การวิเคราะห์แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติของนักเรียนอาชีวศึกษา: กรณีศึกษาสาขาวิชาคอมพิวเตอร์กราฟิก

บทคัดย่อ

          งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาแบบการเรียนศิลปะปฏิบัติของนักเรียนอาชีวศึกษาสาขาวิชาคอมพิวเตอร์กราฟิก และ  2) วิเคราะห์แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติกับภูมิหลังที่ต่างกันในเรื่องเพศ ระดับชั้นปี ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และวิทยาลัย ภายใต้สมมติฐานของการวิจัย คือ ภูมิหลังที่แตกต่างกันมีผลต่อแบบ  การเรียนศิลปะปฏิบัติแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพ สาขาวิชาคอมพิวเตอร์กราฟิก จำนวน  226  คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แบบสอบถาม  แบบมาตราส่วนประเมินค่า 5 ระดับ ได้แก่ มากที่สุด มาก ปานกลาง น้อย และน้อยที่สุด แบบสัมภาษณ์กึ่งมีโครงสร้าง และแบบวิเคราะห์ผลงานศิลปะชนิดตรวจสอบรายการเกี่ยวกับแบบการเรียนศิลปะปฏิบัติ 4 แบบ ตามทฤษฎีของ จอห์น เอ ไมเคิล ได้แก่ 1) แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติปฐมแบบเชิงกล 2) แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติปฐมแบบดั้งเดิม 3) แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติปฐมแบบเชิงปัญญา และ 4) แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติปฐมแบบสหัชญาณและอารมณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าด้วยร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที และการทดสอบค่าเอฟ

          ผลการวิจัยพบว่า 1) จากแบบการเรียนศิลปะปฏิบัติทั้ง 4 แบบ นักเรียนส่วนใหญ่มีลักษณะแบบการเรียนศิลปะปฏิบัติปฐมแบบเชิงเชิงกลมากที่สุด ( = 4.24) รองลงมา ได้แก่ แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติปฐมแบบเชิงปัญญา ( = 3.47) ศิลปะปฏิบัติปฐมแบบสหัชญาณและอารมณ์ ( = 3.33) ตามลำดับ ส่วนแบบการเรียนศิลปะปฏิบัติที่พบน้อยที่สุด คือ แบบการเรียนศิลปะปฏิบัติปฐมแบบดั้งเดิม ( = 3.16) 2) เมื่อวิเคราะห์เปรียบเทียบแบบการเรียนศิลปะปฏิบัติจำแนกตามภูมิหลัง และจากการทดสอบสมมติฐานการวิจัย  พบว่า ภูมิหลังเรื่องเพศ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และวิทยาลัย มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ส่วนระดับชั้นปีไม่มีความแตกต่างกันของแบบการเรียนศิลปะปฏิบัติทั้ง 4 แบบ ตามระดับนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับ  .05