Creation of Digital Communication in Entertainment for the Preservation of the Performing Arts Culture of Thailand
Main Article Content
Abstract
At present, it must be accepted that social media plays a very important role in human life. Even the media industry uses social media as a channel to disseminate information. whether it is news updates Following current trends or trends, this may be because social media is comfortable to use. as well as easy access This is why people use social media that can be accessed quickly. Regardless of being in any age group from the study of the theory of cultural diffusion in performance The creation of digital communications in the field of entertainment in Thailand, the concept of preserving the culture in the field of entertainment and performances of Thailand. As well as the development of digital communication to preserve the entertainment and performance culture of Thailand. It was found that the media should adjust the performance culture that is a combination of suitable and harmonious coexistence in the same society, such as between old and new cultures. Between urban and rural culture make society move toward better things and prosper All people know and understand the performance cultural heritage of Thailand. especially the arts, traditions in depth know the cause and effect, the origin, know how to choose, improve, adapt to suit match the original condition as much as possible Learn what is right and true. for use in building the future Including cultural adaptation, the elements of performing arts and culture (literature, music, acting and other arts) and cultural societies that are way of life, beliefs should be intertwined into a holistic performance culture. There are specific characteristics of each cultural society performing.
Article Details
References
โกสินทร์ ชำนาญพล. (2562). การพัฒนารูปแบบเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อส่งเสริมศักยภาพผู้ประกอบการ. วารสารราชพฤกษ์. 17 (2), 130-138.
เขมณัฏฐ์ ดิสสงค์. (2562). การให้ความคุ้มครองภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านการแสดงออกทางศิลปวัฒนธรรมดั้งเดิม. วิทยานิพนธ์ นิติศาสตรมหาบัณฑิต สาขา นิติศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรามคำแหง
ฉันทนา ปาปัดถา. (2561). การสังเคราะห์คุณลักษณะของนักสื่อสารมวลชนดิจิทัลตามกรอบสมรรถนะบุคคล.
วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 26 (52), 143
ฐิติมา ปานศรี. (2562). ความเหลื่อมล้ำทางด้านชีวิตดิจิทัลในประเทศไทย. วิทยานิพนธ์เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐกิจดิจิทัล มหาวิทยาลัยรังสิต
ณชรต อิ่มณะรัญ. (2562). การดำรงอยู่และสุนทรียภาพของสัญรูปนาคในสื่อบันเทิงไทย. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิตสาขานิเทศศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรังสิต
ดำรงศักดิ์ สัตบุตร. (2564). การพัฒนาแบบจำลองด้านการสื่อสารเพื่อพยากรณ์ความเสี่ยงต่อการถูกล่อลวงบนสื่อดิจิทัล โดยใช้เทคนิคเหมืองข้อมูล. วิทยานิพนธ์นี้เป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาหลักสูตรนิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานิเทศศาสตร์ คณะนิเทศศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์
นิษฐา หรุ่นเกษม และคณะ. (2562). การพัฒนามาตรฐานจริยธรรมพื้นฐานสำหรับสื่อมวลชน:แนวทางกำกับดูแลตัวเองสำหรับรายการเกมโชว์และเรียลลิตี้โชว์. รมยสาร. 16 (3), 413-403.
พัชรี จันทร์ทอง. (2562). อนุภาค แบบเรื่องและการดัดแปลงละครอิงประวัติศาสตร์ข้ามภพ เรื่อง ทวิภพ และ
บุพเพสันนิวาส. วิทยานิพนธ์ นิเทศศาสตรมหาบัณฑิตสาขา นิเทศศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
เยาวลักษณ์ โบราณมูล. (2565). ปัจจัยต่อการกำหนดประเด็นข่าวกับคุณค่าทางจริยธรรมของการ เสนอข่าว ช่อง 9MCOTHD ในยุคดิจิทัล. วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารสื่อสารมวลชน. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
ลภาวี สารโกศล. (2564). ทาการะ วอง : การสื่อสาร การแสดงความหมายและวัฒนธรรมกลุ่มย่อย. วิทยานิพนธ์ นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต สาขานิเทศศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรังสิต
วรินทร์ พูลผล. (2563). ความรู้ความเข้าใจปฏิบัติการข้อมูลข่าวสารกับการคาดคะเนผลกระทบเชิงเศรษฐกิจในยุคดิจิทัล. วิทยานิพนธ์ เศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเศรษฐกิจดิจิทัล. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยรังสิต
วิลาสินี น้อยครบุรี. (2562). การจัดการแสดง แสง เสียง ชุด "พนมรุ้งมหาเทวาลัย". วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร มหาบัณฑิต สาขา นาฏยศิลป์ไทย. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
สุฑามาศ ราชวังเมือง. (2564). การอนุรักษ์และสืบสานการแกะหนังตะลุง บ้านควนมะพร้าว อำเภอเมือง จังหวัดพัทลุง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิตสาขาการจัดการศิลปะและวัฒนธรรม.บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่
สุทิพย์ บุญฮก. (2564). รูปแบบการพัฒนาศักยภาพผู้บริหารระดับกลางในกลุ่มผู้ประกอบการสื่อสารโทรคมนาคมยุคดิจิทัล. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาธุรกิจอุตสาหกรรมและทรัพยากรมนุษย์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
สสิธร เพิ่มสิน. (2562). บทบาทของโรงละครแห่งชาติในการสืบสานมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารงานวัฒนธรรม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์