศิลป์พื้นบ้านร่วมสมัยจากคติความเชื่อเรื่องผ้าเพดาน
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสร้างสรรค์นาฏศิลป์พื้นบ้านร่วมสมัยจากคติความเชื่อเรื่องผ้าเพดานชุด “ปฎาน” มีขั้นตอนจากการศึกษาค้นคว้าข้อมูลนำมาสู่กระบวนการคิด พัฒนา และสร้างสรรค์เป็นผลงานอย่างมีรูปแบบและขั้นตอนการดำเนินตามระเบียบวิธีการศึกษา นำข้อมูลที่ได้จากการวิเคราะห์มาเป็นแนวทางสร้างสรรค์นาฏศิลป์พื้นบ้านร่วมสมัย ซึ่งแนวคิดการสร้างสรรค์มาจากวัฒนธรรมและมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมด้านการทอผ้าของชาวเขมรสืบทอดกันมาอย่างยาวนาน การทอผ้าประเภทหนึ่งที่เรียกว่า “ผ้าปฏาน” คือผ้าที่ทอขึ้นสำหรับถวายเป็นพุทธบูชา สร้างด้วยกระบวนการมัดหมี่ ลวดลายที่ปรากฏคือเรื่องราวเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา โดยใช้ในการดาดเพดานเหนือรูปเคารพ และแขวนตามศาสนสถาน การสร้างสรรค์ในครังนี้มีรูปแบบการแสดงเพื่อนำเสนอถึงสตรีได้ถักทอความรัก ความหวัง เวลา ความว่างเปล่า พิธีกรรม สรวงสวรรค์ ความวิริยะอุตสาหะ และการอุทิศตนทางจิตวิญญาณของช่างทอ เพื่อผลิตสิ่งทอสำหรับถวายเป็นพุทธบูชา การสร้างสรรค์การแสดงในครั้งนี้ได้ใช้ทฤษฎีการสร้างสรรค์ตามขั้นตอน คือ การคิดให้มีนาฎยศิลป์ การกำหนดแนวคิดหลัก การประมวลข้อมูล กำหนดขอบเขต การกำหนดรูปแบบ การกำหนดองค์ประกอบอื่น ๆ การออกแบบนาฎยศิลป์ และการประเมินผล ในด้านการออกแบบลีลาท่าทาง การเคลื่อนไหว ดนตรีประกอบการแสดง อุปกรณ์การแสดง และเครื่องแต่งกาย นำวัฒนธรรมดั้งเดิมของชาวเขมรถิ่นไทยมาใช้ในการสร้างสรรค์องค์ประกอบการแสดง อีกทั้งการสร้างสรรค์การแสดงในครั้งนี้นำเสนอต่อผู้ทรงคุณวุฒิเพื่อประเมินผลงาน นำมาปรับปรุงการสร้างสรรค์นาฎศิลป์ในครั้งต่อไป
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
ฑะฌัน จันทรุพันธุ์, และชาติชาย พรหมจักรินทร์. (2521). พจนานุกรมเขมร (สุรินทร์) - ไทย - อังกฤษ. กรุงเทพฯ : โครงการวิจัยภาษาไทยและภาษาพื้นเมืองถิ่นต่าง ๆ สถาบันภาษาจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีรพันธุ์ จันทร์เจริญ. (2547). มัดหมี่มัดใจ สายใยวัฒนธรรมเขมร ลาว ไทย. กรุงเทพฯ : มูลนิธิเจมส์ เอช ดับเบิลยู ทอมป์สัน.
ปฐม หงษ์สุวรรณ. (2558). ผ้าทอในวิถีชีวิตไทย-ไท. กรุงเทพฯ : สถาบันไทยศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิยะพร กัญชนะ. (2563). วันเวลาของผ้าไทย: รัก หวง ห่วง ตามประสา. กรุงเทพฯ : พลัสเพรส.
เผ่าทอง ทองเจือ. (2558). สมปักปูมภูมิผ้าเขมร-ไทย จากราชสำนักสู่สามัญชน. กรุงเทพฯ : เนติกุลการพิมพ์.
ศิริ ผาสุก. (2536). สุรินทร์ มรดกโลกทางวัฒนธรรมในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : เอส แอนด์ จี กราฟฟิค.
ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ. (2561ก). ความรุ่มรวยแห่งภูมิปัญญาอีสานใต้. พระนครศรีอยุธยา : ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ.
ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ. (2561ข). ความวิจิตรแห่งศิลปะไทย กลุ่มทอผ้าไหมยกทองจันทร์โสมา บ้านท่าสว่าง จังหวัดสุรินทร์. พระนครศรีอยุธยา : ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ.
สิทธิชัย สมานชาติ. (2557). “โฮล” และ “ปิดาน” : มรดกสิ่งทอเขมรในภูมิภาคอาเซียน. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 10(1), 109-122.
สิทธิชัย สมานชาติ. (2562). มรดกภูมิปัญญาสิ่งทออีสาน. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สุรพล วิรุฬห์รักษ์. (2547). หลักการแสดงนาฎยศิลป์ปริทรรศน์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Green, G. (2008). Pictorial Cambodian textiles. Bangkok : River Books.
McIntosh, L. (2007). Weaving paradise Southeast Asian textiles and their creators. Bangkok : River Books.