รูปแบบการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาองค์ประกอบในการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ 2) เพื่อสร้างรูปแบบการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ 3) ประเมินรูปแบบการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ ประชากรและกลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ บุคลากรสายวิชาการสังกัดมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ จำนวน 554 คน จัดเก็บข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 250 คน โดยใช้วิธีสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้ทรงคุณวุฒิและผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 17 คน สุ่มตัวอย่างด้วยวิธีเจาะจง เป็นผู้บริหารในสถาบันอุดมศึกษา และผู้ปฏิบัติหน้าที่โดยตรงในการพัฒนาบุคลากร เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถามความคิดเห็น และแบบประเมินรูปแบบ การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ (exploratory factor analysis) และสถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า 1) องค์ประกอบการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ โดยใช้การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจ พบว่า มี 8 องค์ประกอบ คือ (1) การส่งเสริมพัฒนาบุคลากร (2) การประเมินผล (3) การพัฒนาคุณภาพบุคลากร (4) การวิเคราะห์องค์กร (5) การออกแบบ (6) การนำไปปฏิบัติ (7) การวิเคราะห์งาน และ(8) การประเมินความต้องการ 2) รูปแบบการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัยการกีฬาประกอบด้วย 4 ขั้นตอน คือ (1) การประเมินความต้องการ จากการวิเคราะห์องค์กร และวิเคราะห์งาน (2) การออกแบบ เพื่อส่งเสริมพัฒนาบุคลากร และพัฒนาคุณภาพบุคลากร (3) การนำไปปฏิบัติ และ(4) การประเมินผล 3) ผลการประเมินรูปแบบการพัฒนาบุคลากรของมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ พบว่า รูปแบบมีมาตรฐานด้านความเป็นประโยชน์ ด้านความหมาะสม และด้านความเป็นไปได้อยู่ในระดับมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
คมสัน อยู่เป็นสุข. (2560). รูปแบบการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์ของสถานศึกษาอาชีวศึกษาเอกชน. วารสารวิจัยและพัฒนาหลักสูตร, 7 (2), 201-214.
จอมพล มงคลวนิช. (2560). มาตรฐานอาชีพผู้บริหารสถานศึกษาของประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์, 45(4), 293-309.
จักกริช มีสี. (2566). แนวทางการพัฒนาทักษะด้านดิจิทัลเพื่อการปฏิบัติงานของบุคลากรสาย สนับสนุนมหาวิทยาลัยราชภัฏกําแพงเพชร. วารสารสหวิทยาการเพื่อการพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 13(1), 1-21.
ฉัตรณรงค์ศักดิ์ สุธรรมดี และจินตกานด์ สุธรรมดี. (2560). กรอบแนวคิดการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ขององค์กรในศตวรรษที่ 21.วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา, 12 (ฉบับพิเศษ), 168-184.
โชติชวัล ฟูกิจกาญจน์. (2556). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์: รูปแบบ วิธีการ และแนวทางการนำไปปฏิบัติ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 4 (2), 104-112.
ทศพร พีสะระ. (2566). สมรรถนะกับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุคการเปลี่ยนแปลง. วารสารวิจยวิชาการ, 6 (3), 341-358.
ทินกร บัวชู. (2564). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะเพื่อเพิ่มขีดความสามารถทางการแข่งขันในศตวรรษที่ 21 ของอาจารย์พยาบาลสังกัดมหาวิทยาลัยราชภัฏ. (ปริญญานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธัญญาภรณ์ นาจำปา. (2564). การพัฒนารูปแบบการบริหารสถานศึกษาในยุคดิจิทัล สำหรับโรงเรียนมัธยมศึกษาในเขตภาคกลาง สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (ปริญญานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นิสดารก์ เวชยานนท์. (2559). การบริหารทุนมนุษย์เชิงกลยุทธ์เพื่อเพิ่มมูลค่า. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพ: เดอะ กราฟิโก ซิสเต็มส์.
บุญทนากร พรมภักดี และประกฤติยา ทักษิโณ. (2558). การพัฒนาระบบประเมินผลการปฏิบัติงานบุคลากรสังกัดกรมควบคุมโรค: การประยุกต์ใช้การประเมินพหุแนวคิด. วารสารสำนักงานป้องกันควบคุมโรคที่ 6 จังหวัดขอนแก่น. 22 (1), 98-113.
ปริญญา มีสุข, บุญธิดา เอื้อพิพัฒนากูล, นันท์ภัสกร ฤทธิ์พนิชชัชวาล, นรรจพร เรืองไพศาล และอรพินท์ สุขยศ. (2561). การพัฒนาอาจารย์ต้นแบบการสอนระดับมหาวิทยาลัย (RMUTT Model): แนวคิดจากฟินแลนด์สู่ไทย. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46 (2), 314-329.
