การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาคุณลักษณะชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทยและเพื่อวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันคุณลักษณะชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทย ซึ่งเป็นการวิจัยเชิงปริมาณ เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามปลายปิด จากผู้เรียนในมหาวิทยาลัยที่มีอายุตั้งแต่ 18 ปี ขึ้นไป ในจังหวัดเชียงใหม่ จังหวัดเชียงราย ภาคกลาง ได้แก่ พิษณุโลก ชลบุรี ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ได้แก่ อุบลราชธานี นครราชสีมา และภาคใต้ ได้แก่ สงขลา ภูเก็ต จำนวน 9 พื้นที่ พื้นที่ละ 44-45 ตัวอย่าง รวมจำนวน 400 ตัวอย่าง ดำเนินการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนา ได้แก่ จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน ผลการวิจัย พบว่า คุณสมบัติที่ทำให้มหาวิทยาลัยได้รับ ความชื่นชม ยอมรับนับถือ ไว้วางใจ และชื่นชอบจากผู้เรียน โดยรวมอยู่ในระดับมาก (ค่าเฉลี่ย = 4.48, S.D. = 0.40) โดยด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ ด้านการกำกับดูแล (ค่าเฉลี่ย = 4.54, S.D. = 0.56) ในระดับมากที่สุด ผลการตรวจสอบความสอดคล้องของแบบจำลองกับข้อมูลเชิงประจักษ์ในการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันคุณลักษณะชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทย มีความกลมกลืนกันโดยอยู่ระดับพอใช้หรือยอมรับได้ คือ ค่าไค-สแควร์ (χ2) มีค่า 1834.97; df=928; P-value =0.00; RMSEA=.049; RMR=0.022; SRMR=0.048; GFI=0.83; CFI=0.98 คุณลักษณะด้านที่สามารถบ่งชี้ชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทย ได้มากที่สุด คือ ด้านความเป็นผู้นำ สามารถบ่งชี้ชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทยได้ ร้อยละ 84 รองลงมา คือ ด้านความเป็นพลเมืองดี สามารถบ่งชี้ชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทยได้ ร้อยละ 80 ลำดับที่ 3 คือ ด้านสถานที่ทำงาน สามารถบ่งชี้ชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในประเทศไทยได้ ร้อยละ 78
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กฤชณัท แสนทวี และรุ่งนภา พิตรปรีชา. (2556). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อชื่อเสียงองค์กรและการจัดการชื่อเสียงองค์กรธุรกิจในประเทศไทย. วารสารนิเทศศาสตร์, 31(4), 1-12.
กฤชณัท แสนทวี และประมา ศาสตระรุจิ. (2559). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อชื่อเสียงองค์กรของมหาวิทยาลัยในกรุงเทพมหานคร. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี, 5(2), 33-39.
นงค์ลักษณ์ โชติวิทยธานินทร์, อรุณี หงษ์ศิริวัฒน์ และพันธ์ศักดิ์ พลสารัมย์. (2560). การปฏิบัติที่เป็นเลิศด้านการจัดการชื่อเสียงของสถาบันอุดมศึกษาที่มีชื่อเสียงระดับโลก. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(2), 236-253.
พระธีรวัฒน์ อั้นเต้ง. (2565). แนวทางในการพัฒนาการอุดมศึกษาของไทยตามหลักการประกันคุณภาพการศึกษาระดับอุดมศึกษา. Journal of Buddhist Innovation and Management, 6(4), 224-235.
ศูนย์พัฒนาธุรกิจเพื่อความยั่งยืน. (ม.ป.ป.). บรรษัทภิบาลหรือการกำกับดูแลกิจการ. ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. วันที่เข้าถึงข้อมูล 30 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://setsustainability.com/page/corporate-governance.
สถาบันจัดอันดับด้านการศึกษา. (ม.ป.ป.). การจัดอันดับมหาวิทยาลัยคืออะไร มีสำนักไหนบ้าง?. วันที่เข้าถึงข้อมูล 30 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://www.thaitopu.com/content/57
สายันต์ โสธะโร. (2559). การศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการตัดสินใจเลือกเข้าศึกษาต่อระดับปริญญาตรีในคณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัย
ศรีนครินทรวิโรฒ: โดยการวิเคราะห์องค์ประกอบร่วม. วารสารวิทยาศาสตร์ มศว, 32(2), 257-275.
สุภมาส อังสุโชติ, สมถวิล วิจิตรวรรณา, และรัชนีกูล ภิญโญภานุวัฒน์. (2552). สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์และพฤติกรรมศาสตร์: เทคนิคการใช้โปรแกรม LISREL (พิมพ์ครั้งที่ 2). เจริญดีมั่นคงการพิมพ์. กรุงเทพฯ.
สำนักข่าวการศึกษาไทย. (2565, 25 มีนาคม). อว.เผยข้อมูลผู้เรียนรวม ปีการศึกษา 2565 ภาคการศึกษาที่ 1 มีทั้งสิ้น 1,307,622 คน “ม.เกษตรฯ” จำนวนมากสุด. ข่าวการศึกษาไทย. วันที่เข้าถึงข้อมูล 30 มีนาคม 2565 แหล่งที่มา https://thaiedunews.net/rank/
อติพร เกิดเรือง, ไชยวัฒน์ ค้ำชู และชัยพัฒน์ พันธุ์วัฒนสกุล. (2564). แนวทางการส่งเสริมการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ของสถาบันอุดมศึกษาไทย. วารสาร มจร อุบลปริทรรศน์, 6(1), 781-790.
Barnett, M. L., Jermier, J. M., & Lafferty, B. A. (2006). Corporate Reputation: The definitional landscape. Unpublished manuscript, University of South Florida, US.
Telci, E. and Kantur, D., (2014). University Reputation: Scale Development and Validation. Journal Review of Social, Economic and Administrative Studies, 28(2), 49-74.
Kaushal, V., Jaiswal, D., Kant, R., & Ali, N. (2022). Determinants of university reputation: conceptual model and empirical investigation in an emerging higher education market. International Journal of Emerging Markets, 17(6), 1361-1383.
Ma, A.-h. S. (2021). Assessing the Effects of University Reputation and City Image onInternational Student Destination Choice: Evidence from a Flagship University in Taipei. Education and Urban Society, 54(10), 1-18.
P´erez, J. P., & Torres, E. M. (2017). Evaluation of the organizational image of a university in a higher education institution. Contaduria y Administracion, 62(1), 123–140.
Pitpreecha, R. (2014). Indicator for Measuring University Reputation in Thailand. ASBBS Annual Conference: Las Vegas, 21(1), 600-609.
Telci, E., & Kantur, D. (2014). University reputation: Scale development and validation. Journal of Social, Economic and Administrative Studies, 28(2), 49-74.
Saleem, S. S., Moosa, K., Imam, A., & Khan, R. A. (2017). Service quality and student satisfaction: the moderating role of university culture, reputation and price in education sector of pakistan. Iranian Journal of Management Studies, 10(1), 237–258.
Smaiziene, I., & Jucevicius, R. (2009). Corporate reputation: Multidisciplinary richness and search for a relevant definition. Inzinerine Ekonomika-Engineering Economics, 2(April), 91-101.
Zyryanova, V. A., Goncharova, N. A. and Orlova T. S. (2020). Developing a Model of Strategic University Reputation Management in the Digitalization Period in Education. Advances in Social Science, Education and Humanities Research, 437, 726-732.
