แนวทางการสาธารณสงเคราะห์ของพระสงฆ์ในยุคโควิด-19 อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม

บทคัดย่อ

          งานวิจัยนี้เป็นเชิงคุณภาพ มีวัตถุประสงค์ คือ 1) เพื่อศึกษาการสาธารณสงเคราะห์ในพระพุทธศาสนา 2) เพื่อศึกษาการสาธารณสงเคราะห์ของพระสงฆ์ในยุคโควิด-19 อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม และ 3) เพื่อศึกษาแนวทางการสาธารณสงเคราะห์ของพระสงฆ์ในยุคโควิด-19 อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม โดยใช้เครื่องมือสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูล คือ 1) กลุ่มพระสงฆ์ที่ปฏิบัติสาธารณสงเคราะห์ 7 รูป 2) กลุ่มนักวิชาการศาสนา 5 รูป/คน และ 3) กลุ่มผู้ได้รับการสาธารณสงเคราะห์ 14 คน ผลการวิจัยพบว่า
          การสาธารณสงเคราะห์ของพระสงฆ์ในพระพุทธศาสนา: หลักการและวิธีการของคำสอนทางพระพุทธศาสนาคือการสงเคราะห์ทั้งกายและใจ นำคำสอนออกเผยแผ่เพื่อแก้ปัญหาสังคม ในสังคมสมัยใหม่การให้ไม่เพียงใช้ปัจจัยสิ่งของเท่านั้น เนื่องจากสังคมสมัยใหม่มีความสลับซับซ้อน ปัญหาสังคมก็มีความสลับซับซ้อนตาม
          การสาธารณสงเคราะห์ของพระสงฆ์ในยุคโควิด-19 อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม: กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลักในอำเภอธาตุพนมได้ปฏิบัติทั้งหมด 6 ด้าน พระสงฆ์ที่ทำการสาธารณสงเคราะห์มีจุดเน้นวิธีการสงเคราะห์ทั้งเหมือนและแตกต่างกัน สิ่งที่เหมือนกันคือทุกรูปมีหน้าที่ในการสงเคราะห์ด้านจิตใจ การให้คำแนะนำและคำปรึกษาผู้ที่มีปัญหาด้านจิตใจซึ่งเป็นผลกระทบจากโควิด
          แนวทางการสาธารณสงเคราะห์ของพระสงฆ์ในยุคโควิด-19 อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม: ได้แก่ 1) หลักการช่วยเหลือคือปฏิบัติตามพระธรรมวินัยด้วยการสวดมนต์ภาวนา เจริญสมาธิปัญญาและสร้างสติเพื่อรับมือกับปัญหาเบื้องต้น 2) สังเคราะห์ด้วยปัจจัยสี่แก่กลุ่มเสี่ยงและบุคลากรทางการแพทย์ สร้างขวัญและกำลังใจ ให้สถานที่วัดเป็นที่กักกันกลุ่มเสี่ยง การฌาปนกิจศพและให้คำแนะนำ และ 3) มีกระบวนในการทำงานอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เช่น การประชุมปรึกษาหารือกันของกลุ่มผู้ทำงานและประเมินความเสี่ยงของการทำงานเพื่อกำหนดแนวทางการช่วยเหลือที่เหมาะสมต่อไป