การประเมินหลักสูตรนาฏดุริยางคศิลป์ ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ พุทธศักราช 2562 สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed Method Research) โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินหลักสูตรนาฏดุริยางคศิลป์ ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ พุทธศักราช 2562 สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม และ 2) ศึกษาปัญหาและแนวทางการพัฒนาและปรับปรุงหลักสูตรนาฏดุริยางคศิลป์ ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ พุทธศักราช 2562 สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม เก็บรวบรวมข้อมูล 2 ระยะ ดังนี้ ระยะที่ 1 การวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วย ครูผู้สอน จำนวน 260 คน กำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างโดยใช้ตารางของเครจซี่และมอร์แกน (Krejcie and Morgan, 1970 : 607-610) และใช้วิธีการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ (Stratified Sampling)
ผลการวิจัยพบว่า 1) ด้านบริบท มีความเหมาะสม คิดเป็นร้อยละ 91.41 2) ด้านปัจจัยนำเข้า พบว่า มีความเหมาะสมในระดับมาก (X ̅ = 2.53, S.D. = 0.44) 3) ด้านกระบวนการ พบว่า มีความเหมาะสมในระดับปานกลาง (X ̅ = 1.85, S.D. = 0.25) และ 4) ด้านผลผลิต พบว่า มีคุณภาพในระดับมากที่สุด (X ̅ = 4.58, S.D. = 0.51)
ระยะที่ 2 การวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างในการสัมภาษณ์ ประกอบด้วย ครูผู้สอน นักเรียน และผู้สำเร็จการศึกษา จำนวน 144 คน และกลุ่มตัวอย่างในการสนทนากลุ่ม ประกอบด้วย ครูผู้สอน ผู้บริหาร และกรรมการประจำวิทยาลัย จำนวน 72 คน
ผลการวิจัยพบว่า 1) ด้านบริบท ควรมีการปรับปรุงเนื้อหารายวิชา โดยวิเคราะห์จากสถานการณ์
ปัจจุบันและในอนาคต ปรับเนื้อหาให้เหมาะสมกับผู้เรียน 2) ด้านปัจจัยนำเข้า ควรลดการจัดกิจกรรมที่ส่งผลกระทบต่อการเรียน และควรลดภาระงานที่นอกเหนือจากงานสอนของครูผู้สอน 3) ด้านกระบวนการ ควรจัดตั้งคณะกรรมการในการให้คำปรึกษาครูผู้สอน เกี่ยวกับการทำวิจัยในชั้นเรียน การวัดและประเมินผลการเรียนรู้ของผู้เรียน 4) ด้านผลผลิต ไม่พบประเด็นปัญหาของหลักสูตร
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จุฬาลักษณ์ บุปผาวาส, มนตรี วงษ์สะพาน และ กนกพร ทองสอดแสง. (2558). การประเมินหลักสูตรสถานศึกษา กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1-3 โรงเรียนเทศบาลหนองหญ้าม้า อำภอเมือง จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร. 12 (58),137-146.
ชาลินี มานะยิ่ง และ ธิดารัตน์ สมานพันธ์. (2566). การประเมินหลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาหลักสูตรและการเรียนการสอน (หลักสูตรปรับปรุง พ.ศ. 2562) โดยใช้รูปแบบการประเมินแบบซิปป์
(CIPP Model). วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 17 (3), 51-67.
นารี อุไรรักษ์, พัชนี กุลฑานันท์ และเบญจพร วรรณูปถัมภ์. (2562). การประเมินการใช้หลักสูตรสถานศึกษาโรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฎบุรีรัมย์. 11 (1), 59-82.
ประภัสสร สมสถาน และปาริชาติ บัวเจริญ. (2566). การประเมินหลักสูตรศึกษาศาตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา (หลักสูตรใหม่ พ.ศ. 2564). วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น. 10 (4), 97-114.
พระราชบัญญัติสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ พ.ศ. 2550. (2550, 9 กรกฎาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 124
ตอนที่ 32 ก. หน้า 1-24.
มาเรียม นิลพันธุ์. (2554). “การประเมินหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน
คณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร”. Veridian E-Journal. 4 (2), 248-262.
มาเรียม นิลพันธุ์, ไชยยศ ไพวิทยศิริธรรม, ศิริวรรณ วณิชวัฒนวรชัย และอุบลวรรณ ส่งเสริม. (2558).
การประเมินผลการใช้หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ในโรงเรียนต้นแบบ การใช้หลักสูตร. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. 7 (1), 26-41.
เมธาวี แก้วสนิท. (2559). นักประชาสัมพันธ์ยุคใหม่...คิดสร้างสรรค์ได้ ใช้เทคโนโลยีเป็น. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย. 6 (2), 34-41.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2554). การพัฒนาหลักสูตรระดับอุดมศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: อาร์ แอนด์ ปริ้นจำกัด.
ศศิณัฎฐ์ สรรคบุรานุรักษ์, นิดา ชูเกียรติวัฒนากุล และ เก็จวิรัล ตั้งสิริวัสส์. (2559). การประเมินหลักสูตรศึกษาศาสตรบัณฑิตสาขาวิชาการสอนภาษาจีนในฐานะภาษาต่างประเทศคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. 14 (1), 140-148.
สุรเจต ไชยพันธ์พงษ์. (2560). การประเมินการใช้หลักสูตประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง พุทธศักราช 2557ประเภทวิชาบริหารธุรกิจ สาขาวิชาคอมพิวเตอร์ธุรกิจ ของนักศึกษาวิทยาลัยเทคโนโลยีซีเทคแปซิฟิค จังหวัดพะเยา. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร. 8 (2), 161-169.
สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานคณะกรรมการการอาชีวศึกษา. (2562). หลักเกณฑ์และแนวปฏิบัติการจัดการอาชีวศึกษา ระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ และระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง เรื่องที่ 10 การประกันคุณภาพของหลักสูตรและการจัดการเรียนการสอน. กรุงเทพมหานคร: วิทยาลัยเทคนิคมีนบุรี.
อภินภัศ จิตรกร. (2560). การประเมินหลักสูตรศิลปมหาบัณฑิต สาขาวิชาทัศนศิลปศึกษาคณะจิตรกรรมประติมากรรมและภาพพิมพ์ และคณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร. Veridian E-Journa. 10 (3), 2270-2287.
Creswell, J. W., & Plano Clark, V. L. (2018). Designing and Conducting Mixed Methods Research (3rd ed.). Thousand Oaks, CA: SAGE.
Jacobs, H.D. (2010). Curriculum 21 Essential Education for a Changing World. Alexandria, VA: ASCD.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement. 30 (3), 607–610.
March, C.(ed.). (2001). Curriculum and assessment. Sydney: Pearson Education Australia.
Stufflebeam, D. L. (1971). The Relevance of the CIPP Evaluation Model for Educational Accountability. Journal of Research and Development in Education. 5 (1), 19-25.
Tait, A. and Faulkner, D.. (2016). Edupreneur : Unleashing Teacher–led Innovation In Schools. Melbourne: John Wiley & Sons Australia, Ltd.
