หมอลำกับการสร้างพื้นที่การยอมทางสังคมในวาทกรรม “ศิลปินพื้นบ้าน”

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อสะท้อนให้เห็นถึงวาทกรรมการยอมรับทางสังคมของหมอลำที่มีการต่อสู้การสร้างพื้นที่การยอมรับทางสังคมจากวาทกรรมศิลปินเต้นกินรำกิน เป็นศิลปินพื้นบ้านเพื่ออนุรักษ์ศิลปวัฒนธรรม เนื่องจากหมอลำเป็นการแสดงของชาวอีสานที่มีมายาวนาน แต่คนทั่วไปมักจะมองว่าศิลปินชาวอีสานเกิดจากชนชั้นรากหญ้าที่ใช้การแสดงเพื่อดำรงชีวิตอยู่ให้เกิดความอยู่รอดจากสภาพเศรษฐกิจที่ยำแย่ รวมถึงการลดทอนและด้อยค่าความเป็นศิลปินจากวาทกรรมเต้นกินรำกินจนทำให้พ่อแม่หลายคนไม่อยากให้ลูกหลานมาหัดร้องรำ จนเกิดผลกระทบการสืบทอดวัฒนธรรมภูมิปัญญาจะค่อยๆ เลือนหายไป เพราะศักดิ์ศรีของศิลปินค่อยถูกด้อยค่าจากสังคมที่ไม่ได้มองถึงเรื่องของการอนุรักษ์ศิลปะวัฒนธรรม และมองว่าเป็นอาชีพที่ไม่ยั่งยืน รวมถึงนการเป็นศิลปินหมอลำยังไม่ได้รับการศึกษาในระบบเท่าที่ควร จึงทำให้ศิลปินไม่ได้ถูกมองด้วยความสามารถจากการแสดง จึงจะต้องพยายามพิสูจน์ตัวเองเพื่อให้ได้รับการยอมจากสังคมทั่วไป โดยการพิสูจน์ความสามารถเพื่อให้มีชื่อเสียงในวงการแสดงหมอลำ หรือแม้แต่การสร้างวาทกรรมให้กับหมอลำด้วยคำว่าศิลปินไส้แห้ง ทำให้เกิดวาทกรรมลดทอนคุณค่างานศิลปะ ดังนั้นผู้เขียนจึงอยากสะท้อนให้เห็นถึงความสามารถของศิลปินที่เป็นผู้อนุรักษ์ศิลปะวัฒนธรรมพื้นบ้านที่ไม่ได้ถูกด้อยค่าจากสังคมว่าเป็นเพียงผู้เต้นกินรำกินเท่านั้นแต่เป็นบุคคลที่สร้างความบันเทิงและสืบทอดศิลปะอันดีงามต่อไป