ปัจจัยการบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อสมรรถนะในการทำงานของพนักงาน เขตส่งเสริมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาระดับของกระบวนการได้มา กระบวนการพัฒนา กระบวนการธำรงรักษา ความผูกพันต่อองค์กร และสมรรถนะการทำงานของพนักงานเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี 2) เพื่อศึกษาอิทธิพลของกระบวนการได้มากระบวนการพัฒนา กระบวนการธำรงรักษา ความผูกพันต่อองค์กร ที่ส่งผลต่อสมรรถนะการทำงานของพนักงานเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี และ 3) เพื่อพัฒนารูปแบบการบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อสมรรถนะในการทำงานของพนักงานเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี การวิจัยเชิงปริมาณเก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามแบบมาตรส่วนประมาณค่า 5 ระดับกับกลุ่มตัวอย่างผู้บริหารและพนักงานผู้ปฏิบัติงานฝ่ายบุคคลของบริษัทที่ดำเนินการอยู่ในเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี ในช่วงปี พ.ศ. 2563 – 2564 รวมจำนวนกลุ่มตัวอย่าง 400 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเทคนิคการวิเคราะห์แบบจำลองสมการโครงสร้าง (SEM) การวิจัยเชิงคุณภาพเก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 25 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยเทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1) กระบวนการได้มา กระบวนการพัฒนา กระบวนการธำรงรักษา ความผูกพันต่อองค์กร และสมรรถนะการทำงานของพนักงานเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี อยู่ในระดับมาก 2) แบบจำลองที่พัฒนาขึ้นมามีความกลมกลืนกับข้อมูลเชิงประจักษ์ (= 145.00df = 76 p-value = .00000,
/ df = 1.90, RMSEA = .048, RMR = .0087, SRMR = .020, CFI = 1.00, GFI = .95, AGFI = .93, CN = 294.15) พบว่า ตัวแปรที่ส่งผลโดยรวมต่อสมรรถนะการทำงาน ได้แก่ ความผูกพันต่อองค์กร กระบวนการได้มา กระบวนการพัฒนา และ กระบวนการธำรงรักษา 3) รูปแบบการบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อสมรรถนะในการทำงานของพนักงานเขตส่งเสริมอุตสาหกรรมนวนคร จังหวัดปทุมธานี เป็นข้อเสนอแนะในการจัดการ
สถานประกอบการเชิงนโยบาย ควรเน้นความสำคัญ 3 ด้านของการบริหารทรัพยากรมนุษย์ ได้แก่ กระบวนการได้มาหรือกระบวน การสรรหากระบวนการพัฒนา และ กระบวนการธำรงรักษา
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกเรื่องได้รับการตรวจความถูกต้องทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ ทรรศนะและข้อคิดเห็นในบทความวารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ มิใช่เป็นทรรศนะและความคิดของผู้จัดทำจึงมิใช่ความรับผิดชอบของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ กองบรรณาธิการไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอก แต่ให้อ้างอิงแหล่งที่มา
เอกสารอ้างอิง
Ahammad, F. M., Glaister, W. K & Gomes, E. (2020). Strategic agility and human resource management. Human Resource Management Review. 30(1), 113 – 132.
Bin Dost, M., Ahmed, D. Z., Shafi, N., & Shaheen, W. A. (2011). Impact of employee commitment on organizational performance. Arabian Journal of Business and Management Review. 1(3), 87-98.
Dessler, G. (2009). A framework for human resource management. 5th ed. Upper Saddle River, New Jersey: Pearson Education.
Delahaye, B. L. (2005). Human Resource Development: Adult Learning and Knowledge Management. (2nded.). Australia Milton, Qld: John Wiley & Sons.
Diamantopoulos, A. & Siguaw, J. A. (2000). Introducing LISREL. London: Sage Publications.
Ekachariyakon, P. (2007). Khumattibay chang rangngan chang tumkhung. [Explanation: Hiring workers, hiring to carry out goods]. Bangkok: Winyuchon.
