ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้สืบทอดภูมิปัญญาเครื่องเงินชาวเขาเผ่าเมี่ยน ตำบลคลองลานพัฒนา จังหวัดกำแพงเพชร

Main Article Content

jomjarun manopun
นิรัช สุดสังข์

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีจุดประสงค์ 1) เพื่อศึกษากระบวนผลิตเครื่องเงินชาวเขาเผ่าเมี่ยน ต.คลองลาน จ.กำแพงเพชร 2) เพื่อออกแบบกิจกรรมการเรียนรู้บูรณาการสืบทอดภูมิปัญญาเครื่องเงินชาวเขาเผ่าเมี่ยน ต.คลองลาน จ.กำแพงเพชร 3) เพื่อศึกษาผลของการจัดกิจกรรมการเรียนรู้บูรณาการสืบทอดภูมิปัญญาเครื่องเงินชาวเขาเผ่าเมี่ยน ต.คลองลาน จ.กำแพงเพชรกลุ่มตัวอย่าง ที่ใช้ในการศึกษาคือ กลุ่มนิสิตที่กำลังศึกษาในระดับปริญญาตรีมหาวิทยาลัยนเรศวรและเลือกลงทะเบียนเรียนเรียนวิชาเลือกเสรี ในวิชาออกแบบเครื่องประดับ ภาคเรียนที่ 1 ประจำปีการศึกษา 2561 รวมทั้งหมด 35 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานและ One simple t-test สามารถสรุปผลได้ดังนี้ ด้านการฝึกทักษะการขึ้นตัวเรือนเแหวนเกลี้ยง (5 คะแนน) มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.67 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.41 การวาดภาพอัญมณี (5 คะแนน) มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.17ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.7 การขึ้นตัวเรือนเครื่องประดับ (10 คะแนน) มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 8.57 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.94 การออกแบบเครื่องประดับเงิน (30 คะแนน) มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 25.86 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 2.7 การนำเสนอ (10 คะแนน) มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 8.54  ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.66 รวมคะแนนทั้งหมด 60 คะแนน โดยคะแนนเฉลี่ยเท่ากับ 51.81 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 3.22 คิดเป็นร้อยละเฉลี่ยเท่ากับ 86.35 ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน 5.37 โดยรวมผลการวิจัยพบว่า นิสิตมีผลการเรียนรู้ในกิจกรรมทุกด้านอยู่ในระดับดี

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
manopun, jomjarun, & สุดสังข์ น. (2020). ผลการจัดกิจกรรมการเรียนรู้สืบทอดภูมิปัญญาเครื่องเงินชาวเขาเผ่าเมี่ยน ตำบลคลองลานพัฒนา จังหวัดกำแพงเพชร. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 12(1), 77–100. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/fakku/article/view/181866
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กิตติพงษ์ เกียรติวิภาค. (2560). พัฒนาด้านการออกแบบผลิตภัณฑ์โดยใช้กรอบแนวคิดการออกแบบหัตถอุตสาหกรรม Industrial Crafts Design Framework (Grow-Reborn). วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 9(2), 333-366.

วรัญชลีย์ ทวีชัย, พิชัย สดภิบาล และทรงวุฒิ เอกวุฒิวงศา. (2559). การศึกษาภูมิปัญญาเครื่องทองเพชรบุรีเพื่อพัฒนาชุดเครื่องประดับ. วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 7(1), 160-172.

วรางคนางค์ วรรณตุง และนิรัช สุดสังข์. (2553). การพัฒนารูปแบบเครื่องประดับเงินจากอัตลักษณ์ชาวเขาเผ่าลีซอ (ลีซู) หมู่บ้านศรีดงเย็น อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 1(2), 68-80.

วัฒนะ จูฑะวิภาต.(2535) การออกแบบเครื่องประดับ. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส แอนด์ กราฟฟิค.

วิทยาลัยช่างทองหลวง. (2555). วิวัฒนาการของประวัติศาสตร์ศิลป์และการออกแบบศิลปะเครื่องประดับตะวันตก. ค้นเมื่อ 9 กันยายน 2561, จาก http://km.goldsmith.ac.th/ external_links.php?language=Th&used=&links=598

อุทัย ปริญญาสุทธินันท์. (2561). การพัฒนาองค์การ: ประเด็นทบทวนสู่การประยุกต์ใช้เพื่อการจัดการชุมชน. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 38(6), 24-48.

Mackinnon, W. D. (1960). Creative person. Retrieved May 22, 2019, from https://kampolhall.blogspot.com/2012/09/guilford-1959-145-151-2533-5-1.html?fbclid=IwAR13UgLZZOFWpUE96qC3lJ3xPfMOnNdcOIaH1k96nfQgWLdZG4nUbve92JA

Soodsang, N. (2016). Fashion design from woven fabrics of community enterprise group. Asian Social Science, 12(3), 31.