การพัฒนามาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการลงโทษทางอาญาเด็กและเยาวชน

Main Article Content

ธัญลักษณ์ นามจักร

บทคัดย่อ

        ในการกำหนดโทษทางอาญาสำหรับเด็กและเยาวชนผู้กระทำความผิด หากเด็กและเยาวชนนั้นมีอายุในขณะกระทำผิดอยู่ในเกณฑ์ที่กฎหมายกำหนด ประมวลกฎหมายอาญากำหนดให้เด็กและเยาวชนผู้กระทำความผิดนั้นได้รับการยกเว้นโทษหรือลดโทษเสมอ ไม่ว่าจะเป็นกระทำความผิดอาญาร้ายแรงเพียงใดหรือเป็นการกระทำความผิดซ้ำกี่ครั้งก็ตาม ทำให้โทษที่ได้รับนั้นไม่ได้สัดส่วนกับการกระทำความผิด จนอาจทำให้เด็กและเยาวชนกล้าที่จะกระทำความผิดโดยไม่เกรงกลัวต่อกฎหมายและการถูกลงโทษ นำมาซึ่งความเสียหายเดือดร้อนแก่สังคม บทความวิชาการนี้จึงมีวัตถุประสงค์ในการมุ่งศึกษาถึงองค์ความรู้ในประเด็นที่เกี่ยวข้อง ได้แก่ สาเหตุการกระทำความผิด ทฤษฎีการลงโทษ และแนวทางการลงโทษเด็กและเยาวชนตามกฎหมายต่างประเทศและกฎหมายไทย เพื่อหาแนวทางการปรับปรุงและพัฒนามาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการลงโทษเด็กและเยาวชนให้ได้สัดส่วนกับการกระทำความผิด เพื่อให้สามารถแก้ไขพฤติกรรมเด็กได้จริงและบังคับใช้กฎหมายได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยมีข้อเสนอแนะแนวทางการปรับปรุงและพัฒนากฎหมายดังนี้ 1) ควรมีการนำพฤติการณ์แห่งคดี ข้อเท็จจริงเกี่ยวกับตัวผู้กระทำความผิด และประเภทความผิดอาญาร้ายแรงมาประกอบการพิจารณากำหนดโทษแก่เด็กและเยาวชนที่กระทำความผิดอาญาควบคู่ไปกับเกณฑ์อายุของผู้กระทำความผิด 2) ควรมีการจำแนกกลุ่มเด็กและเยาวชนออกเป็นกลุ่มผู้ที่กระทำความผิดด้วยความพลั้งพลาดและมีโอกาสแก้ไขฟื้นฟูให้กลับตนเป็นคนดีได้ และกลุ่มผู้ที่มีพฤติกรรมเป็นอาชญากรและยากต่อการแก้ไขฟื้นฟู แล้วจึงกำหนดมาตรการลงโทษให้เหมาะสมกับเด็กและเยาวชนแต่ละกลุ่ม

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
นามจักร ธ. . (2024). การพัฒนามาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการลงโทษทางอาญาเด็กและเยาวชน. Journal of Roi Kaensarn Academi, 9(12), 3423–3440. สืบค้น จาก https://so02.tci-thaijo.org/index.php/JRKSA/article/view/271169
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กฤษณพงค์ พูตระกูล. (2567). #ยกเลิกกฎหมายเยาวชน อาจไม่ใช่ทางออก!! กูรูแนะ ลดเกณฑ์อายุ “อาชญากรเด็ก” แทน. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 16 กุมภาพันธ์ 2567. แหล่งที่มา: https://mgronline.com/ live/detail/9670000005020

นงลักษณ์ อานี. (2557). แนวทางใหม่ในการกำหนดความรับผิดทางอาญาและการดำเนินคดีกรณีผู้กระทำความผิดเป็นเด็กและเยาวชน. ดุษฎีนิพนธ์. คณะนิติศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.

พิมพ์สุรางค์ ชนินทรลีลา. (2565). การยกเว้นความรับผิดในทางอาญาตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 74 เอกัตศึกษา. คณะนิติศาสตร์: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พัชรวดี วงศ์ชู. (2561). ปัญหาในการลงโทษทางอาญาเกี่ยวกับการกระทำความผิดของเด็กและเยาวชน. วิทยานิพนธ์. คณะนิติศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ภรณี เกราะแก้ว. (2565). กระบวนการยุติธรรมทางอาญาสำหรับเด็กและเยาวชน (ตอนที่ 1). วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวงใ 5 (2), 207-232.

มาตาลักษณ์ ออรุ่งโรจน์ .(2565). พระราชบัญญัติศาลเยาวชนและครอบครัวและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว พ.ศ. 2553: การพิจารณาคดีที่เด็กและเยาวชนเป็นผู้กระทำความผิดอาญา. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพมหานคร: โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัย ธรรมศาสตร์.

ยุทธชัย ด้วงสวัสดิ์. (2566). ปัญหาการก่ออาชญากรรมของเด็กและเยาวชนกับมาตรการลงโทษ. วารสารวิชาการนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยทักษิณ. 11 (1), 123-136.

ศราวุธ พูลสวัสดิ์. (2566). มาตรการทางกฎหมายเกี่ยวกับการกำหนดเหตุฉกรรจ์และการโอนคดีในความรับผิดทางอาญาของเด็กและเยาวชน. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์. 10 (3), 1-12.

ศิริพันธุ์ ชมภูวัฒนา. (2563). การใช้ดุลพินิจของศาลในการกำหนดโทษคดีอาญา โดยศึกษากรณีรอการลงโทษจำคุกแก่จำเลย. เอกสารวิชาการรายบุคคล การอบรมหลักสูตรผู้พิพากษาหัวหน้าศาล รุ่นที่ 19. วิทยาลัยข้าราชการตุลาการศาลยุติธรรม: สถาบันพัฒนาข้าราชการฝ่ายตุลาการศาลยุติธรรม.

สำนักงานเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร สำนักงานตำรวจแห่งชาติ. (2567). สถิติการดำเนินคดีกับผู้ต้องหาที่เป็นเด็กและเยาวชนปี 2562-2566. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อ 6 กุมภาพันธุ์ 2567. แหล่งที่มา : https://ict.police.go.th/index.php

อัจฉรียา ชูตินันท์. (2566). อาชญาวิทยาและทัณฑวิทยา. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.

Rass-Masson, N., & Lantieri, Adrien. (2013.) Study on children's involvement in judicial

proceedings – contextual overview for the criminal justice phase – France 2013. Online.

Retrieved March 6, 2024. From: https://data.europa.eu/euodp/repository/ec/dg-justi/criminal-justice/contextual-overviews/France.pdf