การเรียนรู้ (มหาวิทยาลัย) สร้างความเปลี่ยนแปลง: ความเปลี่ยนแปลง สร้างการเรียนรู้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ปัจจุบันมหาวิทยาลัยกำลังเผชิญกับความท้าทายในการปรับตัวให้สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลง ทางเทคโนโลยี สังคม และเศรษฐกิจ บทความนี้มุ่งวิเคราะห์ความท้าทายดังกล่าวผ่านกรอบการวิเคราะห์ SWOT เพื่อประเมินจุดแข็ง จุดอ่อน โอกาส และภัยคุกคามของมหาวิทยาลัยในยุคดิจิทัล ผลการวิเคราะห์พบว่ามหาวิทยาลัยมีจุดแข็งด้านการเข้าถึงองค์ความรู้แบบไร้พรมแดน การผลิตผู้เรียนที่มีทักษะสอดคล้องกับตลาดแรงงานยุคใหม่ และความร่วมมือทางวิชาการที่เข้มแข็ง อย่างไรก็ตาม จุดอ่อนที่พบได้แก่ ข้อจำกัดด้านโครงสร้างพื้นฐาน การปรับตัวของบุคลากรต่อเทคโนโลยี และกระบวนการบริหารที่ล่าช้า ขณะเดียวกัน มหาวิทยาลัยยังมีโอกาสในการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลและการสร้างเครือข่ายความร่วมมือเพื่อเพิ่มศักยภาพ แต่ต้องเผชิญภัยคุกคามจากการแข่งขันที่สูงและความเปลี่ยนแปลงที่ไม่แน่นอน กลยุทธ์สำคัญในการแก้ปัญหาที่นำเสนอได้แก่ การพัฒนาและปรับปรุงหลักสูตรให้มีความยืดหยุ่น การใช้เทคโนโลยีในการเรียนการสอน การสร้างพันธมิตรและเครือข่ายความร่วมมือ การพัฒนาบุคลากร การบริหารจัดการทรัพยากรและโครงสร้างพื้นฐานอย่างมีประสิทธิภาพ รวมถึงการจัดการและปรับองค์กร กลยุทธ์เหล่านี้จะช่วยให้มหาวิทยาลัยสามารถปรับตัวได้อย่างเหมาะสมจะมีบทบาทสำคัญในการสร้างสรรค์องค์ความรู้ สร้างความเปลี่ยนแปลงและพัฒนาสังคมในยุคดิจิทัลได้อย่างยั่งยืน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2567). “ศุภมาส” บรรยายพิเศษ "AI in Teaching and Learning" ส่งเสริมใช้ AI พัฒนาผู้เรียน สนับสนุนผู้สอน เตรียมรับมือโลกแห่งอนาคต ย้ำนโยบาย“อว.For AI” ดัน Al เพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิต พร้อมเดินหน้าผลิตกำลังคน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 22 พฤศจิกายน 2567. แหล่งที่มา: https://www. mhesi.go.th/index.php/ news-and-announce-all/news-all
จานเซ่น เทเซย์รา, เจเรมี อโมโรโซ และเจมส์ เกรแซม. (2560). เหตุใดโครงสร้างพื้นฐานด้านการศึกษาจึงมีความสำคัญต่อการเรียนรู้. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 21 พฤศจิกายน 2567. แหล่งที่มา: https://blogs.worldbank.org/en/education/why-education-infrastructure-matters-learning.
ธนภณ นิธิเชาวกุล. (2565). การวิเคราะห์ SWOT Analysis กับสถิติ SWOT analysis with statistics. วารสารคุณภาพชีวิตกับกฎหมาย. 18 (1), 108-120.
ปิยะ ศักดิ์เจริญ, ชุมพล มากทอง, และอธิปวัฌน์ อมรปัญญานันท์. (2566). การศึกษาทางไกลในยุคดิจิทัลสำหรับมหาวิทยาลัยแบบตลาดวิชา. วารสารร้อยแก่นสาร. 8 (8), 622–623.
