Telling - In a Grove: From Short Story to Contemporary Performance

Main Article Content

Thaveep Saowarat
Pongsatorn Phutthakhot
Witchuda Jantarachairot
Anugoon mokchai
Atchareeya Panyamongkol
Tanatchaporn Kittikong

Abstract

            Contemporary performance “Telling - In a Grove” is a practice as research in performing arts. The creative process involved an analysis and reflection in order to develop  performance methodology. The project has two objectives; to create a contemporary performance “Telling - In a Grove” from the short story “In a grove” by Ryunosuke Akutagawa and to find out how to best manage this specific creative process. The artistic process devided into 3 steps: (1) Analyze and create script; (2) Experiment with forms and (3) Presentation a performance. The research frameworks including Postmodernism and Social Structure were embraced into creation of the performance with the message – we shall not judge others, as each one has his/her own reason within complex realities. In the part of production management, understanding the form of performance highly affects the communication process, especially to director's direction and style and staff communication. As well as targeting group of audience and marketing design.

Article Details

How to Cite
Saowarat, T., Phutthakhot, P., Jantarachairot, W., mokchai, A., Panyamongkol, A., & Kittikong, T. (2021). Telling - In a Grove: From Short Story to Contemporary Performance. Journal of Fine and Applied Arts Khon Kaen University, 13(2), 24–54. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/fakku/article/view/242071
Section
Research Articles

References

กิติคุณ คัมภิรานนท์. (2557). KAPPA ของ Ryunosuke Akutagawa. ค้นเมื่อ 13 สิงหาคม 2562, จาก http://www.thaiwriter.org/?p=548

จุฑารัตน์ เอื้ออำนวย. (2542). การวิเคราะห์ประสิทธิภาพหน่วยงานกระทรวงยุติธรรมเพื่อการบริหารจัดการเชิงคุณภาพในยุคโลกาภิวัฒน์: รายงานการวิจัย. กรุงเทพฯ : ภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษวิทยา คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชนะ ประณมศรี. (2555). ความคิด/นักคิด: สำนักหลังสมัยใหม่กับปฏิกริยาโต้แย้งต่อต้านและปฏิเสธวัฒนธรรม เศรษฐกิจ การเมือง สังคม ศิลปะ ยุคสมัยใหม่. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 4(2), 25-57.

ชาญ รัตนะพิสิฐ. (2558). ปมดราม่าและปรากฏการณ์ราโชมอน. ค้นเมื่อ 13 เมษายน 2563, จาก https://www.istrong.co/single-post/oneandonlytruth

ณวดี เศรษฐเมธีกุล. (2554). การบริหารจัดการละครเวทีอย่างมีประสิทธิภาพด้วยการประยุกต์ใช้ องค์ความรู้ทางด้านอีเว้นท์เมเนจเมนท์. กรุงเทพฯ: ภาควิชาศิลปะการละคร คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ธนัชพร กิตติก้อง. (2561). การขยายประสบการณ์ภายในของ ตัวละครด้วยวิธีปฏิบัติภาวนาทางพระพุทธศาสนา: กรณีศึกษาตัวละครนากจาก Land & Skin: The Ballad of Nak Phra Khanong. วารสารวิจิตรศิลป์, 9(1), 345-392.

ธนัชพร กิตติก้อง. (2562). การแสดง/Performance ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับเพอร์ฟอร์มมาน: เอกสารประกอบการสอน รายวิชา 882325 Performance Studies. ขอนแก่น : คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ประกายกาวิล ศรีจินดา. (2554). ภาพสะท้อนมายาคติในราโชมอน. ค้นเมื่อ 15 มีนาคม 2563, จาก http://www.elfms.ssru.ac.th/prakaikavin_sr/file.php/1/_071011_.pdf

ปาจารีย์ ช่วยบุญ. (2561). ภาพสะท้อน “แม่ศรีเรือน” ในนวนิยายชุดสุภาพบุรุษจุฑาเทพ. ค้นเมื่อ 21 เมษายน 2563, จาก https://so03.tci-thaijo.org/index.php/eJHUSO/article/view/ 131621/98785

ปาริชาติ จึงวิวัฒนาภรณ์. (2561). ละครรวมสมัยเพื่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคมในอาเซียน: กรณีศึกษาจากฟิลิปปินส์ อินโดนีเซีย และไทย. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 10(1), 146-185.

ริวโนะสุเกะ อะคุตะงะวะ. (2551). ในป่าละเมาะ. ใน ปิยะวิทย์ เทพอำนวยสกุล (บรรณาธิการ). วรรณกรรมในวงเล็บ ราโชมอนและเรื่องสั้นอื่นๆ. กรุงเทพฯ : สมมติ.

วีรวิท คงศักดิ์. (2557). ค่านิยมกับการพัฒนาสังคม. ค้นเมื่อ 27 เมษายน 2563, จาก https://ethics.parliament.go.th/download/article/article_20160614141717.pdf

สดใส พันธุมโกมล. (2550). ศิลปะของการแสดง (ละครสมัยใหม่). ใน นพมาส แววหงส์ (บรรณาธิการ). ปริทัศน์ศิลปการละคร. กรุงเทพฯ : ภาควิชาศิลปะการละคร คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สมเกียรติ ตั้งนโม. (2540). Postmodernism โดย Dr. Mary Klages. ค้นเมื่อ 23 เมษายน 2563, จาก http://pioneer.chula.ac.th/~yongyudh/papers/postmodern.htm

เสนาะ ติเยาว์. (2537). การสื่อสารในองค์การ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : คณะพาณิชยศาสตร์ และการบัญชี มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

อติชาติ คำพวง และอรอนงค์ อินสอาด. (2562). ปรัชญาของขงจื่อกับการจัดระเบียบทางสังคม: การศึกษาวิเคราะห์คัมภีร์หลุนอี่ว์. วารสารภาษา ศาสนา และวัฒนธรรม, 8(2), 126-164.

อนุสรณ์ ติปยานนท์. (2551). จิตไหว การเผาไหม้ครั้งสุดท้ายของอะคุตะงะวะ (บทกล่าวตาม). ใน ปิยะวิทย์ เทพอำนวยสกุล (บรรณาธิการ). วรรณกรรมในวงเล็บ ราโชมอนและเรื่องสั้นอื่นๆ. กรุงเทพฯ : สมมติ.