ผลการใช้กิจกรรมนันทนาการเพื่อเสริมสร้างความฉลาดทางอารมณ์ของนักกีฬาฟุตบอลชาย มหาวิทยาลัยราชภัฎภูเก็ต

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาผลของการใช้กิจกรรมนันทนาการที่มีต่อการพัฒนาความสามารถทางด้านอารมณ์ของนักกีฬาฟุตบอลชายมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต และ 2.เพื่อเปรียบเทียบผลของการใช้กิจกรรมนันทนาการที่มีต่อการพัฒนาความฉลาดทางอารมณ์ของนักกีฬาฟุตบอลชายมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต ใช้รูปแบบการวิจัยกึ่งการทดลอง กลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง คือ นักกีฬาฟุตบอลชายมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต จำนวน 40 คน โดยใช้แผนการทดลองแบบ control group design pretest posttest design เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บข้อมูลเป็นแบบวัดความฉลาดทางอารมณ์ของกรมสุขภาพจิต แล้วนำข้อมูลที่รวบรวมได้จากแบบสอบถามมาวิเคราะห์โดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ประกอบด้วย ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และเปรียบเทียบโดยการทดสอบค่าที (t-test) และการทดสอบค่าสถิติค่าเอฟ (F-test) แล้วนำข้อมูลที่รวบรวมได้จากเอกสาร วรรณกรรม แบบสัมภาษณ์ แบบบันทึก แบบสังเกต มาวิเคราะห์แบบเชิงเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า นักกีฬาฟุตบอลชายมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต กลุ่มควบคุม ภายหลังเข้าร่วมกิจกรรมนันทนาการโดยอิสระ มีความฉลาดทางอารมณ์โดยรวมต่ำกว่าก่อนเข้าร่วมกิจกรรมโดยอิสระมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 พบว่า ด้านการควบคุมตนเองและด้านความภูมิใจตนเองสูงกว่าก่อนเข้าร่วมกิจกรรมนันทนาการโดยอิสระ ส่วนด้านความเห็นใจผู้อื่น ด้านความรับผิดชอบ ด้านการมีแรงจูงใจ ด้านการตัดสินใจแก้ปัญหา ด้านความมีสัมพันธภาพ ด้านพอใจในชีวิต และด้านความสงบสุขทางใจไม่สูงขึ้น ส่วนนักกีฬาฟุตบอลชายมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต กลุ่มทดลอง ภายหลังเข้าร่วมกิจกรรมนันทนาการ มีความฉลาดทางอารมณ์โดยรวมสูงกว่าก่อนเข้าร่วมกิจกรรมนันทนาการอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่า ด้านการควบคุมตนเอง ด้านความรับผิดชอบ ด้านความมีสัมพันธภาพและด้านความภูมิใจตนเองสูงขึ้น ส่วนด้านความเห็นใจผู้อื่น ด้านการมีแรงจูงใจ ด้านการตัดสินใจแก้ปัญหา ด้านความพอใจในชีวิต และด้านความสงบสุขทางใจ ไม่สูงขึ้น นักกีฬาฟุตบอลชายมหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต กลุ่มทดลอง ภายหลังเข้าร่วมกิจกรรมนันทนาการตามโปรแกรมมีความฉลาดทางอารมณ์โดยรวมสูงกว่ากลุ่มควบคุมที่เข้าร่วมกิจกรรมนันทนาการโดยอิสระอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ.05 และเมื่อพิจารณารายด้านพบว่า ด้านความรับผิดชอบ ด้านการตัดสินใจแก้ปัญหาและด้านความพอใจในชีวิตกลุ่มทดลองสูงกว่ากลุ่มควบคุม