ผลของมาตรการลดการเผาอ้อยที่มีต่อเกษตรกรชาวไร่อ้อย ในอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาผลของมาตรการลดการเผาอ้อยที่มีต่อเกษตรชาวไร่อ้อย
ในอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ 2. เพื่อศึกษาความคิดเห็นของเกษตรกรชาวไร่อ้อยในอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ ที่มีต่อมาตรการลดการเผาอ้อย 3. เพื่อเปรียบเทียบความคิดเห็นของเกษตรกรชาวไร่อ้อยในอำเภอ
ภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ ที่มีต่อมาตรการลดการเผาอ้อย โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่าง
คือเกษตรกรชาวไร่อ้อยในอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ จำนวน 314 ราย เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย
คือ แบบสอบถาม โดยใช้สถิติในการวิเคราะห์ ได้แก่ ค่าผลรวม ค่าความถี่ ค่าเฉลี่ย ค่าร้อยละ ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบความแตกต่างด้วยสถิติ Independent Sample t-test กรณีตัวแปรอิสระที่มี 2 กลุ่ม และกรณีตัวแปรอิสระมากกว่า 2 กลุ่มใช้สถิติ One-Way ANOVA F-test และทดสอบความแตกต่างรายคู่ด้วยวิธีการทดสอบของ LSD (Least significant difference test) ผลการวิจัย พบว่า 1. มาตรการที่มีผลต่อการลดการเผาอ้อยของเกษตรกรชาวไร่อ้อยในอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ สามารถแบ่งออกเป็น 4 ด้าน ได้แก่ 1) ด้านมาตรการด้านกฎหมาย 2.) ด้านมาตรการจากภาครัฐ 3) ด้านมาตรการจากหน่วยงานของรัฐ
4.) ด้านมาตรการจากภาคเอกชน 2. ความคิดเห็นของเกษตรชาวไร่อ้อยในอำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ ที่มีต่อมาตรการลดการเผาอ้อยในภาพรวมทั้ง 4 ด้าน อยู่ในระดับค่อนข้างมาก เมื่อพิจารณาในแต่ละด้าน พบว่า ด้านมาตรการจากภาครัฐ อยู่ในระดับค่อนข้างมาก รองลงมาคือ ด้านมาตรการจากหน่วยงานของรัฐ อยู่ในระดับมาก ด้านมาตรการจากภาคเอกชน อยู่ในระดับค่อนข้างมาก และด้านมาตรการด้านกฎหมาย มีค่าเฉลี่ยน้อยสุดอยู่ในระดับค่อนข้างน้อย 3. ผลการเปรียบเทียบ เพศ อายุ และอาชีพ ที่ต่างกัน ความคิดเห็นที่มีต่อมาตรการลดการเผาอ้อยในภาพรวม ไม่แตกต่างกัน ส่วนระดับการศึกษา ขนาดเกษตร และประสบการณ์ในการทำไร่อ้อย
ที่ต่างกัน ความคิดเห็นที่มีต่อมาตรการลดการเผาอ้อยในภาพรวม แตกต่างกัน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2549). สถิติสำหรับงานวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เกรียงศักดิ์ ภัทรโกศล. (2553). แนวทางการมีส่วนร่วมของชาวไร่อ้อยในการลดการเผาอ้อยของโรงงานอุตสาหกรรมน้ำตาลบ้านไร่ อำเภอบ้านไร่ จังหวัดอุทัยธานี. วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต.
บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครสวรรค์.
จุฑามาศ เลิศอยู่สุข และคณะ. (2561) การรับรู้และความพึงพอใจของเกษตรกรต่อคุณลักษณะวิธีการเก็บเกี่ยว
อ้อยที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมในจังหวัดเพชรบูรณ์. วารสารแก่นเกษตร. 46 (2), 237-246.
พัชริน ปานอ่วม และคณะ. (2566). การศึกษามาตรการทางกฎหมายในการควบคุมการเผาในพื้นที่จังหวัดพิษณุโลก. วารสารการบริหารและสังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 6 (6), 331-342.
ละอองดาว แสงหล้า และธวัชชัย ศุภดิษฐ์. (2548). ผลกระทบจากการเผาใบอ้อยและแนวทางการแก้ไข.
วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม. 2 (1), 1-9.
วรรณวิภา แก้วประดิษฐ์. (2563). การจัดการใบอ้อยเพื่อลดฝุ่นละอองขนาดเล็กและส่งเสริมการผลิตอ้อยอย่างยั่งยืน. วารสารแก่นเกษตร. 49 (1), 76-86.
วรนารา ชนะบวรสกุล และคณะ. (2565). การศึกษามาตรการและแนวทางของภาครัฐในการบริหารจัดการปัญหาวิกฤตมลพิษฝุ่นละออง PM2.5 ในประเทศไทย. วารสารสมาคมนักวิจัย. 27 (3), 143-161.
วัลลภ รัฐฉัตรานนท์. (2562). การหาขนาดตัวอย่างที่เหมาะสมสาหรับการวิจัย: มายาคติในการใช้สูตรของทาโรยามาเน่และเครทซี-มอร์แกน. วารสารสหวิทยาการวิจัย. 8 (1), 11-28.
ศิริพร หลำวรรณะ และสุพัตรา ศรีสุวรรณ. (2562). ความคิดเห็นของเกษตรกรต่อการผลิตข้าวตามมาตรฐาน
ข้าวอินทรีย์ อำเภอห้วยทับทัน จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารเกษตรพระจอมเกล้า. 37 (1), 394-404
สมคิด บรรยาย. (2553). การแก้ไขปัญหาการตัดอ้อยไฟไหม้ส่งโรงงาน. การบริหารงานภาครัฐและกฎหมายมหาชน รุ่นที่ 9 : สถาบันพระปกเกล้า.
สุดารินทร์ รอดมณี และชวนเพิ่ม สังข์สิงห์. (2565). การบริหารจัดการอ้อยไฟไหม้. วารสารวิชาการเทคโนโลยี. (2), 60-74.
สำนักคณะกรรมการอ้อยและน้ำตาลทราย. (2567). รายงานสถานการณ์การปลูกอ้อยปีการผลิต 2555/56 –
/67. ออนไลน์. สืบค้นเมื่อวันที่ 28 เมษายน 2567. แหล่งที่มา : https://www.ocsb.go.th/.
อนุสรณ์ วงศ์ประเทศ. (2557). การจัดการการผลิตอ้อยในพื้นที่อำเภอบ่อพลอย จังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์เกษตรศาสตรมหาบัณฑิต : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อภิรัฐ ดีทองอ่อน. (2561). มาตรการทางกฎหมายในการควบคุมมลพิษทางอากาศอันเกิดจาก การเผาในที่โล่งในภาคเกษตรกรรม. วารสารบัณฑิตศึกษานิติศาสตร์. 11 (2), 487-501.
