การออกแบบลวดลายผ้าจากศิลปะภูมิปัญญาผ้าจกไทพวนและไทยวนตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์

Main Article Content

มธุรส เวียงสีมา
นิรัช สุดสังข์

บทคัดย่อ

กลุ่มชนชาติพันธุ์ไทพวนและไทยวนเป็นกลุ่มชนชาติพันธุ์ที่มีอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมที่โดดเด่นหลายมิติทั้งทางด้านวัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ประเพณี อาหารการกิน และที่โดดเด่นแสดงถึงอัตลักษณ์ทาง    ชาติพันธุ์ได้ทุกที่ก็คือผ้าซิ่นตีนจก  ผ้าซิ่นเป็นศิลปะภูมิปัญญาที่สั่งสมถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่น การสร้างมูลค่าเพิ่มจากต้นทุนทางวัฒนธรรมจึงต้องนำเอาอัตลักษณ์ของกลุ่มชนชาติพันธุ์มาใช้ในการออกแบบลวดลายนั่นคือลวดลายตีนจกบนผ้าซิ่นเป็นลวดลายที่แสดงออกถึงกลุ่มชนชาติพันธุ์ได้เป็นอย่างดี การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์คือ 1) เพื่อศึกษาศิลปะภูมิปัญญาผ้าจกด้านลวดลายบนผ้าซิ่นของกลุ่มชนชาติพันธุ์ไทพวนและไทยวนจังหวัดสุโขทัยและจังหวัดอุตรดิตถ์ 2) เพื่อออกแบบลวดลายผ้าโดยใช้ลวดลายตีนจกบนผ้าซิ่นของกลุ่มชนชาติพันธุ์ไทพวนและไทยวนตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยแบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้างแบบบันทึกเสียง กล้องถ่ายภาพ เครื่องสแกนลายผ้า สมุดจดบันทึกพร้อมปากกา การตรวจทานแบบ 3 เส้า วิธีการดำเนินการวิจัยมีดังนี้ ระยะที่ 1 ศึกษาข้อมูลของกลุ่มชนชาติพันธุ์ศิลปะภูมิปัญญาผ้าจกของกลุ่มชนชาติพันธุ์ไทพวนและไทยวนในเขตพื้นที่จังหวัดสุโขทัยและจังหวัดอุตรดิตถ์ แนวความคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์(Creative Economy) และทฤษฏีกระบวนคิดเชิงออกแบบ(Design Thinking)  ระยะที่ 2  ออกแบบลวดลายผ้าสำหรับนำไปประยุกต์ใช้กับเครื่องแต่งกายและเครื่องประกอบการแต่งกายโดยใช้ต้นทุนทางศิลปะภูมิปัญญาผ้าจกด้านลวดลายบนผ้าซิ่นของกลุ่มชนชาติพันธุ์ไทพวนและไทยวนตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์ด้วยกระบวนการคิดเชิงออกแบบ ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1) ภาพรวมลวดลายของทั้งสองกลุ่มมี    อัตลักษณ์ของตนเองอย่างชัดเจนแต่ในบางลวดลายอาจมีความคล้ายคลึงกัน เช่น ลายนกคุ้ม(ไทยพวน)หรือ ลายนกอุ้ม (ไทยวน) ลายสร้อยสา เป็นต้น  ชื่อที่ใช้เรียกบางชื่ออาจเป็นชื่อเดียวกันบางชื่อไม่เหมือนกันแต่ลักษณะของลวดลายใกล้เคียงกัน อุปกรณ์ในการทอผ้ามีความคล้ายคลึงกันเป็นส่วนมากแต่ชื่อเรียกไม่เหมือนกัน 2) หลักการจกคือไทพวนจะจกลวดลายอยู่ด้านบน ส่วนไทยวนลวดลายจะอยู่ด้านล่าง 3) โครงสร้างสีจะใช้ตีนแดงเช่นเดียวกัน ส่วนสีที่ใช้เป็นสีหลักในรูปแบบดั้งเดิมคือ สีดำ สีเหลือง และ สีเขียว ปัจจุบันสีที่ใช้ในการจกจะเปลี่ยนแปลงตามความต้องการของผู้บริโภค  4) ลวดลายหลักกับลวดลายประกอบกลุ่มชนชาติพันธุ์ไทพวนมีลวดลายหลัก 9 ลาย  ลวดลายประกอบ 11 ลาย กลุ่มชนชาติพันธุ์ไทยวนมีลวดลายหลัก 17 ลาย ลวดลายประกอบ 37 ลาย  5) การออกแบบลวดลายผ้าได้ 2 ลวดลาย คือ ลายคุ้มบุหรงลงลายสิบสองเกิดจากการนำลายนกคุ้มกับลายสิบสองหน่วยตัดมาผนวกรวมกันเป็นของกลุ่มชนชาติพันธุ์ไทพวนกับลายหงส์คำเลียบค่ายเกิดจากการนำลายประจำยามกับลายหงส์ใหญ่มาผนวกรวมกันเป็นของกลุ่มชนชาติพันธุ์ไทยวน กระบวนการทอใช้แบบยกเขา การใช้สีเส้นด้าย 3 สี คือ สีแดง สีเขียว และสีเหลือง ลวดลายที่ได้ประกอบไปด้วยคติความเชื่อที่ดี การนำแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์มาใช้ในงานวิจัยนี้ คือ การนำเอาลวดลายของผ้าตีนจกบนผ้าซิ่นมาสร้างมูลค่าคือการสร้างเรื่องราวทางคติความเชื่อผนวกกับการใช้เวลาในการผลิตที่น้อยลงแต่คงไว้ซึ่งคุณค่าในงานศิลปะภูมิปัญญาผ้าจก

