ศักยภาพของทรัพยากรการท่องเที่ยวและการพัฒนาพื้นที่ส่วนกลางและพื้นที่ริมน้ำ เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวของชุมชนคลองบางน้อย จังหวัดสมุทรสงคราม
คำสำคัญ:
พื้นที่ส่วนกลางชุมชน, การพัฒนาพื้นที่ริมน้ำ, การท่องเที่ยวแบบยั่งยืน, ทรัพยากรการท่องเที่ยวบทคัดย่อ
ชุมชนคลองบางน้อยตั้งอยู่บริเวณปากคลองบางน้อยเชื่อมโยงกับแม่น้ำแม่กลอง เป็นเส้นทางคมนาคมสายหลัก และศูนย์กลางการค้าของลุ่มแม่น้ำแม่กลอง-แม่น้ำท่าจีนในอดีต แต่เมื่อความเจริญเข้ามาทำให้มีการสัญจรทางน้ำลดลง ส่งผลให้เศรษฐกิจในพื้นที่ซบเซาและวิถีชีวิตริมน้ำเริ่มเลือนหายไป หน่วยงานภาครัฐและชุมชนคลองบางน้อยจึงได้เล็งเห็นถึงความสำคัญในการฟื้นฟูและอนุรักษ์ชุมชนคลองบางน้อยให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว เพื่อรักษาแหล่งมรดกทางวัฒนธรรมและส่งเสริมการท่องเที่ยวให้ชุมชนคลองบางน้อยยังคงอยู่ต่อไป บทความนี้ จึงมีวัตถุประสงค์ในการศึกษาศักยภาพทรัพยากรการท่องเที่ยวของชุมชนคลองบางน้อย เพื่อนำไปพัฒนาข้อมูลสารสนเทศ และเสนอแนวทางการพัฒนาพื้นที่ส่วนกลางและพื้นที่ริมน้ำของชุมชน ให้สอดคล้องกับแผนและนโยบายการส่งเสริมการท่องเที่ยวของภาครัฐ คือ เพื่อรักษาวิถีชีวิตของชุมชนริมน้ำ โดยใช้การวิเคราะห์ลักษณะทางกายภาพ ศึกษาทรัพยากรการท่องเที่ยวที่มีศักยภาพ และรูปแบบของพื้นที่ส่วนกลางและพื้นที่ริมน้ำของชุมชน จากการสำรวจพื้นที่ การสัมภาษณ์ และรับฟังความคิดเห็นจากคนชุมชนและหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง โดยผลการศึกษา พบว่า ชุมชนคลองบางน้อยมีทรัพยากรแหล่งท่องเที่ยวที่มีศักยภาพหลากหลายด้าน ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการส่งเสริม พัฒนา และรวบรวมข้อมูลสารสนเทศสำหรับการท่องเที่ยวชุมชน ตลอดจนกำหนดภาพรวมของแนวทางการปรับปรุงภูมิทัศน์พื้นที่ส่วนกลางและพื้นที่ริมน้ำชุมชนคลองบางน้อย ให้มีรูปแบบแตกต่างกันไปตามลักษณะกายภาพของพื้นที่ และเชื่อมโยงกับข้อมูลสารสนเทศที่พัฒนาขึ้น รองรับกิจกรรมที่ตอบสนองต่อความต้องการใช้งานของชุมชน ส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ และรักษาอัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชนริมน้ำคลองบางกอกน้อยให้เกิดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
References
Faculty of Architecture, Chulalongkorn University. (2006). Khrong karn pattana phuentee long wang rim klong samkhan nai Krungthep Maha Nakhon. (In Thai) [Development project for open space on important canals in Bangkok]. Bangkok: Chula Unisearch.
Gehl, J. (1971). Life between buildings: using public space. Washington, D.C.: Island Press.
Hall, P. (2002). Urban and regional planning (4th Eds.). New York: Routledge.
Kaewkosaba, K. & Horwongsakul, T. (2019). Karn pattana rabob sarasonthed phuea sonsoem karn thongthiao nai phuentee Aow Baan Don Changwat Suratthani. (In Thai) [The development of information system for tourism promotion by community participation in Bandon Bay, Suratthani]. Suratthani Rajabhat Journal, 6(1), 114-125.
Kraithong, N. & Issarathumnoon, W. (2020). Karn rabu khunkha ruean thaeo kao rimnam Prasae phuea karn anurak. (In Thai) [Value identification of the traditional row-houses along Prasae River for conservation]. Journal of Environmental Design, (7)1, 22-43.
Miller, G. (2001). The development of indicators for sustainable tourism: result of Delphi survey of tourism researchers. Tourism Management, 2001(22), 351-362.
Puntatong, A., Phirasant, J. & Soodsang, N. (2012). Karn pattana suesingphim phuea karn thongthiao khong chumchon rop Uthayan Prawattisat Sukhothai. (In Thai) [Particpatory development of printing for the communities around Sukhothai Historical Park]. Art and Architecture Journal, Naresuan University, 3(1), 114-125
Rodjanapradied, R. (2017). Krabuankarn karn aokbab chumchon mueang. (In Thai) [Urban design methodology]. Bangkok: Chulalongkorn University Press.
The Ministry of Tourism and Sports Thailand. (2017). National tourism development plan no.2 of 2017-2021. Bongkok: Author.
Wongvarnish, W. (2003). Phumisat karn tongthiao. (In Thai) [Tourism geography]. Bangkok: Thammasat University Press.
Wongvanichsin, P. (2007). Neawtang karn anurak lae fuenfu klong Bang Noi changwat Samut Songkhram. (In Thai) [Conservation and regeneration guidelines for Klong Bang Noi Community, Samut Songkhram Province]. (Master’s thesis). Bangkok: Chulalongkorn University.
