VALAYA ALONGKORN MODEL FOR EDUCATION 4.0: CREATIVE AND PRODUCTIVE LEARNING
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The Valaya Alongkorn Model for Education 4.0: Creative and Productive Learning was a part of the development of creative and productive based learning systems in higher education. This was a review and synthesis of creative and productive learning philosophies to design creative and productive learning for higher education: case study of Valaya Alongkorn Rajabhat University under the Patronage. The productive learning process with the concept of education 4.0 could be designed in several ways. The instructor must realize that the process of learning emphasizes on learner’s outcome; learner can create a product through knowledge and activities, cooperate between instructors and learners, learners and learners. Thus, learning to create products is the ultimate learning which is needed to apply a variety of concepts and teaching theories. Also, learner should be developed behaviors and thoughts through learning processes that focus on learning by doing.
The Valaya Alongkorn Model for Education 4.0: Creative and Productive Learning has 4 phases; 1) Pre-production phase 2) Production phase 3) Post-Production phase 4) Publication and Commercialization phase.
Article Details
บทความทุกเรื่องได้รับการตรวจความถูกต้องทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ ทรรศนะและข้อคิดเห็นในบทความวารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ มิใช่เป็นทรรศนะและความคิดของผู้จัดทำจึงมิใช่ความรับผิดชอบของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์ กองบรรณาธิการไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอก แต่ให้อ้างอิงแหล่งที่มา
References
ทิศนา แขมมณี. (2555). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 16. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บรรจง อมรชีวิน. (2556). เปลี่ยนห้องเรียนให้เป็นห้องคิดด้วยการสืบถามเชิงปรัชญา. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดภาพพิมพ์.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2549). การศึกษาเชิงสร้างสรรค์และผลิตภาพ. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2558). ปรัชญาการศึกษาเชิงสร้างสรรค์และผลิตภาพ. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2559). จะยกระดับคุณภาพการศึกษาขั้นพื้นฐานของกรุงเทพมหานครได้อย่างไร. เอกสารประกอบการประชุมยกระดับคุณภาพการศึกษา ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: แม็ค เอ็ดดูเคชั่น.
วัชรา เล่าเรียนดี. (2553). รูปแบบและกลยุทธ์การจัดการเรียนรู้เพื่อพัฒนาทักษะการคิด. พิมพ์ครั้งที่ 5. นครปฐม: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วัฒนาพร ระงับทุกข์. (2545). เทคนิคและกิจกรรมการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2544. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์พริกหวานกราฟฟิค.
ศศิธร เวียงวะลัย. (2556). การจัดการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งโอเดียนสโตร์.
สิรินภา กิจเกื้อกูล. (2558). สะเต็มศึกษา (STEM EDUCATION). วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 17(3), 154-160.
สุคนธ์ สินธพานนท์ และคณะ. (2554). วิธีสอนตามแนวปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ 9119 เทคนิคพริ้นติ้ง.
สุพรรณี ชาญประเสริฐ. (2557). “Active Learning: การจัดการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21”. วารสาร สสวท. 42(188) (พฤษภาคม – มิถุนายน).
ไสว ฟักขาว. (2544). หลักการสอนสำหรับการเป็นครูมืออาชีพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เอมพันธ์.
สมพร โกมารทัต. (2557). “การเรียนรู้เชิงผลิตภาพ”. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานคริทร์ วิทยาเขตปัตตานี. 25(3) (กันยายน-ธันวาคม).
อมรวิชช์ นาครทรรพ. (2547). เรียนรู้คู่วิจัย: กรณีการสอนด้วยกระบวนการวิจัยภาคสนาม วิชาการศึกษากับสังคม คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ใน ไพฑูรย์ สินลารัตน์ (บรรณาธิการ) การเรียนการสอนที่มีการวิจัยเป็นฐาน ประมวลบทความ. พิมพ์ครั้งที่ 3.
กรุงเทพฯ: ศูนย์ตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุษา คงทอง และคณะ. (2553). คู่มือการจัดระบบการเรียนการสอนที่ยึดผู้เรียนเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เทียนวัฒนาพริ้นท์ติ้ง.
Richard I. A. & Kilcher, A. (2010). Teaching for student learning. NewYork: Routledge.