การศึกษาความสัมพันธระหวางการสนับสนุนทางสังคม การปรับตัว และคุณภาพชีวิตของผูสูงอายุ

Abstract

การศึกษาวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงคเพื่อศึกษา 1) ระดับการสนับสนุนทางสังคม การปรับตัวและคุณภาพชีวิตของ ผูสูงอายุ 2) ความสัมพันธระหวางการสนับสนุนทางสังคมกับคุณภาพชีวิตของผูสูงอายุ 3) ความสัมพันธระหวางการปรับตัว กับคุณภาพชีวิตของผูสูงอายุ กลุมตัวอยางที่ใชในการวิจัยครั้งนี้ ไดแก ผูสูงอายุที่เปนสมาชิกของชมรมผูสูงอายุมีอายุ 65-70 ป อําเภอเมือง จังหวัด ขอนแกนจํานวน 251 คน ใชวิธีการสุมแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใชในการวิจัยครั้งนี้ คือ แบบสอบถาม ผูวิจัยจึงใชวิธีการคํานวณ ขนาดตัวอยาง กรณีไมทราบจํานวน ประชากร ตามสูตรของ ดับเบิลยู. จี. คอชแรน [11] สถิติที่ใชในการวิเคราะหขอมูล ไดแก การแจกแจงความถี่ คารอยละ คาเฉลี่ย (Mean) สวนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (Standard Deviation) และคาสหสัมพันธของ (Pearson Product Moment Correlation Coefficient)

ผลการวิจัยพบว่า

1. ระดับการปรับตัวของผูสูงอายุ อยูในระดับปานกลาง (คาเฉลี่ย 2.80) คุณภาพชีวิตของผูสูงอายุ อยูในระดับปานกลาง (คาเฉลี่ย 2.79) และการสนับสนุนทางสังคมของผูสูงอายุ อยูในระดับปานกลาง (คาเฉลี่ย 2.33)

2. ความสัมพันธระหวางการสนับสนุนทางสังคมกับคุณภาพชีวิตของผูสูงอายุ พบวา การสนับสนุนทางสังคมของ ผูสูงอายุ มีความสัมพันธทางบวกกับคุณภาพของผูสูงอายุ (r =.67**) อยางมีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ .01

3. ความสัมพันธระหวางการปรับตัวของผูสูงอายุกับคุณภาพชีวิตของผูสูงอายุ พบวา การปรับตัวของผูสูงอายุมีความ สัมพันธทางบวกกับคุณภาพของผูสูงอายุ (r = .81**) อยางมีนัยสําคัญทางสถิติที่ระดับ .01