การพัฒนาการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด

Main Article Content

พระครูวาปีจันทคุณ
สัมพันธ์ เอกรักษา

บทคัดย่อ

          การวิจัยเรื่อง “การพัฒนาการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด” มีวัตถุประสงค์ คือ 1) ศึกษารูปแบบการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด 2) พัฒนาพื้นที่การเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด 3) พัฒนาสื่อการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร เชิงปริมาณ เชิงคุณภาพ เชิงปฏิบัติการ และการวิจัยและพัฒนา  ตัวแทนพระสงฆ์และประชานชนพื้นที่วิทยาลัยสงฆ์ร้อยเอ็ด ตำบลนิเวศน์ อำเภอธวัชบุรี จังหวัดร้อยเอ็ด รวมประชากรกลุ่มตัวอย่างและผู้ให้ข้อมูลทั้งสิ้น จำนวน 440 รูป/คน จาการสุ่มแบบเจาะจง
          ผลการวิจัยพบว่า
          1. รูปแบบการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด พบว่า การรับรู้รูปแบบ  โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.14 พัฒนาและหาประสิทธิภาพของรูปแบบ การมีส่วนร่วมพัฒนารูปแบบ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.18
          2. การพัฒนาพื้นที่การเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด ผลการประเมินศักยภาพ พบว่า ภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.00 ความสามารถและความต้องการร่วมกิจกรรม พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.18 ผลการหาความต้องการและเป้าหมายการใช้ พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.19 ผลพัฒนาส่งเสริม พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.24 ผลการรับรองรูปแบบ พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.22 ความพึงพอใจต่อการพัฒนา พบว่า โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.25
          3. พัฒนาสื่อการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด การศึกษารูปแบบ พบว่า โดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.20 การมีส่วนร่วม โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก เท่ากับ 4.19


 

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
พระครูวาปีจันทคุณ, & เอกรักษา ส. . (2024). การพัฒนาการเรียนรู้เชิงพุทธบูรณาการในพื้นที่สาธารณะในจังหวัดร้อยเอ็ด. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(12), 2639–2655. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/275644
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตโต). (2547). รู้หลักก่อนแล้วศึกษาและสอนให้ได้ผล. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตโต). (2552). พุทธธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

กระทรวงศึกษาธิการ. (2552). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

วิกิพิเดีย สารานุกรมเสรี. (2565). อำเภอเมืองร้อยเอ็ด. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 15 เมษายน 2565. แหล่งที่มา: https://th.wikipedia.org/wiki/

หลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2544. (2564). ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 17 ตุลาคม 2564. แหล่งที่มา : https://www.tungsong.com.

ทิศนา แขมมณี และคณะ. (2544). วิทยาการด้านการคิด. กรุงเทพมหานคร: สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ.

Srichannil. C. (2014). Healing through Culturally Embedded Practice: An Investigation of Counsellors’ and Clients’ Experiences of Buddhist Counselling in Thailand. Thesis Doctor of Philosophy. The University of Edinburgh.

Chatsuwan. T. (2017). A Critical Study of the Concept of Bhava in Theravada Buddhism. Journal of Graduate Studies Review. 13 (1), 1-11.

Jacobs. G. M. (2001). Learning Cooperative Learning Via Cooperative Learning. A Sourcebook of Lesson Plans for Teacher Education on Cooperative Learning. (Reprinted). Singapore: SEAMEO.

Slavin. R. E. (1995). Cooperative Learning: Theory Research and Practice. Boston: Allyn and Bacon.