การจัดการท่องเที่ยวโดยใช้ธรรมนูญชุมชน : กรณีศึกษาตำบลลานข่อย อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง

บทคัดย่อ

          การท่องเที่ยวถือเป็นกลไกสำคัญในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจและมีบทบาทสำคัญในการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนในพื้นที่จังหวัดพัทลุงได้รับผลกระทบจากการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส โควิด-19 จึงจำเป็นที่จะต้องมีการเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับการท่องเที่ยวชุมชนให้สามารถฟื้นตัวได้อย่างมีประสิทธิภาพเพื่อที่จะก่อให้เกิดการสร้างงาน สร้างรายได้ให้กับคนในชุมชน
          การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการจัดการการท่องเที่ยวชุมชน วิเคราะห์รูปแบบการจัดการท่องเที่ยว และกำหนดเป็นธรรมนูญการท่องเที่ยวชุมชนพื้นที่ตำบลลานข่อย อำเภอป่าพะยอม จังหวัดพัทลุง โดยศึกษาจากข้อมูลเอกสาร กลุ่มตัวอย่างผู้ให้ข้อมูลจำนวน 59 คน และการจัดประชุมแบบมีส่วนในพื้นที่ จำนวน 5 ครั้ง ในการศึกษาครั้งนี้มีกฎหมายที่ใช้ในการวิเคราะห์เป็นสำคัญได้แก่ รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 พระราชบัญญัติการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย พ.ศ.2522 พระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยว
และมัคคุเทศก์ พ.ศ.2551 และแก้ไขเพิ่มเติม พระราชบัญญัตินโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ พ.ศ.2551 และที่แก้ไขเพิ่มเติม จากการศึกษาพบว่าการจัดการการท่องเที่ยวชุมชนเป็นการสร้างความสมดุลระหว่างทรัพยากรการท่องเที่ยว สังคม วัฒนธรรมและวิถีชีวิตและก่อให้เกิดการเรียนรู้ที่มีคุณค่า ในการจัดการท่องเที่ยวให้มีประสิทธิภาพที่ดีนั้นจำเป็นต้องมีการร่างเป็นธรรมนูญการท่องเที่ยวชุมชนซึ่งถือเป็นการกำหนดข้อตกลงหรือแนวทางพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวชุมชนและปฏิบัติร่วมกันในการบริหารจัดการท่องเที่ยวของชุมชน จะต้องสร้างกลไกและกำหนดระบบบริหารจัดการท่องเที่ยวของชุมชนอย่างสมดุล ภายใต้การสนับสนุนจากภาครัฐ ซึ่งได้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และการมีส่วนร่วมของชุมชน จัดระบบให้เกื้อกูลกันระหว่าง ด้านเศรษฐกิจ
ด้านสังคมและด้านทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของชุมชน