Social Behavior of University Music Instructors
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article presents a study on the social behavior of music instructors at universities. The researcher employed a qualitative research methodology following a phenomenological approach, utilizing the concepts of the sociology of music education as the main framework. In-depth interviews were conducted with seven university music instructors from five different institutions. The article highlights key issues reflecting the social behavior of university music instructors, including the development of philosophical concepts in music education, the role of music instructors as artists and music developers, their focus on developing music students, their academic contributions, and their roles as university personnel.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Content and information in articles published in the Journal of Fine and Applied Arts of Khon Kaen University is regarded as the opinion and sole responsibility of the author(s) directly; therefore, editors are not obliged to agree to or share any responsibility with regard to the content and information that appears within these articles.
All articles, information, content, image, etc. that have been published in the Journal of Fine and Applied Arts of Khon Kaen University is the copyright of the Journal of Fine and Appllied Arts of Khon Kaen University. Any person or organization who wishes to distribute all or parts of the articles for further dissemination or other usage must first receive permission from the Journal of Fine and Applied Arts of Khon Kaen University before proceeding to do so.
References
กีรติ คุวสานนท์. (2560). การพัฒนาผู้เรียนระดับประถมศึกษาอย่างรอบด้านผ่านห้องเรียนดนตรี. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 45(2), 109-122.
คณิเทพ ปิตุภูมินาค. (2558). อัตลักษณ์ครูดนตรีพื้นเมืองเหนือ กรณีศึกษา พ่อครูมานพ ยาระณะ พ่อครูอุ่นเรือน หงส์ทอง และครูบุญยิ่ง กันธวงค์. วารสารวิจิตรศิลป์, 6(2), 138-169.
คณิเทพ ปิตุภูมินาค. (2560). เนื้อหาและกระบวนการเรียนการสอนในระบบดนตรีชุมชนศึกษาในพื้นที่จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิจิตรศิลป์, 8(2), 265-302.
คณิเทพ ปิตุภูมินาค. (2563). สภาพการจัดการศึกษาดนตรีระดับอุดมศึกษาในภาคเหนือของประเทศไทย. ศึกษาศาสตร์สาร มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, 4(3), 106-119.
จำนงค์ อดิวัฒนสิทธิ์ และคณะ. (2547). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ณัฐชา มิตรกูล, และอนีญา อุทัยสุข. (2557). การพัฒนาวีดิทัศน์เชิงสารคดีเพื่อสร้างทัศนคติในการอุทิศตนเพื่อสังคมสาหรับครูดนตรีรุ่นใหม. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 9(2), 421-433.
ณัฐธิดา กิ่งเงิน, และดนีญา อุทัยสุข. (2560). การรับรู้สภาพปัญหาความเครียดของครูดนตรีในปัจจุบัน. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 12(3), 491-503.
ดนัย ไชยโยธา. (2534). พื้นฐานทางสังคมวิทยาการศึกษา. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.
ทัตพล พูลสุวรรณ. (2559). ผู้หญิงกับบทบาทการเป็นครูดนตรีไทย (พ.ศ. 2475-2500). วารสารประวัติศาสตร์ธรรมศาสตร์, 3(2), 13-67.
ธนสรรค์ เกตุพุฒ, และพรทิพย์ อันทิวโรทัย. (2559). การวิเคราะห์คุณค่าดนตรีเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตตามแนวคิดของครูดุษฎี พนมยงค์. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 11(4), 1-16.
นันธิดา จันทรางศุ, สุรสีห์ ชานกสกุล, และสกาวรุ้ง สายบุญมี. (2563). ทิศทางการสอนดนตรีโลก: นิยาม หลักการ และข้อเสนอแนะสำหรับประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 48(1), 142-163.
ประภัสสร พวงสำลี. (2561). การจัดการโครงการแนะแนวสาชาดนตรีศึกษาของวิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหิดล. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 28(2), 1-12.
ปวันรัตน์ ประศาสน์ศิลป์, และพระราชรัตนมงคล. (2563). ตัวบ่งชี้คุณสมบัติของครูดนตรี ในระดับมัธยมศึกษาสังกัดสานักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 6(2), 42-54.
พงษ์เทพ จิตตวงเปรม, และกาญจน์นภา พงศ์พนรัตน์. (2562). การมีส่วนร่วมของชุมชนกับการพัฒนา: กรณีศึกษาองค์กรสอนดนตรีในชุมชนแออัด เขตคลองเตย จังหวัดกรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 12(1), 866-887.
พงษ์ลดา ธรรมพิทักษ์กุล. (2563). สื่อการสอนดนตรีขั้นพื้นฐาน: พหุวัฒนธรรมดนตรีอาเซียน. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 48(1), 206-223.
เพียงแพน สรรพศรี, และยุทธนา ฉัพพรรณรัตน์. (2562). การศึกษาต้นแบบความเป็นนักดนตรีพื้นเมืองล้านนา: กรณีศึกษาครูพรหเมศวร์ สรรพศรี. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยกรุงเทพธนบุรี, 8(2), 90-103.
