การประเมินตามสภาพจริงของผลการเรียนรู้ตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิอุดมศึกษา ระดับปริญญาตรี สาขาศึกษาศาสตร์
คำสำคัญ:
การประเมินตามสภาพจริง, ผลการเรียนรู้ตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิ, ระดับปริญญาตรี, สาขาศึกษาศาสตร์บทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) สร้างและพัฒนากรอบการประเมินผลตามสภาพจริงตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิอุดมศึกษาฯ (2) สร้างและหาคุณภาพของเครื่องมือ และเกณฑ์ และ (3) ศึกษาผลของการใช้กรอบการประเมินผลตามสภาพจริงฯ ตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาเป็นนักศึกษาระดับปริญญาตรีชั้นปีที่ 1-4 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2560 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ แบบสอบถามผู้เชี่ยวชาญในการตรวจสอบคุณภาพด้านความเที่ยงตรงของกรอบการประเมินผลตามสภาพจริงฯ เครื่องมือ และเกณฑ์การประเมินผลตามกรอบการประเมิน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ การวิเคราะห์เนื้อหา ร้อยละ และค่าเฉลี่ย ผลการวิจัยได้กรอบการประเมินผลการเรียนรู้ฯ ที่แสดงถึงแนวทางการประเมินตามสภาพจริงของอาจารย์ที่มีความสอดคล้องกันระหว่างวัตถุประสงค์ที่กำหนดไว้ในการจัดการเรียนการสอนกับมาตรฐานผลการเรียนรู้ในรายละเอียดของกระบวนวิชา (มคอ.3) หลักฐานการเรียนรู้ การจัดการเรียนรู้ และการวัดและประเมิน ได้เครื่องมือ และเกณฑ์ที่ใช้ในการประเมินผลการเรียนรู้ที่ออกแบบและสร้างตามรายละเอียดที่กำหนดไว้ในกรอบการประเมินผลตามสภาพจริงฯ ผลการใช้กรอบการประเมินผลตามสภาพจริงฯ พบว่า ทุกกระบวนวิชาสามารถประเมินผลการเรียนรู้ของนักศึกษาได้ครอบคลุมมาตรฐานผลการเรียนรู้ที่กำหนดไว้ในรายละเอียดของกระบวนวิชาทุกด้าน โดยนักศึกษาส่วนใหญ่มีผลการเรียนรู้ในภาพรวมอยู่ในระดับดีมากถึงดีเยี่ยม
เอกสารอ้างอิง
ชัยพฤกษ์ เสรีรักษ์ และ คณะ. (2542). คู่มือการประเมินผลโดยใช้แฟ้มผลงานดีเด่น. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาคุณภาพวิชาการ (พว.).
ทิวัตถ์ มณีโชติ. (2549). การวัดและประเมินผลการเรียนรู้ตามหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ศูนย์ส่งเสริมวิชาการ.
ธนสาร บัลลังก์ปัทมา. (2555). การออกแบบการเรียนรู้แบบ Backward design (2). สืบค้นจาก https://www.gotoknow.org/posts/224435.
ฤตินันท์ สมุทร์ทัย. (2558). การวิจัยเพื่อพัฒนาการเรียนรู้. เชียงใหม่: ครองช่าง พริ้นท์ติ้ง.
วนิดา สาระพางค์, นวลพรรณ วรรณสุธี, และ กฤธยากาญจน์ โตพิทักษ์. (2558). การพัฒนาชุดเครื่องมือประเมินคุณลักษณะบัณฑิตด้านทักษะทางปัญญาตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับปริญญาตรี หลักสูตรการศึกษาบัณฑิต (5ปี) โดยประยุกต์ใช้ทฤษฎีการสรุปอ้างอิงความน่าเชื่อถือของผลการวัด. ครุศาสตร์สาร, 9(2), 59-66.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2544). ทฤษฎีการทดสอบแบบดั้งเดิม (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ส. วาสนา ปวาลพฤกษ์ และ คณะ. (2543). ระบบการวัดและประเมินผลผู้เรียนระดับอุดมศึกษาตามแนวพระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดอรุณการพิมพ์.
สุขุมาล หวังวณิชพันธุ์. (2561). มคอ.คืออะไรในการจัดการศึกษาระดับอุดมศึกษา. สืบค้นจาก http://blog.rmutp.ac.th/sukumal.w/2018/03/30
เอกรินทร์ สี่มหาศาล และ สุปรารถนา ยุกตะนันทน์. (2546). กระบวนการวัดและประเมินผลตามหลักสูตรการศึกษาพื้นฐาน พุทธศักราช 2544. กรุงเทพฯ: บุ๊ค พอยท์.
อุทุมพร จามรมาน. (2540). การตีค่าความสามารถที่แท้จริงของผู้เรียนเพื่อการปฏิรูปการศึกษา. กรุงเทพฯ: ฟันนี่พับลิชซิ่ง.
ภาษาอังกฤษ
Fasko, D. J., & Grubb, D. J. (1997). Implications of the learner–centered battery for new teacher standards and teacher education reform in Kentucky. New Jersey: Prentice–Hall.
Ross, J. A., Rolheiser, C., & Hogaboam–Gray, A. (1998). Student evaluation in co–operative learning: Teacher conditions. Teachers and Teaching: Theory and Practice, 2(4), 299–316.
Wiggings, G. (1989). Teaching to the (authentic) test. Education Leadership, 46(7), 141-147.
