ปัจจัยแห่งความสำเร็จของมหาวิทยาลัยสีเขียวที่ยั่งยืน
DOI:
https://doi.org/10.14456/educu.2021.27คำสำคัญ:
ปัจจัยแห่งความสำเร็จ, มหาวิทยาลัยสีเขียวที่ยั่งยืน, ความยั่งยืนบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยแห่งความสำเร็จในการพัฒนาไปสู่มหาวิทยาลัยสีเขียวที่ยั่งยืน ซึ่งศึกษาข้อมูลการดำเนินการของจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ผู้ให้ข้อมูล คือ ผู้บริหาร หัวหน้าส่วนงาน และเจ้าหน้าที่เกี่ยวข้องในจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้การวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า ปัจจัยแห่งความสำเร็จของมหาวิทยาลัยสีเขียวที่ยั่งยืนมี 4 ปัจจัย ประกอบด้วย ปัจจัยที่ 1 การกําหนดนโยบายมหาวิทยาลัยสีเขียวหรือมหาวิทยาลัยที่ยั่งยืน ที่ครอบคลุมประเด็นด้านสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ทั้งทางด้านกายภาพและการสร้างความตระหนักรู้ให้กับประชาคมในมหาวิทยาลัย ปัจจัยที่ 2 การมีส่วนร่วมของทุกคน โดยเฉพาะผู้บริหารรวมถึงการแต่งตั้งคณะทํางานเพื่อดําเนินการตามนโยบายที่ได้ประกาศไว้อย่างชัดเจน ปัจจัยที่ 3 การกําหนดตัวชี้วัด เป้าหมาย การติดตาม ประเมินผลการโครงการและกิจกรรม โดยใช้กระบวนการคุณภาพ (P-D-C-A) ปัจจัยที่ 4 การเรียนรู้เพื่อสร้างการเปลี่ยนแปลงในทุกภาคส่วนของมหาวิทยาลัย ไม่ว่าจะเป็นระดับผู้บริหาร คณาจารย์ บุคลากรสายสนับสนุน รวมถึงนิสิตนักศึกษา ให้ใส่ใจ มีความรู้ ความตระหนักและพฤติกรรมด้านสิ่งแวดล้อม
เอกสารอ้างอิง
คุณธรรม สันติธรรม. (2548). แนวทางการวางผังและจัดการสู่มหาวิทยาลัยเขียวสะอาด มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิต [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2555). แผนยุทธศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย พ.ศ. 2555-2559. สำนักงานอธิการบดี จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ตรึงใจ บูรณสมภพ, มาลินี ศรีสุวรรณ, ปราโมทย์ ธาราศักดิ์, ชัยสิทธิ์ ด่านกิตติกุล, ฐิติพัฒน์ ประทานทรัพย์, พันธุดา พุฒิไพโรจน์, ภัทรพล เวทยสุภรณ์, และ ธาริณี รามสูต. (2546). รายงานวิจัยโครงการมหาวิทยาลัยสีเขียวสะอาด. คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธวัชชัย บัวขาว. (2555). การกำหนดนโยบายและแนวทางปฏิบัติสู่มหาวิทยาลัยสีเขียว กรณีศึกษา : มหาวิทยาลัยทักษิณ วิทยาเขตพัทลุง [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ไม่ได้ตีพิมพ์]. สาขาวิชาสถาปัตยกรรมและการวางแผน คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
นงณภัทร รุ่งเนย. (2555). อุดมศึกษาไทยกับการพัฒนาสังคมที่ยั่งยืน. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 40(1), 233-242.
นพวรรณ เชาว์ดำรงสกุล. (2546). การพัฒนารูปแบบการจัดการสิ่งแวดล้อมในสถาบันราชภัฎ [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. Chulalongkorn University Intellectual Repository (CUIR). http://cuir.car.chula.ac.th/handle/123456789/11031
บุญไชย สถิตมั่นในธรรม. (2558, 23 มกราคม). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยที่ยั่งยืน [Paper presentation]. From Green University to Sustainable Campus: Experiences from the University of Hong Kong, กรุงเทพมหานคร.
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี. (2552). มหาวิทยาลัยสีเขียว (Green campus). http://www.digital.lib.kmutt.ac.th/magazine/issues3/covers/cover1.html
สำนักบริหารระบบกายภาพ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2559). จุฬาฯ มหาวิทยาลัยยั่งยืน (CU sustainable university). Green Chula. http://www.green.chula.ac.th/
อิสรี รอดทัศนา. (2558). มหาวิทยาลัยสีเขียว. วารสารมหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติวิชาการ, 18(36), 171-186.
ภาษาอังกฤษ
Chula Green Campus 2015. (2016). CU let it green. https://www.facebook.com/chulaletitgreen/?fref=n
Chulalongkorn University. (2015). Chulalongkorn University sustainability report 2013-2014. Chulalongkorn University.
Hasegawa, N. B. (2008). Creating a green community: Understanding student environmental behaviours for increased campus participation at Northwestern University [Master’s thesis]. CiteSeerX. https://citeseerx.ist.psu.edu/viewdoc/download?doi=10.1.1.476.6250&rep=rep1&type=pdf
Universitas Indonesia. (2016). UI green metric world university ranking. http://www.greenmetric.ui.ac.id/id/page/ranking_2015
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
