สัมพันธบทข้ามสื่อและข้ามวัฒนธรรมเรื่อง “ริง” ในนวนิยาย ภาพยนตร์ ละครโทรทัศน์ และหนังสือ การ์ตูน
Main Article Content
Abstract
This research aims to analyze the cross-media intertextuality of “Ring” in novel, film, television drama and manga and to analyze the transcultural intertextuality of “Ring” in Japanese film, Korean film and Hollywood film, including the analysis of critical aspects of 2 types of intertextuality. The research conceptual frameworks are the following: narrative, media type, intertextuality and adaptation, and communication and societal culture.
The research has found that the cross-media intertextuality of “Ring” in novel, film, television drama and manga was maintained, extended, reduced and modified. In the case of book-to-film adaptation, the modification was mainly in the plot and genre. The book-to-television drama was adapted from two novels. Furthermore, in the book-to-manga and film-to-manga adaptation, the text was maintained as in the original source. On the other hand, the transcultural intertextuality of “Ring” in Japanese film, Korean film and Hollywood film were maintained, extended, reduced and modified, including the concept of adapted social and cultural context.
The critical aspect of the cross-media intertextuality of “Ring” was that the form of presentations adaptation depends on media nature, while the text was adapted to correspond with the target group. On the other hand, the critical aspects of the transcultural intertextuality of “Ring” were the adaptation in social and cultural context, as well as text, which depend on the target group of each country.
Article Details
References
กฤษดา เกิดดี. (2543). ประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ : การศึกษาว่าด้วย 10 ตระกูลสำคัญ. กรุงเทพฯ : พิมพ์คำ.
กาญจนา แก้วเทพ. (2553). แนวพินิจใหม่ในสื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย,
กิตติศักดิ์ สุวรรณโภคิน. สัมภาษณ์, 2 ตุลาคม 2556.
ถิรนันท์ อนวัชศิริวงศ์ และคนอื่นๆ. (2543). นิเทศศาสตร์กับเรื่องเล่าและการเล่าเรื่อง : วิเคราะห์การศึกษาจินตคดี-จินตทัศน์ในสื่อร่วมสมัย. กรุงเทพฯ: โครงการสื่อสันติภาพ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรีดา อัครจันทโชติ. การข้ามพ้นวัฒนธรรม : พรมแดนใหม่แห่งแนวคิดว่าด้วยการสื่อสารกับวัฒนธรรม. วารสารนิเทศศาสตร์ ปีที่ 29 ฉบับที่ 4 (ตุลาคม - ธันวาคม 2554) : 150-170.
ปัทมาวดี จารุวร. (2550). “ภาพยนตร์”. ใน อุบลรัตน์ ศิริยุวศักดิ์. (บก.). สื่อสารมวลชนเบื้องต้น : สื่อมวลชน วัฒนธรรม และสังคม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
มิตราภรณ์ อยู่สถาพร. (2541). การซึมซับและดัดแปลงสื่อวัฒนธรรมต่างชาติให้เข้ากับวัฒนธรรมดั้งเดิม : กรณีศึกษาประเทศฮ่องกง. ใน วัฒนธรรม : สื่อสารเพื่อสานสร้าง. โลกของสื่อ ; ลำดับที่ 2, หน้า 92-105. กรุงเทพฯ : ภาควิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เมตตา วิวัฒนานุกูล. (2548). การสื่อสารต่างวัฒนธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รักศานต์ วิวัฒน์สินอุดม. นักสร้าง สร้างหนัง หนังสั้น. กรุงเทพฯ: โครงการตำราคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ : นามมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
อมรา พงศาพิชญ์. วัฒนธรรมและบุคลิกภาพ. (2547). ใน สังคมและวัฒนธรรม, หน้า 25-32. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อลิสา วิทวัสกุล. (2549). การประชาสัมพันธ์ภาพลักษณ์ประเทศสาธารณรัฐเกาหลีผ่านละครโทรทัศน์แดจังกึม จอมนางแห่งวังหลวง. วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต, สาขาวิชาการประชาสัมพันธ์ ภาควิชาการประชาสัมพันธ์ คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อังคณา สุขวิเศษ. (2544) นวนิยายแนวสืบสวนสอบสวน : อิทธิพลของชุดเชอร์ลอค โฮล์มส์ ที่มีต่อชุดปัวโรต์ และนิทานทองอิน. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, สาขาวรรณคดีเปรียบเทียบ ภาควิชาวรรณคดีเปรียบเทียบ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อุมาพร มะโรณีย์. (2551) สัมพันธบทของการเล่าเรื่องในสื่อการ์ตูน ละครโทรทัศน์ และนวนิยาย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, ภาควิชาการสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภาษาอังกฤษ
Fisher, Walter. Narration as a Human Communication Paradigm: The Case of Public Moral Argument. Communication Monographs Vol.51 (March 1984): 1-22.