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
เวียงสีมา ม., & สุดสังข์ น. (2020). การออกแบบลวดลายผ้าจากศิลปะภูมิปัญญาผ้าจกไทพวนและไทยวนตามแนวทางเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 12(1), 127–151. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/fakku/article/view/187513
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2558). บทนำ. แผนแม่บทการพัฒนากลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย (พ.ศ. 2558-2560). ค้นเมื่อ14 ตุลาคม 2559, จาก http://www.chatipan.dsdw.go.th/ pdf/F001.pdf

กระทรวงวัฒนธรรม. (2559). กระทรวงวัฒนธรรมขานรับนโยบายประเทศไทย 4.0 จัดประชุมสัมมนาติวเข้มขับเคลื่อนงานด้านมิติวัฒนธรรม. ค้นเมื่อ 13 กรกฎาคม 2560, จาก http://www.m-culture.go.th/th/ewt_news.php?nid=5665

ปิยะพร กัญชนะ. (2557). บันทึกจับผ้า เส้นใยแห่งไมตรีคนอาเซียนลุ่มน้ำโขง. กรุงเทพฯ: สถาพรบุ๊คส์.

มหาวิทยาลัยศิลปากร. (2543). ลวดลายและสีสันบนผ้าทอพื้นเมืองโครงการพัฒนาผ้าและผลิตภัณฑ์ผ้าพื้นเมืองทั่วประเทศเพื่อส่งเสริมการผลิตและการส่งออก. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ศูนย์ส่งเสริมศิลปาชีพระหว่างประเทศ (องค์การมหาชน). (2553). ผ้าไทยมรดกแห่งภูมิปัญญาของไทย. กรุงเทพฯ: เอ.พี. กราฟฟิคดีไซน์และการพิมพ์.

สมิง จงกะสิกิจ. (2553). คนไทยเชื้อสายลาว. วารสารรักษ์วัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์, 1(2), 9-14.

สำนักงานเสริมสร้างเอกลักษณ์ของชาติ. (2558). ประมวลพระราโชวาทและพระราชดำรัสสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์พระบรมราชินีนาถ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชซิ่ง.

อรศิริ ปาณินท์. (2553-2554). การเปลี่ยนถ่ายสัมภาระทางวัฒนธรรมของชาวพวน:จากเชียงขวางสู่ลุ่มน้ำภาคกลางของไทย. วารสารหน้าจั่ว: ว่าด้วยสถาปัตยกรรม การออกแบบ และสภาพแวดล้อม, 7, 133.