สามประสานการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชนปกาเกอญอ จังหวัดแม่ฮ่องสอน

Main Article Content

ณัฏฐ์ชรัชช์ สาระหงษ์

บทคัดย่อ

          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาศักยภาพทางวัฒนธรรมของชาวปกาเกอะญอในจังหวัดแม่ฮ่องสอน 2) ศึกษาพลวัตการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชนปกาเกอะญอ ในจังหวัดแม่ฮ่องสอน โดยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การเก็บข้อมูลจากการสัมภาษณ์ การสังเกตและการสนทนากลุ่ม ในพื้นที่จังหวัดแม่ฮ่องสอนจำนวน 6 หมู่บ้าน ผลการวิจัยพบว่า


          1) ศักยภาพทางวัฒนธรรมของชาวปกาเกอะญอในจังหวัดแม่ฮ่องสอนที่ยังคงมีการสืบทอดในชุมชนนั้นตอบสนองความต้องการดำรงชีวิตบนพื้นฐานของปัจจัยสี่ การสร้างความมั่นคงของกลุ่มสังคม และการปรับตัวเข้ากับธรรมชาติหรือสิ่งแวดล้อม


          2) ความสำเร็จของการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชนปกาเกอะญอในจังหวัดแม่ฮ่องสอน เกิดจากการที่ชุมชน องค์การเอกชนซึ่งไม่แสวงหาผลกำไรและภาคธุรกิจท่องเที่ยว มีความเข้าใจหลักการพัฒนาคุณภาพชีวิต สามารถประสานการจัดการความรู้ ภูมิปัญญาและวัฒนธรรมในชุมชนเข้ากับการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน และการท่องเที่ยวอย่างมีความรับผิดชอบอย่างกลมกลืนตามบริบททางสังคมและวัฒนธรรมของชุมชนนั้น โดยมีเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชนจังหวัดแม่ฮ่องสอนเป็นศูนย์กลางการถ่ายทอดและจัดการองค์ความรู้ การที่ชุมชนใหม่ซึ่งมีศักยภาพทางวัฒนธรรมเข้าร่วมเครือข่าย ทำให้เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างชุมชนเก่ากับใหม่ในลักษณะของพี่เลี้ยงและเครือญาติ หมู่บ้านที่ดำเนินการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนมาแต่เริ่มจะมีความสามารถในการจัดการวัฒนธรรมชุมชนอย่างชัดเจน ขณะที่กลุ่มชุมชนใหม่จะเรียนรู้จากชุมชนเดิม พัฒนาการจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชนให้เป็นไปตามหลักของการพัฒนา โดยไม่มุ่งหวังปริมาณรายได้จากการท่องเที่ยวเป็นหลัก

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
สาระหงษ์ ณ. (2019). สามประสานการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมโดยชุมชนปกาเกอญอ จังหวัดแม่ฮ่องสอน. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 20(38), 3–16. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/cultural_approach/article/view/209452
ประเภทบทความ
Research Article

เอกสารอ้างอิง

[1] Cascante, D. M., Brennan, M. A., & Luloff, A. E. (2010). Community Agency and Sustainable Tourism Development: The Case of La Fortuna, Costa Rica. Journal of Sustainable Tourism, 18(6), 735–756.

[2] Chantavanich, Supang. (2006). Analysis of Data in Quality Research. Bangkok: Chulalongkorn University.

[3] Cork, C. (1996). Community–Managed Ecotourism: A Feasibility Survey in Phnom Baset, Cambodia. Master’s Thesis, Canada: University of Calgary Canada.

[4] Ladpala, Nitiporn. (2007). Weaving Occupation: A Case Study of Karen Sakor Weaving Groups in Pamolor Village, Mae Sariang District, Mae Hong Son Province. Master’s Thesis in Education. Chiang Mai : Chiang Mai University.

[5] Pakongsup, Panot. et al. (2010) Patterns and Mechanisms of Marketing of Community Based Tourism Networks Phase 1, Mae Hong Son Province. Mae Hong Son: Local Research Department of Research Fund (TRF).

[6] Sanyawiwat, Sanya. (1997). Social Development Theories and Strategies. Bangkok: Chulalongkorn University.

[7] Sarobol, Sin. et al. (2003). Community-Based Tourism: Concept and Experience in the Northern Area. Bangkok : Research Fund (TRF).

[8] Suansri, Potjana. (2003). Community Based Tourism Handbook. Bangkok: The Responsible Ecological Social Tours Project (REST).

[9] Suthinaragorn, Wandee. (2003). Qualitative Research: Research of Alternative Paradigms. Bangkok: Siamparitus.