วงดิอิมพอสสิเบิลส์ : ลักษณะเฉพาะรูปแบบทางดนตรี
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาลักษณะเฉพาะรูปแบบทางดนตรีของวงวงดิอิมพอสสิ โดยใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพในการเก็บรวบรวมข้อมูล ทั้งจากเอกสารและการสัมภาษณ์ โดยใช้กระบวนการทางดนตรีวิทยา และมานุษยวิทยานำมาใช้วิเคราะห์ลักษณะเฉพาะรูปแบบทางดนตรี ผลการวิจัยพบดังนี้
วงดิอิมพอสสิเบิลส์ มีพัฒนาการทางดนตรีมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่เริ่มก่อตั้งเมื่อปี พ.ศ. 2509 จนถึงประกาศยุบวงในปี พ.ศ. 2519 โดยได้รับอิทธิพลทางดนตรีจากวงดนตรีในประเทศแถบตะวันตกอยู่หลายวงด้วยกัน ได้แก่ The Beatles, The Rolling Stone, Ray Conniff, Engelbert Humberdinck, Perry Como, Dean Martin, Every Brother, Chicago และ Santana เป็นต้น ด้านรูปแบบการเรียบเรียงเสียงประสานทางดนตรีมีลักษณะเด่นในเรื่อง การประสานเสียง(Harmony) คอร์ด (Chord) และจังหวะ (Rhythm) ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะ มีการพลิกแพลงในการใช้คอร์ดที่หลากหลาย เช่น minor, b5th, 9th , #9th , 11th , maj7, dim, sus เป็นต้น ซึ่งยังไม่เคยปรากฏในวงดนตรีไทยสากลในยุคนั้น วงดิอิมพอสสิเบิลส์จึงได้เป็นปฐมบทพัฒนาการทางเพลงไทยสากลสมัยใหม่ในประเทศไทย
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสารคณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
กาญจนา แก้วเทพ. (2544). ศาสตร์แห่งสื่อ และวัฒนธรรมศึกษา. กรุงเทพฯ: เอดิสัน เพรส โปรดักส์.
กานท์ นิรนาม. (2527). พัฒนาการเพลงจากเพลงไทยถึงเพลงลูกทุ่ง. วิวัฒน์, 68, 42-48.
จ้อ ชีวาส. [ม.ป.ป.]. เล่าขานตำนานร็อค. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: โลกาภิวัฒน์การพิมพ์.
ณัชชา โสคติยานุรักษ์. (2543). สังคตี ลักษณ์ และการวิเคราะห์. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์แห่ง จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปนาพันธ์. (2534). ดนตรีวิวัฒน์. กรุงเทพฯ: ดอกเบี้ย.
ละเอียด เหราปัตย์. (2522). วิวัฒนาการของดนตรีสากล. กรุงเทพฯ: มิตรสยาม.
วิทยา ภู่บัว. (2542). อิทธิพลดนตรีอเมริกันที่มีต่อเพลงไทยสมัยนิยม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปะศาสตร
มหาบัณฑิต สาขาวิชาดนตรี บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหิดล.
วินัย พันธุรักษ์. (21 ตุลาคม 2561). สัมภาษณ์. กรุงเทพฯ.
Merriam, A. P. (1964). The anthropology of music: Diffusion of comparative musicology and ethnomusicology. Evanston, IL: Northwestern University Press.