พชร สุดประเสริฐ. (2562). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสำเร็จในการดำเนินโครงการจัดรูปที่ดินเพื่อการพัฒนาพื้นที่ของกรมโยธาธิการและผังเมือง, (ปริญญานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระราชบัญญัติมหาวิทยาลัยการกีฬาแห่งชาติ พ.ศ. 2562 (2562, 22 พฤษภาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่มที่ 136 ตอนที่ 67 ก, 127-159.
ไพฑูรย์ สนสาย, รัฐภูมิ มีศิริ และโชติ บดีรัฐ. (2565). การพัฒนาบุคลากรภายใต้การบริหารจัดการภาครัฐแนวใหม่. Journal of Modern Learning Development, 7 (11), 538-550.
ภิชาพัชญ์ โหนา. (2563). รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะผู้บริหารสถานศึกษาในยุคประเทศไทย 4.0. สักทอง: วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ (สทมส.). 26 (1), 111-119.
ภีมพิพัฒน์ มโนมัยกุล. (2561). ยุทธศาสตร์การบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ของสถาบันอุดมศึกษาเอกชนในสองทศวรรษหน้า. (ปริญญานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มธุรส จิตรโรจนรักษ์. (2565). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของโรงเรียนวัดหนองจิก สำนักงานเขต พื้นที่การศึกษาประถมศึกษานครปฐม เขต 1. วารสารปรัชญาปริทรรศน์, 28 (2), 223-235.
ฤทัยรัตน์ เจษฎากุลทวี. (2562). กลยุทธ์การบริหารเชิงระบบอย่างมีประสิทธิภาพในการบริการเบิกจ่ายเงินงบประมาณของหน่วยคลังและพัสดุในทรรศนะของบุคลากร ในสังกัดสำนักบริหารและพัฒนาวิชาการ สังกัดกองคลัง สังกัด/คณะ/หน่วยงานในสังกัดมหาวิทยาลัยขอนแก่น. หน่วยคลังและพัสดุ. สำนักบริหารและพัฒนาวิชาการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วัลลภ ใหญ่ยิ่ง. (2565). การออกแบบระบบบริหารองค์กรและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์สำหรับการเริ่มต้นธุรกิจ. วารสารบริหารการพัฒนานวัตกรรมเชิงบูรณาการ. 2 (1), 49-63.
วิลาสินี วิบูลย์วัฒนากุล. (2564). การวิจัยประเมินผลการพัฒนาศักยภาพบุคลากรสาธารณสุขด้านบริการอนามัยการเจริญพันธุ์ ยุคใหม่สำหรับวัยรุ่นและสตรี เขตสุขภาพที่ 7 ในรูปแบบของเคิร์กแพทริค (Kirkpatrick Model). วารสารศูนย์อนามัยที่ 7 ขอนแก่น, 13 (2), 55-72.
วีณา พึงวิวัฒน์นิกุล. (2562). เอกสารประกอบการบรรยายกระบวนวิชาการจัดการทรัพยากรมนุษย์ร่วมสมัย. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง, โครงการรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต.
สมชาย พัทธเสน. (2559). กลยุทธ์การพัฒนาอาจารย์เข้าสู่ตำแหน่งทางวิชาการของคณาจารย์คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. วารสารการศึกษาและการพัฒนาสังคม, 12 (2), 94-102.
สิริวดี ชูเชิด. (2565). การพัฒนาสมรรถนะบุคลากรในการปฏิบัติงานให้มีประสิทธิภาพ. วารสารวไลยอลงกรณ์ปริทัศน์ (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 12 (1), 223-238.
สุจิตรา พงศ์พิศุทธิ์โสภา, โษฑศ์รัตต ธรรมบุษดี และโรจนลักษณ์ จักรไพวงศ์. (2561). การวิเคราะห์ด้านทรัพยากรมนุษย์: วิวัฒนาการ การปรับตัวขององค์กร บทเรียน และแนวโน้มในอนาคต. วารสารการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และองค์การ. 10(1), 126-162.
สุวิมล ว่องวาณิช. (2549). การประเมินอภิมาน:วิธีวิทยาและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ:
โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงาน ก.พ.. (2567). แนวทางการพัฒนาบุคลากรภาครัฐ พ.ศ. 2566-2570. สำนักงาน ก.พ. สถาบันพัฒนาข้าราชการพลเรือน.
Krejcie, R.V., & D.W. Morgan. (1970). “Determining Sample Size for Research Activities”. Educational and Psychological Measurement, 30 (3), 607–610.