ปิยฉัตร ล้อมชวการ และจิตตินันทน์ ตั้งประเสริฐ. (2566). หน่วยที่ 8 การบริหารจัดการข้อมูลเพื่อประกอบกิจการสื่อสาร. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2567. แหล่งที่มา: https://commarts. stou.ac.th/wp-content/uploads/2023/
ผกากาญจน์ ปฐมาญาดา. (2565). แนวทางการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ภาครัฐอย่างยั่งยืนในศตวรรษที่ 21.วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการ. 10 (1), 1–3.
วนิดา แซ่ตั้ง, ศักดิ์ชาย ตั้งวรรณวิทย์ และ ธนพล เจนสุทธิเวชกุล. (2564). การศึกษาการยอมรับเทคโนโลยีข้อมูลขนาดใหญ่ในประเทศไทย: มุมมองขององค์กร. วารสารมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ (สาขาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี). 13 (25), 110–112.
วรินทร วูวงศ์. (2556). ความร่วมมือระหว่างมหาวิทยาลัยกับภาคธุรกิจในญี่ปุ่น. วารสารศิลปศาสตร์. 13 (1), 104-116.
ศักดิ์ชัย ไชยรักษ์ และปณิตา วรรณพิรุณ. (2563). เทคโนโลยีทางปัญญาเพื่อการศึกษาอัจฉริยะ. วารสารปัญญาภิวัฒน์. 12 (3), 315–317.
ศูนย์วิจัยและสนับสนุนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (Centre for SDG Research and Support: SDG Move). (2022). SDG Updates | (EP.2) Futures Literacy: ทบทวนการมีอยู่ของ“มหาวิทยาลัย” ในอนาคตทั้งในฐานะผู้นำการเปลี่ยนผ่าน และผู้ถูกเปลี่ยนผ่าน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2567. แหล่งที่มา: https://www.sdgmove.com/2022/05/04/sdg-updates-ep-2-futures-literacy-university-4-0/
ศิโรต พฤกษะศรี. (2567). Sirote's Model for University Leadership Development. มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 18 พฤศจิกายน 2567. แหล่งที่มา: https://ebooks- viewer.dusit. ac.th:contentReference[oaicite:0]{index=0}.
สุพรรณี กัณหดิลก และตรีชฎา ปุ่นสำเริง. (2559). การจัดการเรียนรู้โดยใช้สถานการณ์เสมือนจริง: การออกแบบการเรียนรู้ทางการพยาบาล. วารสารการพยาบาลและการศึกษา. 9 (1), 1–3.
เสาวนีย์ วรรณประภา, อภิวรรณ ศิรินันทนา, ผกามาศ ยินดีและธนัชพร ผาเป้า. (2021). การจัดการสื่อสารแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์แบบโฮมสเตย์ จังหวัดระยอง จันทบุรี ตราด. รายงานฉบับสมบูรณ์. กองทุนวิจัย: มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี.
อติพร เกิดเรือง, ไชยวัฒน์ ค้ำชู, และชัยพัฒน์ พันธุ์วัฒนสกุล. (2564). แนวทางการส่งเสริมการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ของสถาบันอุดมศึกษาไทย. Journal of MCU Ubon Review. 6 (1), 781-790.
อภิญญา หิรัญญะเวช. (2567). บทบาทของปัญญาประดิษฐ์ในการศึกษาวิทยาการคอมพิวเตอร์. วารสารนวัตกรรมการเรียนรู้และเทคโนโลยี. 4 (1), 13–14.
Benja Puripongsatorn. (2022). เทคโนโลยี AR & VR กับการศึกษา. ThaiMooc, เทคโนโลยีดิจิทัล. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2567. แหล่งที่มา: https://library.wu.ac.th/km.
Christensen, C. M., & Eyring, H. J. (2011). The innovative university: Changing the DNA of higher education from the inside out. San Francisco: Jossey-Bass.
Frey, C. B., & Osborne, M. A. (2017). The future of employment: How susceptible are jobs to computerisation? Technological Forecasting and Social Change. 114, 254-280.
OECD. (2018). The future of education and skills: Education 2030. Paris: Organisation for Economic Co-operation and Development.