Fratričová, J. & Rudy, J. (2015). Get strategic human resource management really strategic: Strategic HRM in practice. International Journal of Management Cases. 17(4), 149-155.
Economic team. (2016). Crack the code “in 4.0” new economy. Crossing middle-income trap. Retrieved from http://www.thairath.co.th/content/613903.
Ivancevich, J. M. (2007). Human resource management. New York: McGraw-Hill.
Jabbour, C. J. C. & Santos, A. F. (2008). Relationships between human resource dimensions and environmental management in companies: Proposal of a model. The International Journal of Human Resource Management. 19(12), 2133-2154.
Jackson, E. S. (2012). Managing human resources for environmental sustainability. San Francisco: Jossey-Bass CA.
Konovsky, A. M & Cropanzano, R. (1991). Perceived fairness of employee drug testing as a predictor of employee attitudes and job performance. Journal of Applied Psychology. 76(5), 698-707.
Long, C. S. (2013). Transformation of HR professional to be a change agent: Realistic goal or just a dream. Journal of Advance Management Science. 1(1), 50-53.
Michael, M-C., Richard, C. & Susan, L. (2008). Human Resource Management, A case Study Approach. London: Chartered Institute of Personnel and Development.
Margaret, D. (1995). Successful recruitment and selection. London: Kogan Page Limited.
Margaret, F. & Caroline, H. (2002). Introduction Human Resource Management. Harlow: Pearson Education.
Noe, R. A. (2008). Employee training and development. New York: McGraw-Hill/Irwin.
Navanakorn Public Company Limited. (2020). Rāyngān p̄hl kār pt̩ibạti tām mātrkār d̂ān s̄ìngwædl̂xm [Report on the results of the implementation of environmental measures]. Retrieved from http://eia.onep.go.th/images/monitor/1548410315.pdf
Pholanan, T. (2003). Kār mùng nên thrạphyākr bukhkhl: Næwthāng s̄r̂āng khwām phụng phxcı kæ̀ phnạkngān [Focusing on human resources: Guide to employee satisfaction]. Bangkok: Innography.
Rothwell, W. J. (2005). Beyond training and development. New York: AMACOM,
Raymond, N. A. (2003). Human resource management: gaining a competitive advantage. New York. McGraw-Hill.
Sarkis, J., Zhu & Lai., K-H, (2010). An organizational theoretic review of green supply chain management literature. International Journal of Production Economics. 130(1), 1-15.
Salamon, M. (2000). Industrial relations: Theory and practice. (4 ed.). Edinburgh: Pearson Education.
Santiwong, T. (1992). Kār brih̄ār kh̀ā ĉāng læa ngeindeụ̄xn: Thvs̄ʹḍī læa h̄lạk pt̩ibạti keī̀yw kạb kār c̀āy kh̀ā txbthæn [Wage and Salary Management: Theory and Practice of Compensation]. 2nd edition. Bangkok: Thai Wattana Panich Printing Company Limited.
Suchitra, T. (2007). Kār phạtʹhnā thrạphyākr mnus̄ʹy̒ [Human resource development]. 2nd edition, Bangkok: Faculty of Public Administration National Institute of Development Administration.
Thienput, D. (2002). Kār brih̄ār thrạphyākr bukhkhl s̄ū̀ ṣ̄twrrs̄ʹ thī̀ 21 [Human resource management into the 21st century]. 2nd edition. Bangkok: Nagoya.
Thepawan, P. (2011). karn Borihan suppakorn cheang konlayut. [Strategic human resource management]. Bangkok: SE-Education.
Thai industrial plants. (2020). nikom autsahakham nava nakorn [Nava nakorn Industrial estate]. Retrieved from http://thailandindustry.blogspot.com/2012/07/blog- post.html
Werner, S. & Jackson, L. (2012). Human resource management. South-Western: Cengage Leaning.
Wendell, L. F. (2007). Human resource management. Boston: Houghton Miffin.
Wongsansri, P. (1995). karn Borihan suppakorn manut [Human resource management]. 5th edition. Bangkok: Faculty of Management Science Rajabhat Suan Dusit Institute.
