การสร้างสรรค์ดนตรี ประกอบการแสดงละครหุ่นอีสานร่วมสมัย “สินไซรู้ใจตน”
Main Article Content
บทคัดย่อ
ผู้เขียนได้มีโอกาสทำงานสร้างสรรค์ดนตรีให้กับการแสดงละครหุ่นอีสานร่วมสมัย “สินไซรู้ใจตน” บทความเรื่องนี้เป็นการนำเสนอแนวคิดและวิธีการสร้างสรรค์ดนตรีพื้นบ้านในอีกรูปแบบหนึ่ง ซึ่งมีความแตกต่างจากวิธีการสร้างสรรค์ดนตรีพื้นบ้านทั่วไป เป็นการทำงานเชิงปฏิบัติการจริง โดยใช้วิธีการทดลองสร้างสรรค์ดนตรีพื้นบ้านในรูปแบบต่างๆขึ้น เพื่อตอบรับแนวคิดของผู้เขียนบท ผู้กำกับ และเพื่อความสมบูรณ์ให้กับละครมากยิ่งขึ้น เหนือสิ่งอื่นใดนักศึกษาทั้งสองแขนงวิชาที่มีความรู้ความสามารถที่แตกต่างกัน จะได้เรียนรู้พร้อมทั้งฝึกประสบการณ์การทำงานแบบใหม่ และพัฒนาตนเองไปพร้อมกันกับละครหุ่นอีสานร่วมสมัย “สินไซรู้ใจตน”
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
เฉลิมศักดิ์ พิกุลศรี. (2560). การเปลี่ยนแปลงทางดนตรี. ขอนแก่น: แอนนาออฟเซต.
ณรงค์ฤทธิ์ ธรรมบุตร. (2552). การประพันธ์เพลงร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัชชา พันธุ์เจริญ และคณะ. (2559). แนวทางการทำงานดนตรีสร้างสรรค์เชิงวิชาการ. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.
ณัชชา พันธุ์เจริญ. (2559). สดับเสียงเรียงร้อย: ดนตรีสร้างสรรค์เชิงวิชาการ. กรุงเทพฯ: ธนาเพรส.
นัทธ์หทัย วนาเฉลิม. (2558). สะกดรอยสินไซ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
พชญ อัคพราหมณ์. (2561). สายธารและคุณค่า ศิลปะการแสดงหุ่นในสังคมอีสาน. ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.
พรรัตน์ ดำรุง. (2561). ความเป็นละครของ สินไซรู้ใจตน: เรื่องเล่าที่ใช้จิตนาการและความจริงทางศิลปะการแสดง. ขอนแก่น: คลังนานาวิทยา.
วันดี พลทองสถิต และวิศปัตย์ ชัยช่วย. (2556). การสร้างสรรค์ชุดการแสดงลำเตี้ยโนนทัน. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น