การนำนโยบายผู้สูงอายุไปสู่การปฏิบัติ: กรณีร่วมจัดบริการของหน่วยงานรัฐและองค์กรประชาสังคมในจังหวัดเพชรบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาสภาพการณ์ ปัญหาและอุปสรรคการนำนโยบายผู้สูงอายุไปปฏิบัติ (2) เพื่อวิเคราะห์การร่วมจัดบริการของหน่วยงานภาครัฐและองค์กรภาคประชาสังคมในการนำนโยบายผู้สูงอายุไปปฏิบัติ และ (3) เพื่อเสนอแนวทางการพัฒนาการร่วมจัดบริการของหน่วยงานภาครัฐและองค์กรภาคประชาสังคมในการนำนโยบายผู้สูงอายุไปปฏิบัติ ใช้ระเบียบวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการศึกษาและวิเคราะห์ข้อมูลจากการวิจัยเอกสารและการสัมภาษณ์เจาะลึก ผู้ให้ข้อมูลสำคัญได้แก่ ผู้แทนภาครัฐ และภาคประชาสังคม ใช้วิธีการเลือกแบบเจาะจง จำนวน 38 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เจาะลึก วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหาและตีความ และตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูลแบบสามเส้าและตรวจสอบโดยผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ผลการวิจัยพบว่า (1) การนำนโยบายผู้สูงอายุไปปฏิบัติต้องยึดความเข้าใจเชิงลึกในบริบทของท้องถิ่นร่วมกับการใช้เทคโนโลยีและความพร้อมของบุคลากร (2) ส่งเสริมบทบาทของภาคประชาสังคมให้เข้ามาเกื้อหนุนในเชิงพื้นที่ต่อการทำงานร่วมกับภาครัฐด้วยระบบความร่วมมือแบบเครือข่าย (3) การพัฒนาการร่วมจัดบริการควรใช้พื้นที่ในชุมชนเป็นศูนย์บริการดูแลผู้สูงอายุแบบองค์รวม สร้างระบบฐานข้อมูลให้เชื่อมโยงกันระหว่างรัฐและภาคประชาสังคม
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กลุ่มนโยบายและวิชาการ สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดเพชรบุรี. (2567). รายงานสถานการณ์ทางสังคม จังหวัดเพชรบุรี ประจำปี 2567. เพชรบุรี. สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดเพชรบุรี.
กิติยา ศรีเลศฟ้า. (2558). กรุงเทพมหานคร มหานครแห่งความสุขของผู้สูงวัย. ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการนำนโยบายผู้สูงอายุไปปฏิบัติ. มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.
กนกวรรณ เหลืองมงคลเลิศ. (2567). สภาพปัจจุบันของประชากรผู้สูงอายุไทย. เรียกใช้เมื่อ 16 พฤษภาคม 2568 จาก https://thaipublica.org/2024/02/thailand-becomes-aged-society/
กองส่งเสริมศักยภาพผู้สูงอายุ กรมกิจการผู้สูงอายุ. (2564). สภาพปัจจุบันของประชากรผู้สูงอายุไทย. เรียกใช้เมื่อ 30 พฤษภาคม 2568 จาก https://www.dop.go.th/th/know/1/926
บุหลัน ทองกลีบ. (2550). บทบาทภาครัฐในการจัดสวัสดิการแก่ผู้สูงอายุในเขตกรุงเทพมหานคร. มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.
แผนปฏิบัติการด้านผู้สูงอายุ ระยะที่ 3 (พ.ศ. 2566-2580) กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
แผนปฏิบัติการระยะ 5 ปี (พ.ศ. 2566-2570) กระทรวงพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
พระราชบัญญัติผู้สูงอายุ. (2546). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 120 ตอนที่ 130 ก หน้า 1-14 (31 ธันวาคม 2546 ).
ภาคิน กิติคุณนิติพงศ์. (2562). การบริหารนโยบายขององค์การปกครองส่วนท้องถิ่นเพื่อรองรับสังคมผู้สูงอายุ. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ. 4(2), 94-107.
รุ่งระพี เถยศิริ. (2551). การเตรียมความพร้อมขององค์การบริหารส่วนตำบลในจังหวัดสุราษฎร์ธานีเพื่อรองรับสังคมผู้สูงอายุ. มหาวิทยาลัยขอนแก่น, ขอนแก่น.
วรเวศม์ สุวรรณระดา. (2567). การสร้างคุณภาพชีวิตที่ดียามชราภาพโดยเน้นผู้สูงวัยเป็นศูนย์กลางคุณค่าและการให้บทบาทที่ชัดเจนต่อภาครัฐระดับท้องถิ่น. เรียกใช้เมื่อ 17 มีนาคม 2568 จาก https://readthecloud.co/design-korakot-aromdee/
ศุภชัย ยาวะประภาษ. (2557). นโยบายสาธารณะ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เศรษฐวัฒน์ โชควรกุล. (2555). นโยบายการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยลงกรณ์, พระนครศรีอยุธยา.
สัณห์หทัย สงวนศักดิ์. (2550). ปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อการสร้างประสิทธิผลของการนำนโยบายการส่งเสริมบริการสังคมแก่ผู้สูงอายุไปปฏิบัติ: กรณีศึกษา กรุงเทพมหานคร. มหาวิทยาลัยรามคำแหง, กรุงเทพฯ.
Bovaird, T. (2007). “Beyond Engagement and Participation: User and community coproduction of public services.” Public Administration Review: 346-860.
Pestoff, V., Sephen P. O. and Taco B. (2006). “Patterns of Co-production in Public Services: Some concluding thoughts.” Public Management Review: 591-595.
Pestoff, V., Brandsen, T., & Verschuere B. (2012). New Public Governance, The Third Sector, and Co-Production. New York Routledge Taylor & Francis Group.
Pressman, J. L., & Wildavsky A. (1984). Implementation (3rd ed.). Berkeley, California: University of California Press.
Van Meter, D. S., & Van Horn, C. E. (1975). The Policy Implementation Process: A Conceptual Framework. Administration & Society, 6(4), 445-488.
