Contemporary Isan Folk Music of Paradise Bangkok Molam International Band

Main Article Content

อาทิตย์ กระจ่างศรี
จตุพร สีม่วง

Abstract

The purpose of this research is to study the concept of music creation and performance adopted by the‘Paradise Bangkok Morlam International Band’. The band performs contemporary Isan Folk music which incorporates traditional Isan instruments phin and khaen,with drum kit, electric bass and congas that have western origins. In this blended context, the Isan instruments play the primary melodies and the western instruments play accompanying roles in laying out the rhythm.  The primary creative act is in combining ancient Isan folk song (plengpuenbaan Isan boran) with western rhythms. The band has released two albums: ‘21st Century Molam’ and ‘Planet Lam’.


Improvisation plays a significant role in performance, but improvisations are strongly linked to the underlying melodic pattern of the song. Bass and drums coordinate stylist aspects of the rhythm and provide cues to the structure by indicating to other musicians when to change sections during performance. Performances follow a generic formula which includes instrumental solo and ensemble sections. The composition and arrangements of the band reproduces Isan folk song in fusion with western music. For example, the song called "plengkwang noi chaoleh" is performed at a fast tempo andcombinesthe khaen melodic structure called " lai noi" with rhythms derived from reggae and disco. Khaen plays the melody in Am.  The song has four main sections which are, the intro, main melody, bridge and outro.

Article Details

How to Cite
กระจ่างศรี อ., & สีม่วง จ. (2018). Contemporary Isan Folk Music of Paradise Bangkok Molam International Band. Journal of Fine and Applied Arts Khon Kaen University, 10(2), 23–45. Retrieved from https://so02.tci-thaijo.org/index.php/fakku/article/view/166385
Section
Research Articles

References

คณาจารย์ประจำกลุ่มวิชาสุนทรียภาพเพื่อคุณภาพชีวิต. (2552). สุนทรียภาพเพื่อคุณภาพชีวิต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.

เจริญชัย ชนไพโรจน์. (2526). หมอลำ-หมอแคน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อักษรสมัย.

เจริญชัย ชนไพโรจน์. (2526). ปื้มกลอนลำ. มหาสารคาม: ภาควิชาดุริยางคศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ มหาสารคาม.

ณัชชา พันธุ์เจริญ. (2553). สังคีตลักษณ์และการวิเคราะห์. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เกศกะรัต.

บุษกร สำโรงทอง และคณะ. (2548). วัฒนธรรมดนตรีไทย ภาคอีสานเหนือ. กรุงเทพฯ: ทุนวิจัยงบประมาณแผ่นดิน พ.ศ. 2548 จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญกว้าง วาทะโยธา. (2524). สัมมนาเพลงพื้นบ้านอีสาน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ วิทยาเขตภาคตะวันออกเฉียงเหนือ.

พงษ์ศักดิ์ ปัตถา. (2550). ผลกระทบของฐานทัพสหรัฐอเมริกาต่อสภาพเศรษฐกิจและสังคมของเมืองอุดรธานี พ.ศ. 2505-2520. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาอักษรศาสตรมหาบันฑิต สาขาวิชาประวัติศาสตร์ศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร.

วินัย ศิริเสรีวรรณ์. (2533). เส้นทางเพลงลูกทุ่งไทย. กรุงเทพมหานคร:สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.

ศรัณย์ นักรบ. (2557). ดนตรีชาติพันธุ์วิทยา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สันติภพ เจนกระบวนหัด. (2532). เอกชนกับงานวัฒนธรรมพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊พ.

สุกัญญา สุจฉายา. (2545). เพลงพื้นบ้านศึกษา. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

อุดม บัวศรี. (2546). วัฒนธรรมอีสาน. ขอนแก่น: โรงพิมพ์คลังนานาวิทยา.