สภาพและบทบาทวงโปงลางของสถาบันการศึกษา สังกัดเขตพื้นที่การศึกษาในจังหวัดอุดรธานี หนองคาย และหนองบัวลำภู

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อการศึกษาสภาพวงโปงลางด้านการเรียนการสอน ได้แก่ ครู นักเรียน วิธีสอน เครื่องดนตรี อุปกรณ์ สื่อ วันเวลา อาคารสถานที่ และการสนับสนุน และบทบาทวงโปงลาง ๕ ด้าน ได้แก่ด้านการศึกษา วัฒนธรรม เศรษฐกิจ สังคม และการเมืองการปกครอง ประชากร ที่เกี่ยวข้องกับวงโปงลาง ๓๘ วงใน ๓ จังหวัดที่มีผลงานการแสดงอย่างต่อเนื่องช่วงระหว่างปี ๒๕๔๙-๒๕๕๑ คือ นักเรียนจำนวน ๕๓๒ คนและครูและบริหารฯ ผู้จำนวน ๗๓ คนรวมทั้งสิ้นจำนวน ๖๐๕ คน(ร้อยเปอร์เซ็น) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถามใช้มาตราส่วนประมาณค่า (Rating Scales) มีคำถามจำนวน ๙๓ ข้อ ทดสอบความเชื่อมั่นด้วยวิธีของครอนบัคได้ค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ ๐.๙๓ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์สำเร็จรูป คำนวณหาค่าสถิติต่างๆ โดยการแจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

THE STATE BEING AND ROLE OF SCHOOL PONGLANG BANDS IN THE EDUCATIONAL- SERVICE AREAS IN UDON THANI PROVINCE, NONGKHAI PROVINCE, AND NONGBUOLUMPOO PROVINCE

This study entitled “THE STATE BEING AND ROLE OF SCHOOL-PONGLANG BANDS IN THE EDUCATIONAL – SERVICE AREAS IN UDON THANI PROVINCE, NONGKHAI PROVINCE, AND NONGBUOLUMPOO PROVINCE” is an analytical survey research study done to assess the state being and role of School-Ponglang Bands in the Educational - Service Areas in Udonthani Province, Nongkhai Province, and Nongbuolumpoo Province. There are ๖๐๕ surveyed subjects who are ๕๓๒ students and ๗๓ teachers in those educational service areas. The research instruments used were ๙๓ rating scales questionnaires. The methodology of Cronbach was used for the reliability test and Alpha – Coefficient which is significant at ๐.๙๕ level. The data were computed by SPSS for window. The data evaluation were statistically treated using the percentages, means, and standard deviation (SD).

The results of the study “THE STATE BEING AND ROLE OF SCHOOL - PONGLANG BANDS IN THE EDUCATIONAL – SERVICE AREAS IN UDON THANI PROVINCE, NONGKHAI PROVINCE, AND NONGBUOLUMPOO PROVINCE” found significant in all totally ten elements of teaching – learning process, used as conceptual framework. When analyzing specific elements, it is found that ๑) the element of teaching – learning which includes teachers and their personalities, students who learn how to play ponglang band, and teaching techniques of the teachers; falls in significant level among the high means group. ๒) the less significant level falls into the element of the performing of the musical instruments in the ponglang bands, the playing roles and the emotions getting from the musical instruments, the equipments and accessories and their qualities, the band management, the medias used in the teaching- learning- performing process, and the overall managerial supports; in which is still significant among the intermediate means group. ๓) the last significant element falls into the teaching-learning-performing time schedules, the facilities and places for rehearsal in which is still significant among the low means group.

The other different roles of the ponglang bands are still averagely significant. When analyzing each different roles, the role for political aspects are significant with high means. The role for economical and social aspects are significant with intermediate means. And the role for educational and cultural aspects are still significant with low means. In conclusion; according to the teachers and students as the surveyed subjects, the state being and the role of school-ponglang bands in the educational-service areas in Udon Thani Province, Nongkhai Province, and Nongbualumpoo Province are acceptable and compatible with the hypothesis.