รูปแบบความสัมพันธ์เชิงโครงสร้างของการรับรู้จริยธรรมของผู้ขาย ความไว้วางใจ ความผูกพัน และความภักดีของลูกค้าธุรกิจจำหน่ายสินค้าแฟชั่นออนไลน์ ในเขตกรุงเทพและปริมณฑล
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1)ศึกษาการรับรู้การมีจริยธรรมของผู้ขาย ความไว้วางใจ ความผูกพัน และความภักดีของลูกค้าธุรกิจจำหน่ายสินค้าแฟชั่นออนไลน์ในเขตกรุงเทพและปริมณฑล และ 2) ศึกษาความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการรับรู้การมีจริยธรรมของผู้ขายสินค้า ความไว้วางใจ ความผูกพัน และความภักดีของลูกค้าธุรกิจจำหน่ายสินค้าแฟชั่นออนไลน์ในเขตกรุงเทพและปริมณฑลใช้การวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง คือ ลูกค้าทั่วไปที่ซื้อสินค้าธุรกิจจำหน่ายสินค้าแฟชั่นออนไลน์ในเขตกรุงเทพและปริมณฑล จำนวน 400 คน ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล และนำข้อมูลมาวิเคราะห์โดยสถิติพื้นฐานและสถิติอ้างอิง ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์องค์ประกอบ และการวิเคราะห์ตัวแบบสมการโครงสร้าง
ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับการรับรู้การมีจริยธรรมของผู้ขาย ความไว้วางใจ ความผูกพัน และความภักดีของลูกค้าธุรกิจจำหน่ายสินค้าแฟชั่นออนไลน์ในเขตกรุงเทพและปริมณฑล โดยภาพรวมอยู่ในระดับปานกลาง และ 2)การรับรู้จริยธรรมของผู้ขาย ความไว้วางใจ ความผูกพัน และความภักดีของลูกค้ามีอิทธิพลทางตรงต่อความภักดีและทางอ้อมต่อธุรกิจจำหน่ายสินค้าแฟชั่นออนไลน์ในเขตกรุงเทพและปริมณฑลซึ่งมีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ 3)ข้อเสนอแนะโดยอิงสิ่งที่ค้นพบจากการวิจัยเพื่อให้ลูกค้าได้รับรู้ถึงจริยธรรมของผู้ขาย ซึ่งเป็นหลักสำคัญประการหนึ่ง ประกอบด้วย ความซื่อสัตย์ ความน่าเชื่อถือ ด้านความรับผิดชอบ ความยุติธรรม และความปลอดภัยถือเป็นหลักสำคัญในการเพิ่มความสามารถในการแข่งขันที่จะทำให้ลูกค้าเกิดความเชื่อมั่น เชื่อถือไว้วางใจ มีสัมพันธ์ที่ดีกับผู้ขายสินค้าออนไลน์ ก่อให้เกิดความผูกพันและความภักดีของลูกค้าในการซื้อสินค้าแฟชั่นออนไลน์ในเขตกรุงเทพและปริมณฑลต่อไป
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). การวิเคราะห์สถิติชั้นสูงด้วย SPSS for Window. (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจํากัด สามลดา.
คมทัศน์ ทัศวา. (2564). สมการโครงสร้างการวิเคราะห์อิทธิพลเชิงสาเหตุของจริยธรรมของผู้ขายและความเชื่อของลูกค้าต่อความภักดีของผู้ซื้อสินค้าออนไลน์บนเฟซบุ๊ก. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี. 12 (1), 215-244.
จิรประภา อัครบวร. (2564). การบริหารผลการปฏิบัติงานในยุคดิจิทัล. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ไซเบอร์พริ้นท์กรุ๊ป จํากัด.
ชาย โพธิสิตา. (2564). ศาสตร์และศิลป์การวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธีทัต ตรีศิริโชติ. (2564). การปรับกลยุทธ์ให้เหมาะสมกับสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลง. วารสารวิชาการสังคมศาสตร์เครือข่ายวิจัยประชาชื่น. 3 (2), 62-72.
