ความมั่นคงทางสังคมวัฒนธรรม: ความท้าทายของพระพุทธศาสนาในหลวงพระบาง
Main Article Content
บทคัดย่อ
ความมั่นคงทางสังคมวัฒนธรรมถือว่าเป็นความมั่นคงแห่งมนุษย์ในอีกมิติหนึ่งที่มีความสำคัญ พระพุทธศาสนา และโครงสร้างทางสังคมวัฒนธรรม วิถีชีวิตและพฤติกรรมของคนลาวในหลวงพระบางกำลังประสบกับความท้าทายในรูปแบบใหม่ของความก้าวหน้าของระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ ซึ่งมีแนวโน้มเข้มข้นและรุนแรงเพิ่มขึ้น แต่พระพุทธศาสนายังมีความมั่นคงและคงความเข้มแข็งทานกระแสโลกาภิวัฒน์อยู่ได้จากการยึดหลักทางสายกลาง มีการปรับตัวให้สอดคล้องกับสภาพการเปลี่ยนแปลง กอปรกับการประพฤติปฏิบัติตัวของพระสงฆ์ลาวที่ยังยึดมั่นในหลักธรรมคำสอนตามหลักพระพุทธศาสนา การเปลี่ยนแปลงเชิงโครงสร้างทางสังคมจากกระแสการบริโภคนิยมในปัจจุบันส่งผลต่อการอพยพย้ายถิ่นของเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ในหลวงพระบางเพื่อการลงทุนธุรกิจการท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง การแผ่ขยายของชุมชนชาวจีนและวัฒนธรรมตะวันตกส่งผลกระทบวิถีชีวิตของคนลาวในหลวงพระบางซึ่งคงยึดถือและปฏิบัติตามจารีตประเพณีที่ปฏิบัติสืบต่อกันมา และยังคงศรัทธาและยึดมั่นหลักคำสอนของพระพุทธศาสนาควบคู่ไปกันการนับถือผี การถ่ายทอดวัฒนธรรม ประเพณีจากรุ่นสู่รุ่นผ่านศรัทธาความเชื่อ และความเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาต้องทำอย่างเป็นระบบและต่อเนื่อง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงแถลงข่าวและวัฒนธรรม. (2543). ประวัติศาสตร์ลาว (ดีกดำบรรพ์-ปัจจุบัน).เวียงจันทน์: โรงพิมแห่งลัด.
ธเนศ วงศ์ยานนาวา. (2018). แปลผลงาน On Governmentality ว่า “ว่าด้วยการปกครอง” ต่อมาแปลเป็น “การปกครองชีวญาณ” ซึ่งได้ให้เหตุผลว่ามาจากคำว่า “govern + mentality” ที่แปลว่า “การปกครองวิธีคิด” ซึ่งได้แปลได้ความหมายตรงและเป็นที่ยอมรับในวงวิชาการอย่างแพร่หลายแล้ว อ่านเพิ่มเติม การกลับไปพิจารณา “เหตุผลของรัฐและการปกครองชีวญาณของฟูโกต์: ทัศนะเชิงวิพากษ์จากคำบรรยายที่วิทยาลัยแห่งฝรั่งเศส เรียกใช้เมื่อ 23 ตุลาคม 2561 จาก http://www.patranun. com/2015/09/blog-post.html
ปิยฉัตร์ สินธุสอาด. (2540). สังคมล้านช้างตั้งแต่ปลายพุทธศตวรรษที่ 21 ถึงต้นพุทธศตวรรษที่ 23. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศุภชัย สิงห์ยะบุศย์ และคณะ. (2545). ลาวตอนล่าง “สะหวันเขต สาละวัน เซทอง จำปาสัก และอัตตะปือ: ห้าแขวงลาวตอนล่าง. กรุงเทพมหานคร: เอกสารวิชาการชุด โครงการอาณาบริเวณศึกษา 5 ภูมิภาค, ลำดับที่ 9, สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สมสุข หินวิมาน. (2556). หน่วยที่ 9 เทคโนโลยี การสื่อสาร และโลกาภิวัตน์, ชุดวิขาเศรษฐกิจและการเมืองระหว่างประเทศ. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
David Berliner. (2010). Perdre l’esprit du lieu : les politiques de l’Unesco à Luang Prabang (rdp Lao). Terrain, 55, 100. Retrieved December 23, 2016 from https://journals.openedition.org/terrain/14077
Jean Baudrillard. (1978). Le système des objets, (Paris: Gallimard, Poche.
Kanak Baran Barua. (2016). Buddhism in the Mekong Region: Modernization and Globalization. Journal of Religious Studies, Buddhism and Living, 1(1),4.
Patrice Ladwig. (2017). Between cultural preservation and this-worldly commitment: Modernization, Social Activism and the Lao Buddhist Sangha, p. 5. Retrieved October 12, 2017 from https://www.eth.mpg.de /3466688/Ladwig_-_Between_cultural_EFEO_-_draft.pdf
Valadimir Jankélévitch. (1983). L’Irréversible et la Nostalgie. Paris: Flammarion, coll. Champs.