การสร้างสรรค์ลายพิณจากศิลปินต้นแบบพื้นบ้านอีสาน

Main Article Content

ประดิษฐ์ วิลาศ
เจริญชัย ชนไพโรจน์

บทคัดย่อ

                 การวิจัยครั้งนี้กำหนดความมุ่งหมายไว้เพื่อศึกษา 1. เพื่อศึกษาเทคนิคการบรรเลงพิณจากศิลปินต้นแบบพื้นบ้านอีสาน 2. เพื่อสร้างสรรค์ลายพิณของศิลปินต้นแบบพื้นบ้านอีสาน ผลการวิจัยพบว่า 1.) เทคนิคการบรรเลงพิณจากศิลปินพื้นบ้านอีสานมี 2 เทคนิค คือ 1.1. เทคนิคการบรรเลงพิณขั้นพื้นฐานเกี่ยวกับเครื่องดนตรี 1.2. เทคนิคการบรรเลงพิณทำเสียงเสพหรือเสียงประสาน การเปลี่ยนบันไดเสียง และการดีดแบบลื่นไหล 2) การสร้างสรรค์ลายพิณจากศิลปินต้นแบบพื้นบ้านอีสาน ผลการวิจัยคือผู้วิจัยได้นำเทคนิคการบรรเลงพิณศิลปินต้นแบบพื้นบ้านอีสาน ประกอบด้วยเทคนิคการบรรเลงพิณขั้นพื้นฐานประกอบด้วยการจับไม้ดีด การจับคอพิณคล้ายการจับกีตาร์ ลีลาท่าทางการบรรเลงจะนั่งบรรเลง และ เทคนิคการทำเสียงเสพหรือเสียงประสาน  การเปลี่ยนบันไดเสียง การดีดแบบลื่นไหล มาสร้างสรรค์เทคนิคการดีดพิณตามอัตลักษณ์ของศิลปินต้นแบบพื้นบ้านอีสานเพื่ออนุรักษ์และเผยแพร่ต่อไป

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วิลาศ ป., & ชนไพโรจน์ เ. (2021). การสร้างสรรค์ลายพิณจากศิลปินต้นแบบพื้นบ้านอีสาน. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 13(1), 242–262. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/fakku/article/view/241565
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2538). คติชาวบานอีสาน. กรุงเทพฯ : อักษรวัฒนา.

ทรงศิริ สาประเสริฐ. (2542). ลักษณะการถ่ายทอดของภูมิปัญญาชาวบ้าน. วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการศึกษาผู้ใหญ่และการศึกษาต่อเนื่อง บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.

บุญโฮม พรศรี. (2543). พิณอีสานกับการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม : กรณีศึกษาจังหวัดอุดรธานี. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาไทยคดีศึกษา กลุ่มมนุษยศาสตร์ บัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคามมหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ปัญญา รุ่งเรือง. (2525). ประวัติการดนตรีไทย. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.

สุกิจ พลประถม. (2540). ดนตรีพื้นบ้านอีสาน. อุดรธานี : พิมพลักษณ์.

อารี สุทธิพันธุ์. (2533). ศิลปศึกษา. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์การศาสนา กรมการศาสนา.