บัณฑิต เว้นบาป และ อุมาวรรณ วาทกิจ. (2567).กลยุทธ์การสร้างการรับรู้คุณภาพสินค้าที่ส่งผลต่อความภักดี ต่อตราสินค้าโทรศัพท์มือถือในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. Journal of Roi Kaensarn Academ. 9 (6), 16-33.
พภัสสรณ์ วรภัทร์ถิระกุล. (2566). ประสิทธิผลการบริหารทรัพยากรบุคคลในสำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเอเชียอาคเนย์. 7 (2), 218-231.
พิชญดา พวงเข็มแดง และ สมชาย เล็กเจริญ. (2566). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความภักดีในการซื้อสินค้าแฟชั่นผ่านแอปพลิเคชั่นชีอินในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. วารสารนวัตกรรมการจัดการศึกษาและการวิจัย. 5 (3), 503-518.
พงษ์สันติ์ ตันหยง และพัชรกันต์ นิมิตรศดิกุล. (2564). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความภักดีของลูกค้าออนไลน์ในประเทศไทย. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน. 30 (1), 15-28.
พิมพ์พจี กุหลาบ และเกตุวดี สมบูรณ์ทวี. (2565). ความภักดีอิเล็กทรอนิกส์ในช่องทางตลาดกลางอิเล็กทรอนิกส์ของผู้บริโภคเจเนเรชันวาย. วารสารมหาวิทยาลัยคริสเตียน. 28 (3), 36-54.
มณีรัตน์ ชัยยะ และเพ็ญศรี ฉิรัณยงค์. (2566). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ภายใต้การเปลี่ยนแปลงสู่ยุคดิจิทัล (Digital HR). วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ. 11 (1), 104-115.
วัชราภรณ์ สุริยาภิวัฒน์. (2566). วิจัยธุรกิจยุคใหม่ (MODERN BUSINESS RESEARCH METHODO- LOGY). (พิมพ์ครั้งที่ 12). โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 13 (พ.ศ. 2566–2570). กรุงเทพมหานคร: สภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สุชาติ ไตรภพสกุล. (2564). หลักการตลาดเพื่อการเป็นผู้ประกอบการ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมโภชน์ อเนกสุข. (2564). วิธีการเชิงปริมาณ และวิธีการเชิงคุณภาพสู่วิธีการวิจัยแบบผสม. Journal of Education Studies, Burapha University. 3 (1), 1-16.
สุวรรณรัตน์ อิ่มรัตนรัก, ชาญเดช เจริญวิริยะกุล, สโรชินี ศิริวัฒนา และวรรณนัฎฐา ขนิษฐบุตร. (2566). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่ส่งผลต่อความภักดีของลูกค้าในธุรกิจพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์. วารสาร มจร การพัฒนาสังคม. 8 (1), 197-217
สุมามาลย์ ปานคํา และยุทธภูมิ พรประไพ. (2565). ปัจจัยเชิงสาเหตุที่มีอิทธิพลต่อความภักดีในการซื้อเสื้อผ้าร้านวอเตอร์พรู๊ฟสโตร์ บนอินสตาแกรมในประเทศไทย. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 5 (3), 947-960
อภินันท์ จันตะนี, ประพันธ์ แสงทองดี. (2565). วัฒนธรรมองค์กรในยุคดิจิทัล. วารสาร มจร ภาษาและวัฒนธรรม. 2 (1), 53-62.
อภิวัฒน์ วัฒนพงศ์. (2563). เศรษฐกิจดิจิทัล: โอกาสและความท้าทาย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อิศรัฏฐ์ รินไธสง. (2563). การวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้างสำหรับการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สงขลา: ซ.พ.พรนตง, 2563)
Cochran, W.G. (1953). Sampling Techniques. New York : John Wiley & Sons.
