พัฒนาการของอุปรากรเหอหนาน ในเมืองไคเฟิง มณฑลเหอหนาน ประเทศจีน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์เรื่อง "พัฒนาการของอุปรากรเหอหนาน ในเมืองไคเฟิง มณฑลเหอหนาน ประเทศจีน" โดยมีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาพัฒนาการของ อุปรากรเหอหนาน ในเมืองไคเฟิง มณฑลเหอหนาน ประเทศจีน ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ เน้นข้อมูลภาคสนามเป็นหลัก เครื่องมือที่ใช้ในการศึกษา ได้แก่ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ รวบรวมข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่าง จากศิลปินอุปรากรเหอหนาน ในเมืองไคเฟิง ประเทศจีน ผลการศึกษา มีดังนี้
พัฒนาการอุปรากรเหอหนานแบ่งได้เป็นสามช่วง ได้แก่ 1) ในยุคสาธารณรัฐจีน หรือยุคจีนเดิม ในปี ค.ศ.1912 - 1949 พบว่าศิลปินนักแสดงไม่มีความรู้อ่านหนังสือไม่ออก การแสดงไม่มีระเบียบแบบแผน เนื้อเรื่องไม่น่าสนใจ ไม่มีเวทีสำหรับการแสดง ใช้เครื่องดนตรีจีนโบราณ บรรเลงประกอบการแสดง ได้แก่ หยูฉิน (Yueqin), ซานเซี่ยน (Sanxian), บางซึ (Bangzi), กลอง (Drums), และฆ้องโหม่ง (Gongs) และมีการเพิ่ม บ่านหู (Banhu) มาบรรเลงแทน หยูฉิน (Yueqin) 2) ในยุคสาธารณรับประชาชนจีน หรือจีนใหม่ ในช่วงปี ค.ศ.1949-1966 พบว่า มีการเขียนบทเพื่อใช้ในการแสดง มีการก่อสร้างเวทีสำหรับการแสดง และปรับรูปแบบให้เข้ากับความต้องการของผู้ชม เพิ่มเครื่องดนตรีเข้ามาบรรเลงประกอบอีก ได้แก่ เอ้อหู (erhu), ผีผา (pipa), ขลุ่ยไม้ไผ่ (Bamboo Flute), เซิง (sheng) อีเลคโทน (Electron) และ 3) ในยุคใหม่ ตั้งแต่ ปี ค.ศ.2000 รัฐบาลให้การสนับสนุนเรื่องงบประมาณและการประชาสัมพันธ์ เป็นยุคที่เปิดกว้างทางความคิดให้อิสระในด้านต่าง ๆ ทำให้การแสดงอุปรากรเหอหนาน ใช้วิธีการแสดงที่หลากหลายแต่ยังคงรักษาเอกลักษณ์ทางการขับร้อง มีการนำวงออเครสตร้ามาบรรเลงประกอบการแสดง และในการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นการเปลี่ยนแปลงแบบผสมผสานระหว่างเก่าและใหม่เข้าด้วยกันอย่างลงตัว
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
ศูนย์ข้อมูลเพื่อธุรกิจไทยในจีน. [ม.ป.ป.]. HENAN มณฑลเหอหนาน. ค้นเมื่อ 20 มกราคม 2564, จาก https://thaibizchina.com/country/henan/
Dehua, G. (2011). A study of Henan opera singing. Symphony, 2, 5-12.
Feng, L. (2018). A study on the characteristics of central plain folk culture of Yu opera from the perspective of communication. Journalism Research Guide, 11, 56.
Garé. (2018). The reference and integration of Chinese national vocal music: Foshan “Yu Song” and Yu Opera. Beauty and times (II), 3, 54.
Guo, Z. (2018). On the creative exploration of the diversification of the music creation of modern Henan Opera. Drama Family, 7, 135.
Han, D. (1999). The Chinese Henan Opera. Zhengzhou: Henan People Press.
Hao, J. (2003). Outline of the Banqiang structure of Yu Opera. Beijing: China Federation of Literature and Art Press.
Junfeng, K. (2010). On Chang Xiangyu and the Chinese National Spirit in Henan Opera Art. Journal of Chongqing University of Science and Technology (Social Science Edition), 12, 13-15.
Sun H. (2018). Development status and prospects of Henan Opera in Henan. Beijing : People’s Music Publisher.
Sun, T. (2016). Research on the inheritance and development of Chinese Opera. Beijing : Culture and Art Press.
Tan, J. (2002). An overview of Yu Opera Culture. Beijing : China Drama Publishing House.
Wang, J. (2004a). An introduction to the Aria music of Henan Opera. Beijing : People’s Music Publisher.
Wang, J. (2004b). An Introduction to the Singing Music of Henan Opera. Zhengzhou : People’s Music Press.