วรจสมน ปานทองเสม, และดนีญา อุทัยสุข. (2564). การพัฒนาพฤติกรรมเอื้อสังคมผ่านห้องเรียนดนตรีในโรงเรียนเอกชนนอกระบบ. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 16(1), 1-15.
วรินธร สีเสียดงาม, และสุพัตรา วิไลลักษณ์. (2561). ความคิดเห็นของนิสิต และอาจารย์ที่ปรึกษาที่มีต่อบทบาทหน้าที่ของอาจารย์ที่ปรึกษา ในสาขาวิชาดนตรีศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา. วารสารดนตรีรังสิต มหาวิทยาลัยรังสิต, 13(1), 15-26.
วรินธร สีเสียดงาม. (2562). แนวทางการจัดการเรียนการสอนการปฏิบัติแซ็กโซโฟนในระดับอุดมศึกษา เขตกรุงเทพมหานคร. วารสารศิลปกรรมบูรพา, 22(2), 70-88.
วีระกิจ สุวรรณพิทักษ์, วิชฏาลัมพก์ เหล่าวานิช, และยุทธนาฉัพพรรณรัตน์. (2565). คุณลักษณะสำคัญและความเป็นครูต้นแบบของครูเชวงศักดิ์ โพธิสมบัติ. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 14(2), 88-112.
สิชฌน์เศก ย่านเดิม. (2560). แนวทางการสนับสนุนการเรียนดนตรี. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 21(1), 2-11.
สุกิจ พลประถม. (2553). สภาพและบทบาทวงโปงลางของสถาบันการศึกษา สังกัดเขตพื้นที่การศึกษาในจังหวัดอุดรธานี หนองคาย และหนองบัวลำภู. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 2(2), 1-21.
สุธาทิพย์ แสงสาย, และศศิลักษณ์ ขยันกิจ. (2559). ผลการจัดกิจกรรมโดยใช้กระบวนการร่วมสร้างดนตรีที่มีต่อพฤติกรรมเสริมสร้างสังคมของเด็กอนุบาล. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษา, 11(1), 142-156.
สุธาสินี ถีระพันธ์, และณรงค์รัชช์ วรมิตรไมตรี. (2563). สภาพและปัญหาการจัดการเรียนการสอนในรายวิชาทักษะปฏิบัติขับร้องตะวันตกของสถาบันอุดมศึกษาในประเทศไทย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 10(2), 59-66.
สุพัตรา สุภาพ. (2534). สังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : ไทยวัฒนาพานิช.
สุภางค์ จันทวานิช. (2551). ทฤษฎีสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสาวภาคย์ อุดมวิชัยวัฒน์. (2561). การพัฒนาคุณลักษณะครูดนตรีไทยที่พึงประสงค์ในระดับอุดมศึกษา: กรณีศึกษา ครูสำราญ เกิดผล ศิลปินแห่งชาติ. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(4), 439-460.
อดิศร ศรีอรัญ. (2558). บทบาทของผู้บริหารในการส่งเสริมกิจกรรมการเรียนการสอนทางด้านดนตรีของกลุ่มโรงเรียนไตรมิตรสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่ประถมศึกษาขอนแก่น เขต 4. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกาฬสินธุ์, 2(1), 152-172.
อนุกูล แว่นประโคน, และณัฐชยา นัจจนาวากุล. (2564). ความเป็นครูต้นแบบด้านดนตรีไทยของครูชยุดี วสวานนท์. Mahidol Music Journal, 3(2), 14-31.
อนุชาติ อยู่สุข, ธิติ ปัญญาอินทร์, และธนพล ตีรชาติ. (2565). แนวทางการพัฒนาการจัดการเรียนการสอนดนตรีของโรงเรียนในสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารดนตรีและวัฒนธรรม, 1(1), 59-69.
อัมทิภา ศิลปพิบูลย์, นัทธี เชียงชะนา, และนิอร เตรัตนชัย. (2564). กลวิธีการสอนดนตรีในชั้นเรียนรวมระดับประถมศึกษา: มุมมองจากประสบการณ์ของครูดนตรี. วารสารวิทยาลัยราชสุดาเพื่อการวิจัยและพัฒนาคนพิการ, 17(2), 18-33.
อาทิตย์ โพธิ์ศรีทอง, รจนา คลี่ฉายา, และประพันธ์ศิริ สุเสารัจ. (2559). ประสิทธิผลของหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อส่งเสริมสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ด้านดนตรีในศตวรรษที่ 21. วารสารมหาาวิทยาลัยคริสเตียน, 22(3), 316-328.
Campbell, P. S. (2008). Musician & Teacher: An orientation to music education. New York : W.W. Norton.
Colwell, R., & Richardson, C. (Ed.). (2002). The new handbook of research on music teaching and learning. New York : Oxford University Press.
Froehlich, H. C. (2007). Sociology for music teachers: perspectives for practice. New Jersey : Routledge.
Manen, M. V. (2016). Researching lived experience: Human science for an action sensitive pedagogy. 2nd ed. California : Althouse Press.
Mark, L. M., & Madura, P. (2010). Music education in your hand: An introduction for future teachers. New Jersey : Routledge.
