ผลสัมฤทธิ์การบริหารงานบุคคลขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นยุคดิจิทัล

Main Article Content

วัชรพล อรุณรัตน์
ธนัสถา โรจนตระกูล

บทคัดย่อ

          บทความวิชาการนี้เป็นบทความที่กล่าวถึงการบริหารงานบุคคลขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ในการนำแนวคิดการจัดการภาครัฐแนวใหม่มาใช้ในการบริหารงานบุคคลให้มีประสิทธิภาพในยุคดิจิทัล โดยการนำหลักการบริหารแบบการมุ่งผลสัมฤทธิ์มาเป็นกรอบแนวคิดประยุกต์ใช้ในการปฏิบัติงานตามวิสัยทัศน์ พันธกิจ และวัตถุประสงค์ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นปัจจัยหลักแห่งความสำเร็จ ด้วยการขับเคลื่อนนโยบายสู่การปฏิบัติให้สอดคล้องกับกฎระเบียบข้อบังคับที่เกี่ยวข้อง และยึดประชาชนเป็นศูนย์กลาง รวมทั้งนำเอาระบบเทคโนโลยีดิจิทัลที่ทันสมัยมาเป็นเครื่องมือในการทำงานที่รวดเร็วแม่นยำ ส่งผลให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีสมรรถนะและสร้างความทันสมัยในการจัดการบริการสาธารณะที่มีคุณภาพ มีความโปร่งใส และตรวจสอบได้  ซึ่งเป็นกระบวนการที่ต้องดำเนินการอย่างเป็นระบบ เพื่อผลักดันให้การปฏิบัติงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นบรรลุเป้าหมาย โดยการเชื่อมโยงเป้าหมายผลการปฏิบัติงานในระดับองค์กร หน่วยงาน และบุคคลเข้าด้วยกัน ในการวัดผลความสำเร็จได้จากการประเมินผลสัมฤทธิ์ของงานต้องมีการกำหนดตัวชี้วัดที่ชัดเจน และดัชนีเป้าหมายผลการปฏิบัติงานที่บ่งชี้ถึงผลสำเร็จของงานอย่างเป็นรูปธรรม ชัดเจน และเหมาะสมกับลักษณะงาน การมุ่งผลสัมฤทธิ์ของงานจะพิจารณาจากปริมาณงาน คุณภาพของงาน ตรงตามกำหนด และความคุ้มค่าของการใช้ทรัพยากร อีกทั้งยังเป็นการพัฒนาศักยภาพบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นให้มีความรู้ ความเข้าใจ ความสามารถสร้างสรรค์ และมีความเป็นมืออาชีพด้วยการนำเทคโนโลยีมาประยุกต์ใช้ ส่งผลให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นมีประสิทธิภาพ สามารถตอบสนองความต้องการของประชาชนได้อย่างตรงจุด มีคุณภาพ และมาตรฐานเดียวกัน ตลอดจนการสนับสนุนการพัฒนาที่ครอบคลุมในทุกมิติ


 

Article Details

บท
บทความวิชาการ

References

จุฑาทิพย์ สุจริตกุล. (2563). การนำหลักธรรมาภิบาลมาบริหารในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทย. วารสารสมาคมนักวิจัย. 25 (3), 243.

จุมพล หนิมพานิช. (2550). การบริหารจัดการภาครัฐใหม่ : หลักการ แนวคิด และกรณี ตัวอย่างของไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ดวงพร แสงทอง. (2562). เอกสารประกอบการสอน วิชาองค์การและการจัดการสมัยใหม่. มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.

พระมหาสิทธิศักดิ์สิทฺธาภิรโต (เสนา). (2561). การบริหารงานแบบมุ่งผลสัมฤทธิ์ของเทศบาลเมืองเพชรบูรณ์ จังหวัดเพชรบูรณ์. วิทยานิพนธ์ปริญญาโท. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระราชบัญญัติการบริหารงานและการให้บริการภาครัฐผ่านระบบดิจิทัล พ.ศ.2562. (2562, 22 พฤษภาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 136 (ตอนที่ 67 ก) : 57-66.

ลือรัตน์ อนุรัตน์พานิช. (2558). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ในระบบสาธารณสุข. เจ บิคส์.

วิลาวรรณ รพีพิศาล. (2550). หลักการจัดการ. (พิมพครั้งที่่ 3). วิจิตรหัตถกร.

วีระยุทธ พรพจน์ธนมาศ และวงพักตร์ภู่พันธ์ศร. (2562). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดระยอง. วารสารจันทรเกษมสาร. 25 (1), 143.

สกล บุญสิน. (2560). การจัดการทระพยากรมนุษย์. ศูนย์บริหารงานวิจัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

เสาวลักษณ์ ดีมั่น. (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการให้บริการสาธารณะขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในอำเภอแปลงยาว จังหวัดฉะเชิงเทรา. วิทยานิพนธ์ปริญญาโท. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.

Christensen, T., & Lægreid. P. (2013). Transcending new public management : The transformation of public sector reforms. Ashgate.

Flynn, N. (2002). Explaining the new public management: The importance of context' in McLaughlin. Routledge.

Hood, C. (1991). A public management for all seasons. Public Administration. 69, 3-5.