รูปแบบการสร้างจิตอาสาและบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ ของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ในจังหวัดเลย

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษารูปแบบการสร้างจิตอาสาและบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ในจังหวัดเลย และ (2) พัฒนารูปแบบการสร้างจิตอาสาและบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ของนักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ในจังหวัดเลย ประชากร ได้แก่ นักศึกษาที่กำลังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยสงฆ์ทั้งสองแห่งในจังหวัดเลย จากการสุ่มตัวอย่างจำนวนทั้งหมด 200 รูป/คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถามและการสัมภาษณ์แบบเชิงลึก สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า นักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ทั้งสองแห่งมีเจตคติที่ดีต่องานจิตอาสาและบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก (  = 3.50, S.D. = 0.75) นักศึกษามหาวิทยาลัยสงฆ์ทั้งสองแห่งมีพฤติกรรมที่แสดงออกทางสังคมด้านจิตอาสาและบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ โดยภาพรวมอยู่ในระดับเกือบทุกครั้ง (  = 4.05, S.D. = 0.78) นอกจากนี้ยังได้เสนอแนะให้มหาวิทยาลัยสงฆ์ทั้งสองแห่งได้ส่งเสริมกิจกรรมจิตอาสาและบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์ของนิสิตนักศึกษาด้วย เพราะงานจิตอาสาคือความตระหนักของบุคคลถึงปัญหาที่เกิดขึ้นในสังคม ทำให้เกิดความรู้สึกปรารถนาที่จะช่วยเหลือสังคม ต้องการเข้าไปแก้วิกฤตการณ์โดยรับรู้ถึงสิทธิควบคู่ไปกับหน้าที่และความรับผิดชอบ จากการสัมภาษณ์นักศึกษา พบว่า มหาวิทยาลัยสงฆ์มีความโดดเด่นด้านกิจกรรมจิตอาสา และควรมีแนวนโยบายที่ชัดเจนด้านจิตอาสาและการบำเพ็ญสาธารณะประโยชน์แก่นักศึกษา ซึ่งนักศึกษาเองก็พร้อมที่จะขับเคลื่อนและเข้าร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ของมหาวิทยาลัยที่จัดขึ้นอย่างเต็มกำลังความสามารถ จิตอาสามีรูปแบบที่ชัดเจน คือ นักศึกษามีเจตคติที่ดีต่อกิจกรรมจิตอาสา การรับรู้ความสามารถของตน การเห็นคุณค่าในตนเอง สิ่งจูงใจให้เกิดจิตอาสา พฤติกรรมที่แสดงออกทางสังคม การมีตัวแบบด้านจิตอาสา และมีการสนับสนุนทางสังคม