ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษาครูมหาวิทยาลัยราชภัฏ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อวิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งผลต่อการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษาครูมหาวิทยาลัยราชภัฏ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักศึกษาครูมหาวิทยาลัยราชภัฏ จํานวน 300 คน โดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือวิจัยเป็นแบบสอบถามชนิดมาตรประมาณค่า 5 ระดับ มีค่าความเที่ยงแบบวิธีสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาคเท่ากับ .91 วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงบรรยาย ได้แก่ ค่าความถี่ ร้อยละ วิเคราะห์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอน
ผลการวิจัยพบว่า 1) การยอมรับตนเอง แรงจูงใจภายใน การวางแผนการเรียนรู้ตนเอง ความพร้อม และ สภาพแวดล้อม มีความสัมพันธ์เชิงบวกกับการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษาครู อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 โดยมีค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์อยู่ระหว่าง .511 ถึง .653 และ 2) ปัจจัยด้านการยอมรับตนเอง (X1) และการวางแผนการเรียนรู้ตนเอง (X3) สามารถร่วมกันทำนายการเรียนรู้แบบนำตนเองของนักศึกษาครู ได้อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05 โดยร่วมกันทำนายได้ร้อยละ 64.00 มีสมการทำนาย ดังนี้
สมการทำนายในรูปคะแนนดิบ คือ
Y ̂= .705 + .525X1 + .276X3
สมการในรูปคะแนนมาตรฐาน คือ
Z = .499ZX1 + .334ZX3
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา และฐิตา วานิชย์บัญชา. (2566). การใช้ SPSS for Windows ในการวิเคราะห์ข้อมูล. (พิมพ์ครั้งที่ 35). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เขมณัฏฐ์ มิ่งศิริธรรม. (2552). การเรียนรู้ด้วยการนำตนเองบนเครือข่าย : Self-directed Learning on Web-based Learning. วารสารศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 32 (1), 6-13.
นุสรา นามเดช. (2557). การเรียนรู้โดยผู้เรียนนำตนเอง. วารสารทันตาภิบาล. 25 (2), 27-38.
เพลินพิศ ธรรมรัตน์. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้แบบผสมผสานด้วยวิธีการเรียนรู้แบบนำตนเอง รายวิชาการวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนรู้สำหรับนักศึกษาสายครู. วารสารการบริหารการศึกษาและภาวะผู้นำ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร. 9 (33), 12-23.
ยุทธ ไกยวรรณ์. (2556). การวิเคราะห์สถิติหลายตัวแปรสำหรับงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วัลภา ศรีบุญพิมพ์สวย. (2557). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองของนักศึกษาพยาบาลศาสตร์ วิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนี อุดรธานี. วารสารการพยาบาลและการศึกษา. 7 (4), 78-91.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2556). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Ebel, R. L. (1965). Measuring educational achievement. New Jersey: Prentice Hall.
Erkuş, A. (2003). Psikometri üzerine yazılar. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.
Nunnally, J. (1967). Psychometric theory. New York: McGraw-Hill.
Roghanchi, M. (2013). The effect of integrating rational emotive behavior therapy and art therapy on self-esteem and resilience. The Arts in Psychotherapy. 40 (2), 179–184.
